Τρίτη 7 Απριλίου 2009

Λουλούδι της κανέλλας


Καθώς τα "Λόγια της πλώρης" σαλπάρισαν για ταξίδια μακρινά
μετρώντας 365 και κάτι μέρες ζωής,
ένα λουλούδι ανθίζει
σκορπίζοντας το άρωμα του με την ελπίδα να φτάσει στις καρδιές....
Αυτό της κανέλλας...

Στο εξής θα τα λέμε από το νέο blog

Καλώς ήρθατε !!





Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Μέχρι την επόμενη φορά!!

Σας αφήνω για λίγο...
Με ένα τεράστιο χαμόγελο...
Μια μεγάλη αγκαλιά...
Και πολλά κόκκινα φιλιά...

Εδώ θα γυρίζω...στα μέρη σας να διαβάζω τις σκέψεις σας
Να μαθαίνω τα νέα σας
Θα σας κοιτάζω σιωπηλά και θα σας χαμογελώ!!

Μέχρι να ξανά βρεθούμε....
Να περνάτε μοναδικά !!!




Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Σάββατο..

































Γλυκό ξημέρωμα σε όλους !!!

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

ΔεΝ Θα Με ΞεΧαΣειΣ.....








Είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε πια...

Μεγάλωσε αρκετά για να γρατσουνά ακόμη τις σκέψεις

στις χορδές μιας κιθάρας....

Άλλωστε τα πιο όμορφα όνειρα τα έκανα με μάτια ανοιχτά....







...και ΉρΘα...

Γιατί ότι αρχίζει κάπου θα φτάσει....

κι ας μην ξέρεις που...

Έχει σημασία;


Τρυπώνω από τις χαραμάδες σαν δειλό φως...

Περπατώ στις μύτες μην σε ξυπνήσω...

Σε κοιτάζω ν΄αναπνέεις δίπλα μου...

Τυλίγομαι στο σώμα σου σαν λευκό σεντόνι...






...και ΉρΘα...

Χωρίς να το καταλάβεις...

Στάθηκα δίπλα σου να κλέψω λίγη από την ομορφιά

της άγνοιας σου....


....Τρυπώνω σαν λαθρεπιβάτης στην κάμαρα σου

να δω όσα ερμητικά φυλάς στα συρτάρια της καρδιάς σου...

Μην τρομάξεις,

δεν σου ζητώ τίποτε...

Μονάχα τα σημάδια σου πάνω στις αναμνήσεις μου...

Χαρακιές που φλέγονται στην ηχώ της φωνής σου...





...και ΉρΘα...

Δειλά να σου αφήσω ένα κόκκινο φιλί...

Δίπλα στο μαξιλάρι σου....

Και το άρωμα μου....

Να σε τυλίγει...

Έτσι...

Μην τύχει και με ξεχάσεις...

ΔεΝ Θα Με ΞεΧαΣειΣ.....





Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Τα πράγματα που ζουν από τον χαμό...



Συναντάμε κόσμο όπως πορευόμαστε.

Ανταλλάσουμε βλέμματα,

Χαμόγελα ευγενικά,

Δύο υποχρεωτικές κουβέντες.

Για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε κι αυτά

Αμέσως στο κάδο της λησμονιάς.

Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή

Εμπρός μας.

Βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν :

«Εδώ θα μείνεις» ή «Σε περίμενα»







Μη φοβάσαι μωρό μου
Θα σε σκέφτομαι όπου να΄μαι
Μη φοβάσαι μικρό μου
Η νυχτιά μαζί θα μας πάρει μακριά...


Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Θησαυρέ μου...




Στην στιγμή....

Στον χρόνο..

Το χθες.....


Το πάντα....

Το ποτέ...


Τα μισά....

Τα ολόκληρα.....



Αχ! Θησαυρέ μου
ό,τι πολύ αγάπησα θάλασσα έχει γίνει.....

(Στίχοι: Χάρης Καφετζόπουλος
Μουσική: Άκης Τριανταφύλλου)









Σε εκείνους......




Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

My Immortal .....




Δεν ήξερε αν έπρεπε να μείνει ή να φύγει.
Τα πόδια της έμεναν ακίνητα μα η καρδιά της ήθελε να τρέξει μέσα στο σκοτάδι.
Να ακούσει τα βήματα της πάνω στους δρόμους
και την λαχανιασμένη της ανάσα να γεμίζει την νύχτα ήχους...

Δεν το έκανε.
Μαρμαρωμένη έστεκε εκεί...
Να τον κοιτάζει και να προσπαθεί να καταλάβει τι έλεγαν τα λόγια του.
Τον κοίταζε χωρίς να τον βλέπει.
Τον άκουγε χωρίς να μπορεί να τον ακούσει...
Δεν ήξερε τι φοβόταν περισσότερο.
Την νέα αρχή,
τον εαυτό της,
την μοναξιά της που έστεκε δίπλα της και της ψιθύριζε δειλά.
Της έλεγε "όχι".
Της φώναζε "μη".

Είχε καιρό να ακούσει τους χτύπους μιας καρδιάς.
Μιας καρδιάς που της έλεγε "είμαι εδώ για σένα".
Και η δική του καρδιά το έλεγε με κάθε της χτύπο μα....
Δεν ήθελε ...δεν ήθελε να είναι κανείς εδώ για εκείνη...
Ήθελε εκείνη να είναι εκεί για κάποιον μα όχι έτσι....
Μισά,
Υποκατάστατα,
Με αποστάσεις,
Με διαδρομές που δεν μπορεί να ακολουθήσει....

Εκείνος γέρνει ...μειώνει την απόσταση ανάμεσα τους...
Τα πόδια της μουδιασμένα,
τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν,
η αναπνοή της έγινε γοργή...
Ήξερε τι ήθελε μα περισσότερο ήξερε τι δεν ήθελε...
Χαμηλώνει τα μάτια ...
Γυρίζει το βλέμμα...

Ξημερώματα Σαββάτου κι εκείνη βαδίζει μόνη στα στενά δρομάκια μιας πόλης
που όλα δίπλα της φωνάζουν...
Λάθη και σωστά τρέχουν γύρω της
Κάνουν κύκλους μέσα στο μυαλό της.

Άραγε έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή του ανθρώπου
που ξέρει τι γίνεται μέσα του;
Που όλα είναι ταχτοποιημένα,
οι ερωτήσεις ξεκάθαρες,
οι απαντήσεις δοσμένες
οι κρίσεις εύκολες να ξεπεραστούν;

Δεν είναι η ζωή που σου τα ζητάει,
Εσύ...
Εσύ είσαι που ζητάς.
Ζητάς μα τα θέλεις χάρισμα.
Και χαρίσματα δεν υπάρχουν...

Ήξερε καλά από τι υλικά ήταν καμωμένη,
μα στάλα δεν γνώριζε για όσα πάνω της είχανε γράψει,
είχανε δέσει κόμπους τις άκριες και δεν αφήναν το σκοινί να απλωθεί ...

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Συνορα Η Αγαπη Δεν Γνωριζει.......




Μίλα με τους άλλους γύρω σου......

για ν' ακούω τη φωνή σου........

Σε παρακαλώ.......

σε παρακαλώ......







Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει.......

πόσο σ' αγαπώ.....

πόσο σ' αγαπώ........





Γέρνεις και ο ίσκιος σου μ' αγγίζει...

κι εγώ ριγώ......

κι εγώ ριγώ......






Άσε με απ' το ποτήρι σου

μια γουλιά να πιω ακόμα....





πόσο σ' αγαπώ.....


πόσο σ' αγαπώ........


κι εγώ ριγώ......


κι εγώ ριγώ......





Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

To The Beat of My Heart..



H ζωή μας ένα ταξίδι...
Ένα ταξίδι όπου πας ή που επιστρέφεις...
Ένα ταξίδι με προορισμούς..
μονόδρομους...
Ιθάκες...
Συναντάς στιγμές...
προσπερνάς όνειρα....
αναπνέεις δάκρυα....

Mα δεν σταματάς ποτέ να βαδίζεις.
Κάποιες φορές με άδεια χέρια μα γεμάτη καρδιά....

Δεν αγγίζεις κανέναν
παρά μόνο όσους στάθηκαν για λίγο δίπλα σου....
Kαι ύστερα
έγιναν δειλό φως μιας άλλης μέρας
που δεν θα σε βρει εκεί....

Αλήθεια
υπάρχει μοίρα ή την δημιουργούμε μόνοι μας;

αν υπάρχει μοίρα τότε ίσως υπάρχουν και νεράιδες,
ίσως υπάρχει και εκείνο το μαγικό ραβδάκι τους
που με ένα άγγιγμα θα κάνει το όνειρο ζωή.....




Ο,τι δεν εκπέμπεται δεν υπάρχει !!

Έτσι λένε......

Κι εγώ ψάχνω να με βρω στην αντανάκλαση των ματιών σου,
στον καθρέφτη της καρδιάς σου.
Προσπαθώ να μετρήσω την ανάσα μου
δίπλα στον δικό σου απόηχο που με ρυθμό γεμίζει το δωμάτιο.....


Μα μπορείς;

Μπορείς να μετρήσεις πόσες ανάσες παίρνεις το λεπτό;
Μπορείς αλλά δεν το κάνεις,
σου είναι απαραίτητες όσες κι αν είναι.

Έναν άνθρωπο που να με χρειάζεται χωρίς να με μετρά …..
αυτό …
τίποτε περισσότερο ....
τίποτε λιγότερο....




Δεν πειράζει που έχεις σπασμένα φτερά ....
Αρκεί που κάνεις όνειρα !!!!


Here I Am...
Will You Send Me An Angel?

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Ένας κήπος ιβίσκους…..




Ένας κήπος ιβίσκους…..

Σου έχω πει πως τους λατρεύω;

Ένας κήπος χρώματα σαν ουράνιο τόξο….

Σαν της βροχής τις στάλες

τα άνθη τους στολίδια στα μαλλιά μου.....



Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο ….

Θα μου χαρίσεις ένα τραγούδι ευτυχίας;

Και μια αγκαλιά….από άνθη…..ψυχής…καρδιάς…..



Κοίτα…τίποτε απόψε δεν σου μοιάζει….



θα σου χαρίσω ένα κόκκινο χτύπο.....της καρδιάς φωνές...

Θα μου χαρίσεις μια αγκαλιά….τώρα…πάντα…για πάντα….



Μείνε…εσύ που τα βήματα σου δεν σ΄έφεραν ποτέ εδώ….

Μείνε…..και κράτα με…..

Θα σου χαρίσω ένα πορφυρό όνειρο…..

Θα μου χαρίσεις…..μια αγκαλιά…..








Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Παρακαλώ, είναι πολύ σοβαρό, αναδημοσιεύστε το και οι άλλοι Bloggers.


Ο ΒΑΣΚΟ ΓΚΛΙΓΚΟΡΙΕΒΙΤΣ κατήγγειλε την Σκοπιανη κυβέρνηση για ανθελληνική προπαγανδα. Ανοιξε μπλόγκ και τόλμησε να πει τα αυτονοητα.οτι τα Σκόπια δεν είναι Μακεδονία αλλά σλαβική φυλη.ΕΠΙΣΗΣ διαμαρτυρήθηκε για αφίσα στα Σκόπια με σημαία της Ελλάδας με αγκυλωτό Σταυρό Ο φιλέλληνας συνελήφθη απο τους Σκοπιανούς ,έκλεισαν το μπλογκ του και έκτοτε αγνοείται.Είπαν οτι είναι έγκλειστος σε ψυχιατρείο ως τρελός.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΣΤΟ ΕΜΑΙΛ ΠΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΛΕΕΙ:
ΑΝΑΧΩΡΟΥΜΕ ΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΚΟ ΓΚΛΙΓΚΟΡΙΕΒΙΤΣ Ο γνωστός ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας θα συμμετάσχει στην αποστολή της Δημοκρατικής Αναγέννησης στα Σκόπια, στο ψυχιατρείο Μπάρντοφτσι όπου είναι έγκλειστος παρά τη θέλησή του ο αγωνιστής της Δημοκρατίας Βάσκο Γκλιγκορίεβιτς, για να εξετάσει τον 30χρονο ιστορικό των Σκοπίων, που τόλμησε να πει την αλήθεια και να υπερασπιστεί την ελληνική σημαία. Απευθύνει θερμή παράκληση προς όλους τους Έλληνες bloggers να βρίσκονται σε ετοιμότητα αύριο Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου, ημέρα της αποστολής μας. Δεδομένης της "σιωπής ασυρμάτου" που κρατούν τα μεγαλοκάναλα (εκτός ΑΛΤΕΡ και ΕΤ3), ο ρόλος των bloggers κατά τη διάρκεια αυτής της αποστολής, θα είναι κρισιμότατος, ιδιαίτερα αν η σκοπιανή ηγεσία επιχειρήσει να δημιουργήσει προβλήματα στην αποστολή μας. Με τη συνεχή τους ενημέρωση -στην οποία ήδη πρωτοστατούν οι Έλληνες bloggers- θα κρατούν ανοιχτή γραμμή με όλους τους συμπατριώτες μας κατά την εξέλιξη της αποστολής. Παράλληλα, αν κάποιοι επιχειρήσουν να μας σταματήσουν στην προσπάθειά μας να βοηθήσουμε τον αδελφό blogger Βάσκο Γκλιγκορίεβιτς, τουλάχιστον να υπάρχει μια συνεχής ροή πληροφοριών, ώστε οι ειδήσεις να μήν φιλτράρονται απο τα μεγάλα κανάλια και τα συγκροτήματα Τύπου. Σας ευχαριστούμε θερμά για τη βοήθειά σας
(Σταύρος Βιτάλης- Εκπρόσωπος Τύπου)

Αναδημοσίευση απο το φιλικό μας Blog armenaki
Παρακαλώ, είναι πολύ σοβαρό, αναδημοσιεύστε το και οι άλλοι Bloggers.



Τα σχόλια μένουν κλειστά άλλωστε τα λόγια περιττά !

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Kαλημέρα!!!!

Έχεις κάνει ποτέ σκασιαρχείο από την δουλειά;

Όπως τότε που ήμουνα παιδί και δεν ήθελα να πάω στο σχολείο.

Μια βιαστική κακοσχεδιασμένη δικαιολογία και τσουπ ξανά στο κρεβάτι.




Η μαμά ήταν εύκολο «θύμα» για να την πείσεις πως δεν είσαι καλά,

λίγος βήχας,

λίγο ρίγος και είσαι εντάξει!

Και τότε ξεκινούσε η ανάκριση τρίτου βαθμού.

- Γιατί δεν θέλεις να πας σχολείο σήμερα;

- Μα αφού πονάει ο λαιμός μου

- Χμμ μήπως μάλωσες με την Μαρία;

- Μήπως σε έβαλε τιμωρία η δασκάλα;

- Έχετε διαγώνισμα και δεν έχεις διαβάσει πάλι;


Όλες οι απαντήσεις αρνητικές.

Και τότε έμπαιναν τα μεγάλα μέσα,

μουρμουρητά στην κουζίνα

«Β..... το παιδί δεν πήγε σχολείο σήμερα κάτι έγινε

πήγαινε εσύ μήπως σου μιλήσει».

Πω πω κρυβόμουν κάτω από τα σκεπάσματα μέχρι που μαρτυρούσα την αλήθεια για να γλιτώσω.



Τώρα σε ποιον θα πεις την δικαιολογία

αφού και ο ίδιος σου ο εαυτός δεν θα σε πιστέψει....


Το κρεβάτι δίπλα μου είναι άδειο.

H αδερφή μου έχει φύγει από ώρα κι εγώ κοιτάζω τους δείκτες να τρέχουν .

Κάποτε ήμασταν τρεις μέσα σ΄αυτό το δωμάτιο,

τώρα μείναμε δύο….

Αρνούμαι να αποχωριστώ τα ζεστά σκεπάσματα,

έχουν απορροφήσει την θέρμη του σώματος μου και έξω κάνει τόσο κρύο!!

Ένας παγωμένος ήλιος με κοιτά από την ανοιχτή κουρτίνα.



Οκτώ και πέντε!

Ορίστε άργησα,

έπρεπε να είχα ήδη ντυθεί.


Τρέχω πανικόβλητη από το ένα δωμάτιο στο άλλο.

Προσπαθώ να φορέσω το τζιν μου ,

κοίτα που όταν βιάζεσαι όλα είναι εναντίον σου.

Κι αυτά τα κουμπιά στο πουκάμισο πως είναι έτσι;

Περισσεύει ένα ή μου φαίνεται;

Κοίτα που στραβά το κούμπωσα….

Μπότες

Παλτό

Τσάντα

Έτοιμη επιτέλους!!


Ανοίγω την πόρτα……ωωωω όχι ξέχασα.

Άρωμα, δεν φόρεσα άρωμα,


Μια φιγούρα στο βάθος του διαδρόμου

με κοιτά στον πανικό μου και χαμογελά.

Χαμογελώ κι εγώ !


ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!!!

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2009

Μισές αλήθειες – ολόκληρα ψέματα...


Όλα άλλαξαν.
Στο δωμάτιο δεν ακούγονται πια οι γνώριμοι ήχοι.
Τα βλέμματα σώπασαν,
Τα χέρια πάγωσαν,
Οι φωνές χαμήλωσαν .
Μόνο το ανατριχιαστικό τικ τακ του ρολογιού γρατζουνά την μονότονη ησυχία
Και εκείνο το γνώριμο σούρσιμο που αφήνουν πίσω τους τα βήματα του χρόνου.
Έρχονται στιγμές που νιώθω ακριβώς έτσι,
Σαν άδειο δωμάτιο, εγκαταλελειμμένο…..



Ήθελα
να φυλακίσω τις στιγμές,
Τα χαμόγελα,
Τα όνειρα,
Τα δάκρυα,
Την ίδια την ζωή,
Όσα έδιναν ζωή.
Ήθελα να φυλακίσω τις στιγμές όλες,
Μικρές και μεγάλες.
Εκείνες που νιώθεις πως τελειώνουν οι λέξεις
μα ακόμη περιμένεις τις απαντήσεις.



Ένα παιδί πεισματάρικο είναι η καρδιά μου.
Φωνάζει,
κλαίει,
γελά.
Κρύβεται πίσω από ακριβά αρώματα,
ψηλοτάκουνες γόβες και φτερωτά όνειρα.
Κρύβεται για να μην δουν πως κλαίει,
τα βράδια....
Εκείνα τα βράδια που η ερημιά γίνεται τεράστια και απάτητη.
Σαν βυθός μιας απέραντης θάλασσας.



Τι να σου πω,
Τι θα μπορούσα να σου πω
τώρα που τα χείλη άρχισαν πάλι να τρέμουν….
Μια στιγμούλα μέσα στον χρόνο,
Μια ανάσα για όσα δεν θα γυρίσουν πια.
Κι ύστερα ξανά σιωπή…..

Σαν μαυροπίνακας μοιάζει η ζωή,
Να ζωγραφίζουμε φωνές,
παρουσίες ,
απουσίες…
Να ζωγραφίζουμε τα «θέλω» και τα «πρέπει».
Που θα γείρει άραγε η ζυγαριά;
Έχει σημασία;
Αφού όλα είναι δρόμος…
Μισές αλήθειες – ολόκληρα ψέματα...



Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Στεναγμέ μου....


Πως

να καταλάβεις

μέσα σε τόσα ψεύτικα πράγματα

μια τόσο απλή αλήθεια....


στεναγμέ μου...



Αφιερωμένο σε όσους ξέρουν ν΄αγαπούν

Κι εκείνους που ψάχνουν ακόμη την αλήθεια …



Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Αυτή η σκάλα δεν καταιβαίνει....


Χρόνια σε περίμενα και με περίμενες.
Να με κοιτάς, να σε κοιτώ.

Εκείνο το τρομερό "σ΄αγαπώ" μας να τρέχει και να κρύβεται πίσω από λέξεις και κινήσεις.

Να το ποθούμε, να το τρέμουμε.

Να το αποζητούμε, να το αποδιώχνουμε....

Χρόνια και χρόνια,

μαζί και μακρυά,

φίλοι και ξένοι,

ελεύθεροι και κατάδικοι σε μια αγάπη που σιγοβράζει.

Έπρεπε να γλιτώσω από σένα.

Αν κάποτε είχες μιλήσει θα με έσωζες.

Θα σου έδινα την ζωή μου
που άγρια περιφερόταν έξω από τις κλειστές σου πόρτες.
Όμως δεν μίλησες ποτέ.....



Έφυγα για χρόνια μακριά σου.

Με την βαλίτσα, το μπλε παλτό, τον αέρα.
Από το σταθμό έξω από το χωριό.


Ένας χρόνος, δύο χρόνια, τρία χρόνια, οκτώ, εννιά.

Έγινες μια πληγίτσα τόση δα που άμα την σκαλίσω τρέχει αίμα.

Ασκήθηκα πια να μην την σκαλίζω ...





Όλα μακριά σου είναι πιο εύκολα,

καμιά φορά και διασκεδαστικά.

Κι εγώ μπορώ να σε αποφύγω ψάχνοντας σε σε πρόσωπα άλλα,
σε μάτια άλλα,

σε σώματα άλλα
κι όλα κάτι από σένα μου θυμίζουν και με

παρηγορούν.
Υπάρχεις κι αλλού δεν μπορεί.

Έλεγα και ξανά έλεγα στον εαυτό μου.

Υπάρχεις κι αλλού κι αυτό το αλλού θα με απελευθερώσει...





Ήρθα πίσω εχθές

με το ίδιο τραίνο
που με πήρε πριν δέκα χρόνια.

Η διαδρομή ήταν πάλι ίδια
από την ανάποδη.

Ο αέρας
που ακόμη φυσά εκεί ασταμάτητα πάνω στα φύλλα.
Ο δρόμος
πίσω από το πάρκο
που περπατούσα τα μεσημέρια
και στεκόμουν να κοιτάξω το σπιτάκι
που στην αυλή του
είχε τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα.
Ο δρόμος του σπιτιού σου.


Τα σπίτια
με τα δέντρα μπροστά και τα κλειστά παράθυρα.

Η μαύρη σιδερένια αυλόπορτα.

Η ξύλινη πόρτα ύστερα με την άγκυρα στο κουδούνι.
Το χολ,
Η σκοτεινή σκάλα με το φθαρμένο χαλί.
Τα απότομα σκαλοπάτια.

Το μεγάλο παράθυρο με τα χρωματιστά τζαμάκια σαν εκκλησία.
Το απογευματινό φως το λιγοστό που σβήνει.

Το κεφαλόσκαλο.


Εσύ!!!



Σηκώνω το κεφάλι μου και σε κοιτώ.
Σκύβεις το κεφάλι σου και με κοιτάς.
Και το βλέπω.
Ποτέ δεν έφυγα από σένα.
Ούτε βήμα δεν έκανα μακριά σου...



Λάθος...

Αυτά παθαίνει κάποιος όταν κοιμάται αργά το βράδυ της Κυριακής.

Το πρωινό της Δευτέρας υπολειτουργεί……


Κατά λάθος έσβησα την ανάρτηση,

Επέλεξα αυτήν αντί να επιλέξω το πρόχειρο.

Υπάρχει τρόπος επαναφοράς;


Πείτε μου ναι αλλιώς θα βάλω τα κλάματα!!

Χα χα καλά δεν θα τα βάλω!!



Ζητώ ταπεινά συγνώμη από όσους μου είχαν αφήσει τις σκέψεις τους σε εκείνη την ανάρτηση.

Είναι το μόνο που με πονά, όχι το κείμενο!

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Οι φόβοι του μεσημεριού!

