Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Μια μελωδία που διαπερνά τη σιωπή,

Την ήσυχη απουσία,
Την ερημιά.

Νότες που
σαν βελούδο αγγίζουν την άχρωμη ύπαρξη.

Ξεχνάς,
θυμάσαι
Κλαίς,
Γελάς

Όλα ένα κουβάρι μπερδεμένο,
Που η αρχή και ποιο το τέλος!!

Μόνο εσύ,

Μόνο εσύ ξέρεις,
Μόνο εσύ αγγίζεις περίτεχνα αυτά που
Κανείς δεν τόλμησε να δει.

Γιατί με κοιτάς;
Τι περιμένεις να φέρει πίσω ο χρόνος;
Αυτά που αφήσαμε να φύγουν
Ή όσα προσπεράσαμε;

Γιατί δεν μιλάς;
Δεν έχω τι άλλο να πω,
Δεν ξέρω αν δεν μπορώ ή αν δεν θέλω.
Μόνη μες στο σκοτάδι παλεύω να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου .
Μόνη, έτσι αισθάνομαι εδώ και πολύ ώρα ... Περπατώ με δυσκολία.

Αναμνήσεις , μιας ζωής που δεν επέλεξα να ζήσω .
Ο πόθος μέσα μου για εσένα μου ρημάζει τα σωθικά
κι εσύ συνεχίζεις ακάθεκτος να κλέβεις λίγο - λίγο την ψυχή μου
και να τρυπώνεις σαν λαθρεπιβάτης μες στο γεμάτο από ΄σένανε μυαλό μου ...

Δεν σου λέω τίποτε .
Άλλωστε , εσύ μου το ΄χες πει πως μέσα απ΄ την σιωπή μπορούμε να εκφράσουμε χιλιάδες σκέψεις ...
Μην μιλάς !
Μη σου λέω ...
Κράτα μου σφιχτά το χέρι και μην μιλάς ...
Άκου μονάχα την σιωπή μου να σου φωνάζει σιγά πόσο καιρό σε καρτερούσε ...
Μην μιλάς σου λέω , κοίτα με χωρίς δικαίωμα και μην μιλάς ...

0 κίτρινα φύλλα: