Περπατώ στους ερημικούς δρόμους της πόλης.
Σε λίγο ξημερώνει.
Πόσα ακόμη να σκεφτώ, πόσα «γιατί» μπορούν να βρουν απαντήσεις!
Όλα γύρω τόσο ήσυχα !
Μ αφήνουν να υποταχτώ στις αδηφάγες σκέψεις μου, χωρίς οίκτο.
Οι πρώτες στάλες της βροχής, λύτρωση.
Μπερδεύονται με τα δάκρυα μου….
Να και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου.
Λίγο φως στη μοναξιά μου.
Φως ! Για να δω εμένα, όσα έζησα ή όσα ήθελα να ζήσω.
Ανεκπλήρωτα όνειρα, πιστά στρατιωτάκια στην σκακιέρα του εγωισμού.
Κ ι εσύ; Που είσαι εσύ μέσα σε όλο αυτό το χαλασμό;
Δραπέτης ή φυγάς;
Φοβισμένος ή απογοητευμένος;
ΕΣΥ!
Ένα τεράστιο σύννεφο……

Για σένα.....

Δεν με νοιάζει αν λες αλήθεια
Ή ψέματα.
Δεν με νοιάζει αν είναι σκόρπιες λέξεις όλα αυτά
Χωρίς ουσία.
Μου αρκεί που μιλάς,
Μου αρκεί που μιλάς σε μένα.
Με χρώματα,
Με νότες,
Με μελωδίες απουσίας.
Μιας γιγάντιας απουσίας που καλύπτεις μόνο εσύ!
Δεν θέλω υποσχέσεις,
Δεν θέλω να μου υποσχεθείς τίποτε.
Τις φοβάμαι τις υποσχέσεις
Μην πεις τίποτε σε παρακαλώ.
Άφησε με να φαντάζομαι
Και να ελπίζω πως υπάρχεις,
Έτσι όπως είσαι.
Χωρίς προσδοκίες,
Χωρίς δεσμεύσεις.
Άλλωστε είμαστε τόσο μεγάλοι πια για ουτοπίες.
Άφησε με μόνο να σε αγγίζω σαν άνεμος,
Τα βράδια.
Τότε που όλα σιγούν τόσο παράξενα,
Τότε που η μοναξιά γιγαντώνεται μέσα μου,
Τότε που θεριεύουν οι φόβοι μου.
Τότε που σε έχω ανάγκη πιότερο από ποτέ.
Άφησε με να γεμίζω το δωμάτιο με φρούδες παρουσίες.
Από τις νότες που στέλνεις,
Από τα λόγια σου!
Ακόμα κι αν είναι ψεύτικα.
Δεν με νοιάζει, αρκεί που υπάρχεις έστω κι έτσι αβέβαια
.
Έστω και με τα δευτερόλεπτα που ζω όταν εσύ το θέλεις….

Μια μελωδία που διαπερνά τη σιωπή,

Την ήσυχη απουσία,
Την ερημιά.

Νότες που
σαν βελούδο αγγίζουν την άχρωμη ύπαρξη.

Ξεχνάς,
θυμάσαι
Κλαίς,
Γελάς

Όλα ένα κουβάρι μπερδεμένο,
Που η αρχή και ποιο το τέλος!!

Μόνο εσύ,

Μόνο εσύ ξέρεις,
Μόνο εσύ αγγίζεις περίτεχνα αυτά που
Κανείς δεν τόλμησε να δει.

Γιατί με κοιτάς;
Τι περιμένεις να φέρει πίσω ο χρόνος;
Αυτά που αφήσαμε να φύγουν
Ή όσα προσπεράσαμε;

Γιατί δεν μιλάς;
Δεν έχω τι άλλο να πω,
Δεν ξέρω αν δεν μπορώ ή αν δεν θέλω.
Μόνη μες στο σκοτάδι παλεύω να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου .
Μόνη, έτσι αισθάνομαι εδώ και πολύ ώρα ... Περπατώ με δυσκολία.

Αναμνήσεις , μιας ζωής που δεν επέλεξα να ζήσω .
Ο πόθος μέσα μου για εσένα μου ρημάζει τα σωθικά
κι εσύ συνεχίζεις ακάθεκτος να κλέβεις λίγο - λίγο την ψυχή μου
και να τρυπώνεις σαν λαθρεπιβάτης μες στο γεμάτο από ΄σένανε μυαλό μου ...

Δεν σου λέω τίποτε .
Άλλωστε , εσύ μου το ΄χες πει πως μέσα απ΄ την σιωπή μπορούμε να εκφράσουμε χιλιάδες σκέψεις ...
Μην μιλάς !
Μη σου λέω ...
Κράτα μου σφιχτά το χέρι και μην μιλάς ...
Άκου μονάχα την σιωπή μου να σου φωνάζει σιγά πόσο καιρό σε καρτερούσε ...
Μην μιλάς σου λέω , κοίτα με χωρίς δικαίωμα και μην μιλάς ...

Είχα τόσα να σου πω μα η φωνή μου χάνετε στο σκοτάδι.
Λέξεις σκορπισμένες σε θολά τοπία,
Σε στιγμές που ξεθώριασαν κάτω από βλέμματα άδεια.

Πως θα μπορούσα να σου πω αυτά που σαν την παλίρροια
Έρχονται κα φεύγουν!
Πως θα μπορούσα να σου πω αυτά που κάθε βράδυ
Με στοιχειώνουν!

Πως θα μπορούσα να σου πω
Αυτά που έζησα μόνο μέσα σε μια ανύπαρκτη στιγμή.
Αυτά που γεννήθηκαν για να πεθάνουν σύντομα πριν καλά καλά μπουσουλίσουν..
Αυτά που έμοιαζαν με κραυγές κάποιας άλλης διαλέκτου ..σιωπηλής..

Πως …

Θα μπορούσα να σου πω πως σ ΄αγαπώ από την στιγμή που η γη
Άρχισε να γυρίζει,
Να σου πω πως σε σκέφτομαι όσο συχνά ανασαίνω.
Να σου πω
Πως
Σ΄αγαπώ
Σ΄αγαπώ
Σ΄αγαπώ….

Πως φωνάζω μεσα στη νύχτα, πως ουρλιάζω
Πως απελπίζομαι

Να σου πω πως σε Σε χρειάζομαι
Σαν οξυγόνο.











Κρίμα να μην είσαι εδω απόψε. . .

Αντίο λοιπόν

Αντίο λοιπόν ,
ήρθε η στιγμή. Εκείνη που σου
έκρυψα.
Ο ήλιος έδυσε, σκόρπισαν τα πουλιά.
Όσα είπαμε τα θάβω στην άμμο, να τα πάρει το κύμα.
Φεύγω, ήσυχα όπως ήρθα .
Μην με ψάξεις,
Έχω φτάσει στο τέλος της διαδρομής……..συγνώμη,
αν γίνει ποτέ αυτό αρκετό.
Αντίο…….και ίσως κάποτε κοιτάξουμε ξανά το ίδιο αστέρι.

Γιατί...έφυγες..

Ξημερώνει κι εγώ νιώθω την καρδιά μέσα στο στήθος μου να χτυπά βαριά,
σχεδόν με το ζόρι.
Περπατώ μέσα στο άδειο δωμάτιο αγγίζοντας όσα άφησες πίσω.
Σκαλίζοντας σχεδόν βασανιστικά τις πληγές που ακόμα αιμορραγούν.
Θέλω να φωνάξω δυνατά το όνομα σου με την ελπίδα πως θα με ακούσεις και θα γυρίζεις πίσω.
Όπως τότε , τα βράδια εκείνα που ξυπνούσα τρομαγμένη και σε έψαχνα, άπλωνα το χέρι μου και έβρισκα το δικό σου.
Πάντα δίπλα.
Βυθιζόμουν στην αγκαλιά σου κι εσύ μου ψιθύριζες ….
«σ΄ αγαπώ μην φοβάσαι»
Τώρα είμαι εδώ χωρίς εσένα ………..και φοβάμαι,
τρομάζω, απελπίζομαι.
Τώρα είμαι εδώ και τα άδεια μου χέρια στέκουν παγωμένα, πονάνε από την έλλειψη σου, μια απουσία που την νιώθω σαν σωματικό πόνο.
Περνάνε οι μέρες , τρέχουν τα λεπτά και εγώ μένω πίσω κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες, ανασκαλεύοντας μνήμες.
Γιατί έφυγες, πως μπορώ και υπάρχω ακόμα!
Αν ήξερες πόσα ήθελα να σου πω, αν μπορούσες να καταλάβεις την πάλη που γίνεται μέσα μου.
Τι να σου πω, τι θα μπορούσα πρώτα από όλα να σου πω!
Κρυώνω και φοβάμαι, χωρίς εσένα νιώθω ένα απέραντο κενό.
Δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω, δεν μπορώ να αλλάξω όσα γίνανε και αυτό με πονάει πιο πολύ……..δεν μπορώ να σε πείσω πως τίποτε δεν άξιζε περισσότερο….από σένα….από αυτά που νιώθω για σένα.
Και δεν σου είπα ποτέ τίποτα, πόσο μετανιώνω!
Κάθε μέρα κάθε ώρα.
Δεν σου είπα ποτέ πόσο βαθιά, πόσο σπαραχτικά, πόσο απελπισμένα…….
Σ’αγαπω ………………άγγελε μου……………
Και μου λείπεις………….θησαυρέ μου
Δεν είμαι σίγουρη για πολλά πράγματα πια.
Είμαι σίγουρη μόνο ότι τις μέρες που έζησα δίπλα σου,
θα τις κουβαλώ για πάντα μέσα μου.
Κι είναι πολλές.
Δεν αφήνουν χώρο για πολλά άλλα πράγματα…
Η καρδιά μου είναι γεμάτη από σένα φτιάχτηκε μόνο για να αγαπά εσένα
Γύρνα.
Γύρνα, αν μπορείς να σταθείς απέναντί μου.
Γύρνα!
Δεν έχω άλλη αντοχή, δεν μου μένει άλλη αναπνοή.
Κι αν δεν μπορείς να καταλάβεις πως όλα αυτά υπάρχουν μέσα μου, τόσο βαθιά όσο βαθιά έχεις βυθιστεί στην καρδιά μου……..τότε να θυμάσαι πως θα είμαι εδώ…πάντα…
Να σε περιμένω και να σε ζητώ………όσο ξημερώνει και όσο νυχτώνει.
Θα είμαι εδώ.
Παντοτινά δική σου………….

'Ολα και τίποτα

Λεπτή κλωστή ανάμεσα στην παρουσία και την απουσία.
Λεπτή κλωστή ανάμεσα στο υπάρχω και δεν υπάρχω......
Το ξέρω πως θα φύγεις,
Το βλέπω στο φως των ματιών σου,
Το νιώθω στο τρέμουλο των χεριών σου
Το ακούω στον ψίθυρο της αναπνοής σου,
θα σβήσεις κι εσύ σιγά σιγά σας τις θύμησες που
Άφησες πίσω.
Ξεθωριάζουν βασανιστικά,
Δεν μου μένει τίποτε πια.
Δεν έχω τίποτε δικό σου παρά την ανάγκη της παρουσίας σου.
Κι αν φύγεις ξανά θα τα έχεις πάρει όλα μαζί σου.
Μόνη θα στέκω να σε κοιτώ ….μαρμαρωμένη…ανίκανη να σε κρατήσω….ακόμα
Και να σε διώξω.
Στα χαρίζω όλα, δικά σου .....
Όλα και τίποτα.
Αφού ότι έχω είσαι εσύ……..
Κι αν φύγεις εγώ θα έχω ζήσει το πιο μεγάλο όνειρο

Φρούδες ελπίδες

Φοβάμαι,
Το αύριο,
Το σήμερα,
Το τώρα.
Φοβάμαι τις αχτίδες του ήλιου που φωτίζουν την σκοτεινιά της θολής ύπαρξης μου.
Αυτά που προσμένω μα δεν έρχονται.
Αυτά που λατρεύω και χάνονται.
Φοβάμαι,
Κάθε που ξημερώνει, το φως της νέας μέρας μου θυμίζει όσα δεν έχω και ίσως
Όσα δεν βρω ποτέ.
Φοβάμαι όταν σε ψάχνω και δεν συναντώ πουθενά την ματιά σου.
Φοβάμαι την άδεια αγκαλιά μου, τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια.
Φοβάμαι την βροχή που πέφτει σπαρακτική στα παγωμένα τζάμια.
Φοβάμαι όταν είσαι εδώ και όταν δεν είσαι……..
Φοβάμαι, όσα είπαμε εχθές κι όσα δεν είπαμε.
Λόγια, υποσχέσεις, φρούδες ελπίδες.
Φοβάμαι, την ώρα που θα αντικρύσω την φιγούρα σου ξανά να απομακρύνεται.
Φοβάμαι, που ήρθες ξανά και που ξέρω…….θα φύγεις πάλι.
Φοβάμαι, που δεν τολμώ να σου πω………γιατί….γιατί γύρισες

Μολυβένιος στρατιώτης

Ένας γκρίζος ουρανός αγκαλιάζει τα βήματα μου,
Βυθισμένη στις αδηφάγες σκέψεις περπατώ σε τοπία που με αφανίζουν.
Προσπαθώ να ξεφύγω από στιγμές που με καταπίνουν.
Όλα είναι ζήτημα χρόνου…….ή έτσι νιώθω.
Παγιδευμένη,
Ανίδεη αν έχω την δύναμη,
Αν μπορώ να προχωρήσω μπροστά
Ή να γυρίσω πίσω.
Δεν ξέρω πόση ώρα είμαι μόνη,
Εγώ ο εαυτός μου και αυτός ο συνεχόμενος ήχος της θάλασσας.
Δεν έχω πια καμία αίσθηση,
Όλα γύρω μου μαρμαρωμένα,
Σαν θολή φωτογραφία.
Ψάχνω απεγνωσμένα τις απαντήσεις,
Εκείνες,
Που πρέπει να σου δώσω όταν τα μάτια σου θα καρφώσουν επίμονα τα δικά μου,
Όταν τα χείλη σου θα αρχίσουν πάλι να τρέμουν,
Όταν πελώρια «γιατί» θα προβάλουν σαν σύννεφα και θα σκεπάσουν την καρδιά μου.
Μα τι να πω,
Δεν μπορώ να σε βγάλω από το αδιέξοδο που είμαι κι εγώ βυθισμένη.
Δεν μπορώ,
Πίστεψε με είναι το φορτίο βαρύ για τους ώμους μου,
Πως να το σηκώσω!
Δεν υπάρχουν περιθώρια,
Διαλέγω την πανωλεθρία από την συνθηκολόγηση.
Ή όλα ή τίποτα.
Διαλέγω να σε χάσω,
Αν αυτό θέλεις,
Από την φοβισμένη, μισή παρουσία σου.
Φως ή σκοτάδι.
Εσύ ξέρεις, η ζωή μου κουρνιάζει στα χέρια σου.
Μολυβένιος στρατιώτης έτοιμος να πέσει στην φωτιά.

Μοναξιά

Μοναξιά είναι τετράδιο γεμάτο λέξεις,
σαν αποτύπωμα βροχής.
Λέξεις φυγής.
Σκέψεις απελπισίας,
απόγνωσης,
σκέψεις στιγνές,
κομμάτια ανάμνησης σαν θολός καθρέφτης.
Μοναξιά είναι ο μολυβένιος ουρανός που στέκει σαν πέπλο
Μοναξιά είναι τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια και ο αγέρας που φυσά με ρυθμό.
Σαν μελωδία σιωπής.
Μοναξιά,
Όσα θυμάμαι και πια δεν κατέχω.

Σε χάνω, Ποιο φως σε έχει κρύψει, Ποιος ήλιος με τυφλώνει και δεν μπορώ να σε αναγνωρίσω. Ξένος, Πιο ξένος από ποτέ, Που πήγες και η ελπίδα μου δεν σε φτάνει. Που να ακουμπήσω τον ίσκιο μου, Που να σε γυρέψω τώρα που όλα έχουν αδειάσει. Τώρα που και αυτή η λιγοστή πνοή θα σβήσει, Σαν αστέρι, Βιαστικά και «θορυβώδη». Πώς να σε χάσω, Πώς να αντέξω να σε χάσω. Εσένα, Σκοτεινή μου ανάμνηση, θολή μου ανάσα. Εσένα. Ότι έχω για να υπάρχω, Για να μην χαθώ μέσα στην βοή της νύχτας…

Θα μείνω εδώ να παρακολουθώ την σκιά που αφήνει πίσω η φυγή σου.
Τόσο μακρινός που δεν σε φτάνω πια.
Τόσο διάφανος!
Θα μείνω εδώ να σκαλίζω τις μνήμες σαν πληγές που αιμορραγούν.
Ξημερώνει η μέρα,
Ξημερώνουν οι φόβοι μου.
Στο φως αυτό που έρχεται όλα μοιάζουν τεράστια.
Θα μείνω εδώ να ρουφώ ότι έμεινε απ το χαλασμό.
Εσύ μακρινή μου ανάμνηση που θολώνεις σιγά-σιγά.
Εσύ φωτεινό μου αστέρι,
Μη φύγεις,
Μη χαθείς.
Ότι έχω από σένα είναι ότι έμεινε για να υπάρχω.
Μη φύγεις,
Μη χαθείς.
Ότι έχω από σένα είναι ότι μου έμεινε για να ελπίζω.
Χρόνε εσύ στο βιαστικό πέταγμα σου γκρεμίζεις σαν χάρτινους πύργους
Τα όνειρα μου.
Μα εγώ θα μείνω εδώ,
Να προσμένω,
Να θυμάμαι,
Για να υπάρχω………

Σού στέλνω ένα γράμμα

Σού στέλνω ένα γράμμα που ποτέ δεν θα διαβάσεις,
Για μια ακόμη φορά σου γράφω.
Σαν εκείνα τα απομεσήμερα που ποτέ δεν αντίκρισες στα μάτια μου.
Κάθε βράδυ σου γράφω και κάθε πρωί το σκίζω.
σού στέλνω ένα γράμμα σιωπηλό σκισμένο σε χίλια κομμάτια
Θέλω να μάθεις μα δεν θέλω να ξέρεις.
Θέλω να δεις μα να μην καταλάβεις.
Έχω τόσα ακόμα κρυμμένα!
μ'ακούς ;
- Θέλω να μ'ακούς.
Όταν υπάρχω κι όταν χάνομαι.
Δεν ξέρω αν μπορείς να δεις πίσω από την σκιά των λέξεων.
Όλα μέσα στο μυαλό μου κι ακόμα δεν έχω μάθει.
Κανείς δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί πως όλα αλλάζουν μέσα σε μια στιγμή.
Σε λίγα λεπτά γίναμε ξένοι, ίσως και εχθροί.
Δύο ανυπεράσπιστοι εχθροί μέσα στην καταιγίδα.
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο μου.
Αρχίζει να βρέχει.
Θεέ μου πόσο γρήγορα αλλάξει ο καιρός!
Θαρρείς πως μου μοιάζει.
Κλαίω
Γελάω
Θυμώνω
Ξεσπάω.
Όλα μέσα σε λίγα λεπτά.
Τα λόγια είναι φενάκη και εγώ δεν έχω άλλο τρόπο.
Δεν έχω άλλο δρόμο παρά μόνο μπροστά .
Ένας μονόδρομος που με οδηγούν τα μάτια σου,
Σαν φως στην σκοτεινιά της ψυχής μου.

Μα ακόμα βρέχει,
Εξιλέωση,

Χοντρές ψιχάλες που χάνονται μέσα στην μαρμαρωμένη μου παλάμη.
Άγγιγμα εφιαλτικό και λυτρωτικό.
Βγαίνω έξω στην βροχή
Περπατώ μέσα σε υγρά τοπία με την ελπίδα πως κανείς δεν θα καταλάβει
Πως κλαίω,
Περπατώ ώρες ή έτσι νιώθω, αφήνω την βροχή να ποτίζει κάθε κύτταρο μου

Λέξεις μπερδεύονται μέσα στο μυαλό μου σαν γιγάντιο κουβάρι που είναι
Αδύνατο να βρω την άκρη.
Λέξεις
Σκέψεις
Αρώματα
Εικόνες
Όλα μέσα μου ανάκατα.

Μα ακόμα βρέχει, συνεχίζει και βρέχει.
Στην ψυχή μου
Στην καρδιά μου
Στο μυαλό μου.
Μια αρρωστημένη και σπαραχτική βροχή.
Και εγώ δεν έχω βρει ακόμα τις απαντήσεις…..
Δεν έχω παραλήπτη ακουμπισμένο στο παράθυρο να περιμένει.

Πρός... Εσένα πού μπορείς ακόμη ν' αναπνέεις μακρυά μου με τη θέλησή σου, ναί με τη θέλησή σου.