Απαγγελία Κάτια Δανδουλάκη
Στίχοι Γιώργος Σταυριανός





Οι γρίλιες μου φέρνουν την αντηλιά
από το απέναντι σοκάκι,
σιωπή,
ακόμα και η βρύση σταμάτησε να στάζει,

όλα είναι λουσμένα στο μεσημέρι,
όλα είναι σιωπή
και φόβος,

μόνο μια μύγα δεν κουράστηκε να φέρνει κύκλους

μες το καυτό το απομεσήμερο,
με μάτια ορθάνοιχτα

παρακολουθώ μηχανικά τους επίμονους
περίπατους της.
Μες το δωμάτιο πλανιέται ακόμα η μυρουδιά του δεκαπενταύγουστου.

Η Μαρία ήρθε αμέσως μετά την εκκλησία
ντυμένη στα κόκκινα

και φεύγοντας
ξέχασε πάνω στην καρέκλα της
ένα ματσάκι βασιλικό
και ριζμαρί
που συνήθιζε να βάζει μες στα σφιχτά της στήθη.

Τα μάτια μου έπεσαν στο ασυμμάζευτο ακόμα τραπέζι της Κυριακής,

κανείς δεν είχε την δύναμη την ώρα τούτη
την περίεργη να το συμμαζέψει,

όλοι περιμέναμε να έρθει το απόγευμα,

όλοι περιμέναμε να σβήσει το μεσημέρι
.




Οι φόβοι που με κυρίευαν
άρχιζαν πέρα από την κλεισμένη πόρτα του δωματίου,
πιο κει ήταν το δέος,
η άγνοια,

η ακατανόητη πίκρα
που σου άφηνε η ζωή
στα άπλετο φως του καλοκαιριού,
η σκιά του απογεύματος μεγάλωνε,

οι αυλές γεμίζανε δροσιά,
οι πόρτες άνοιγαν,

οι φόβοι του μεσημεριού ξεθώριαζαν

έτσι καθώς δινόμουνα σιγά σιγά στην αγκαλιά της νύχτας .



Ήσουνα πάντα με την παρέα του Γιάννη
και όταν σε έβλεπα από μακριά

μια χαρά πρωτόγνωρη γέμιζε την καρδιά μου,

οι χτύποι της δυναμωναν
και όταν πια συναντιόμασταν
τα μάτια σου γινόντουσαν πελώρια

και ένα παίξιμο στα χείλη σου πρόδιδ
ε την αγάπη,
ήταν η ώρα που η σκιά έφτανε μέχρι τις γέρικες ελιές του θείου Γιώργου.
Δε θυμούμαι πια πότε σταμάτησα να σε συναντώ.

Ξέχασα ακόμη και το όνομα σου!

Την ώρα τούτη που η βρύση σταμάτησε να στάζει

και που η μανά δεν ονειρεύεται στο διπλανό κρεβάτι,
μόνο μια μύγα βουίζει επίμονα μέσα σε ένα δωμάτιο

Όπου πια δεν υπάρχει παρά το κενό...









Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

She's a maniac, maniac on the floor....





Ψάχνει τον ρυθμό στους χτύπους της καρδιάς.

Στον πραγματικό κόσμο κανείς δεν την έχει δει.

Λένε πως είναι τρελή,

Μα αυτή έχει βαδίσει σε επικίνδυνη ζώνη.

Όταν ο χορευτής γίνει ολόκληρος ένας χορός.


Μπορεί να σε κόψει σαν το μαχαίρι,

Όταν το δώρο γίνει φωτιά….






She's a maniac, maniac on the floor

And she's dancing like she's never danced before…








Μπορείς να την αγγίξεις μα ποτέ δεν την κρατάς….

Κόντρα στον άνεμο βαδίζει…

Τα βήματα της φιγούρες που ποτέ δεν θα δεις….

Μια ζωή σε μια στιγμή…

Μπορεί να έρθει ή απλά να προσπεράσει….

Σε σπρώχνει σε κόσμο που ποτέ δεν γνώρισες….

Άγγιξε την μα δεν θα την κρατήσεις…

Ποτέ δεν σταματά με βήματα κόντρα στον άνεμο….



















She's a maniac,

Maniac I sure know

And she's dancing like she's never danced before…