Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Αν ήσουν όνειρο...



Αν ήσουν όνειρο δεν θα ξυπνούσα ποτέ από το λήθαργο σου,

αν ήσουν ψέμα θα το πίστευα βαθιά.

Μα είσαι σκέψη και αυτό με πονά……

Είσαι η πρώτη σκέψη και η τελευταία

Κάθε πρωί και κάθε βράδυ,

κάθε στιγμή,

κάθε λεπτό,

όταν κλαίω και Όταν γελάω.

Είσαι πάντα εκεί,

στο μυαλό μου πάντα….

Κλείνω αργά τα μάτια και νιώθω το άγγιγμα σου,

Σαν πνοή ανέμου.

Μέσα στην σιγή αυτής της στιγμής ανοίγω τα χέρια και σε κλείνω μέσα.

Να μην σε πάρει κανείς από κοντά μου…ποτέ…για πάντα.

Γέρνω στον ώμο σου και σου ψιθυρίζω…….

Θα Θέλα να παγώσω τον χρόνο εδώ,

Να σβήσω το κενό που μας χωρίζει

Να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω

Σσσσσ.


Μη λες τίποτε άλλο,
κράτα με



σφιχτά..

Για όσο μπορώ να κρατήσω ακόμα το χρόνο..

Κράτα με.

Κι ύστερα άνοιξε τα χέρια σου να χαθώ μέσα στο πλήθος…….





Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008


Ξύπνησα το πρωί με ένα τεράστιο βάρος στο στήθος,

σαν κάτι να εμπόδιζε την αναπνοή μου.

Οι σκέψεις ένα κουβάρι στο μυαλό μου.

Που η αρχή και πιο το τέλος.

Πως να βάλω σε τάξη όλο αυτό το χαμό.

Άνοιξα το παράθυρο με την ελπίδα πως ο πρωινός ήλιος

που απλώθηκε βιαστικά στο δωμάτιο θα με βοηθούσε να βρω τις απαντήσεις

εκείνες που όλο το βράδυ βασάνιζαν το μυαλό μου.

Γιατί πρέπει να είμαστε αληθινοί όταν κάθε μέρα πρέπει να προσπαθούμε να το αποδείξουμε ;


Δεν με πειράζει που δεν με πίστεψες

με πειράζει που εγώ προσπάθησα να σε πείσω


Το ψέμα πρέπει να το εφεύρεις ενώ η αλήθεια υπάρχει και είναι δειλός εκείνος που της αλλάζει όνομα Γιατί δεν μπορεί να δει πίσω από την σκιά του.

Τελικά είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθείς πως υπάρχουν και εκείνοι που βαδίζουν χωρίς να κάνουν άλματα.



Κάποτε διάβασα κάτι που χαράχτηκε στην μνήμη μου με ανεξίτηλα γράμματα:


-Δεν σε θέλω για το τι μπορείς,

για το τι μου προσφέρεις,

Γιαυτό που είσαι σε θέλω.

Επειδή είσαι ΕΣΥ σ αγαπαω.

Και στην κόλαση πάω γιαυτό που είσαι.

Δεν θέλω να ζω Για να περνώ καλά

Γιατί υπάρχεις εσύ θέλω να ζω.


Τι γλυκό να σ αγαπουν και να σου το λένε έλεγε η Χαρούλα και είναι το μόνο που Τελικά έχει σημασία...να σου το λένε.

εκείνοι που αμφισβητούν την κάθε στιγμή,

εκείνοι που λένε φενάκη την κάθε σου λέξη προσπαθούν να κρύψουν την δική τους απάτη στα δικά σου λόγια.


Ευτυχισμένος είναι εκείνος που μπορεί να σφίγγει τον σύντροφο της ζωής του στο στήθος του και μαζί να χαίρονται ότι δεν ξέρουν ούτε υποπτεύονται οι άλλοι.

Αυτό που διασχίζει τη νύχτα τον λαβύρινθο της καρδιάς μας.


Δεν με πειράζει που μου είπες ψέματα,

με πειράζει που είπες εμένα ψεύτρα...



Σας αφήνω για λίγο....για πολύ λίγο...θα μου λείψετε πολύ!!!!!




life is a mystery

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008


Οι αμμόλοφοι αλλάζουν μορφή με τον άνεμο,
αλλά η έρημος παραμένει αμετάβλητη.


Πέμπτη 7 Αυγούστου 2008

Το τελευταίο αντίο

Απαγγελία Γιώργος Κιμούλης



"Τρέμοντας μην ζήσει μόνος του ως τα 80, μελαγχολούσε στο παράθυρο
Σα να ‘χε μείνει πάνω σε ένα τρένο μία στάση πέρα από τον προορισμό του....


Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου, μακρινή αγάπη, ολέθρια,
που τώρα δεν ζω παρά για να σ’ αναστήσω.
Μα να που τα λόγια δεν φτάνουν πια
Τα λόγια είναι φενάκη κι η αλήθεια εσύ
Εσύ μένεις να με οδηγείς με την σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό,

το χάος μου, που φρόντισες να το γεμίσεις με την φωνή σου

Τι ήρθα; Που πάω; Τι ζητώ; Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου;
Μακρινή, μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη μου
Μακρινή, μακρινή που είσαι τώρα.

Μου άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα

Τόσα ρούχα, τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στην σκιά
Πως να πω ότι όλα αυτά ήταν ενέργεια κι εσύ ξαναγύρισες στην πηγή σου;


Θέλω να έρθω να σε βρω.
Είσαι γλυκιά και σ’ αγαπάω
Μονάχα όταν έρχεσαι να σε δω να φοράς τα ρούχα που μ’ αυτά σε γνώρισα,

έτσι σ’ αγάπησα, έτσι σε πίστεψα


Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική
Μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας
Απ’ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια


Σ’ αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από την γη,
καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή κι όλα μετά τα σβήνει

Μην ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν
Μα κι αν υπήρχαν, δεν τα ξέρουμε κι αυτά, δεν τα ξέρουμε....


Δεν έχω άλλα δάκρυα.
Μισώ το γράψιμο που με εκτόνωσε, που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου
Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη, για πάντα χαμένη,

είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω.
Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω..."

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2008

Φαινόμενο Μοναξιά



Έχετε νιώσει ποτέ μόνοι ανάμεσα σε πλήθος ανθρώπων;
Έχετε νιώσει ποτέ ότι άτομα σημαντικά στην ζωή σας είναι δίπλα σας μόνο όταν εκείνοι το έχουν ανάγκη;
Έχετε νιώσει ποτέ ότι η δική σας μοναξιά έχει μικρότερη αξία από τη δική τους;
Μοναξιά κατ΄ επιλογή ή επειδή δεν γίνεται αλλιώς;
Μοναξιά, σύμπτωμα ή η ίδια η ασθένεια;


Το φαινόμενο μοναξιά εισβάλει ραγδαία στην ζωή του σύγχρονου ανθρώπου .
Ποιες οι αιτίες,
σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την τεχνολογία και την εξέλιξη.
Βαδίζουμε ανάμεσα στο πλήθος και νιώθουμε μόνοι,
Κοιτάζουμε γύρω μας και το μόνο που βλέπουμε είναι κινήσεις ανθρώπων διπλά μας
Μα τόσο μακριά μας.

Σημάδια των καιρών μας;