Μέχρι την επόμενη φορά!!

Σας αφήνω για λίγο...
Με ένα τεράστιο χαμόγελο...
Μια μεγάλη αγκαλιά...
Και πολλά κόκκινα φιλιά...

Εδώ θα γυρίζω...στα μέρη σας να διαβάζω τις σκέψεις σας
Να μαθαίνω τα νέα σας
Θα σας κοιτάζω σιωπηλά και θα σας χαμογελώ!!

Μέχρι να ξανά βρεθούμε....
Να περνάτε μοναδικά !!!

Σάββατο..

Γλυκό ξημέρωμα σε όλους !!!

ΔεΝ Θα Με ΞεΧαΣειΣ.....

Είμαι ένα παιδί που μεγάλωσε πια...

Μεγάλωσε αρκετά για να γρατσουνά ακόμη τις σκέψεις

στις χορδές μιας κιθάρας....

Άλλωστε τα πιο όμορφα όνειρα τα έκανα με μάτια ανοιχτά....

...και ΉρΘα...

Γιατί ότι αρχίζει κάπου θα φτάσει....

κι ας μην ξέρεις που...

Έχει σημασία;


Τρυπώνω από τις χαραμάδες σαν δειλό φως...

Περπατώ στις μύτες μην σε ξυπνήσω...

Σε κοιτάζω ν΄αναπνέεις δίπλα μου...

Τυλίγομαι στο σώμα σου σαν λευκό σεντόνι...

...και ΉρΘα...

Χωρίς να το καταλάβεις...

Στάθηκα δίπλα σου να κλέψω λίγη από την ομορφιά

της άγνοιας σου....


....Τρυπώνω σαν λαθρεπιβάτης στην κάμαρα σου

να δω όσα ερμητικά φυλάς στα συρτάρια της καρδιάς σου...

Μην τρομάξεις,

δεν σου ζητώ τίποτε...

Μονάχα τα σημάδια σου πάνω στις αναμνήσεις μου...

Χαρακιές που φλέγονται στην ηχώ της φωνής σου...

...και ΉρΘα...

Δειλά να σου αφήσω ένα κόκκινο φιλί...

Δίπλα στο μαξιλάρι σου....

Και το άρωμα μου....

Να σε τυλίγει...

Έτσι...

Μην τύχει και με ξεχάσεις...

ΔεΝ Θα Με ΞεΧαΣειΣ.....

Τα πράγματα που ζουν από τον χαμό...

Συναντάμε κόσμο όπως πορευόμαστε.

Ανταλλάσουμε βλέμματα,

Χαμόγελα ευγενικά,

Δύο υποχρεωτικές κουβέντες.

Για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε κι αυτά

Αμέσως στο κάδο της λησμονιάς.

Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή

Εμπρός μας.

Βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν :

«Εδώ θα μείνεις» ή «Σε περίμενα»

Μη φοβάσαι μωρό μου
Θα σε σκέφτομαι όπου να΄μαι
Μη φοβάσαι μικρό μου
Η νυχτιά μαζί θα μας πάρει μακριά...

Θησαυρέ μου...

Στην στιγμή....

Στον χρόνο..

Το χθες.....

Το πάντα....

Το ποτέ...

Τα μισά....

Τα ολόκληρα.....



Αχ! Θησαυρέ μου
ό,τι πολύ αγάπησα θάλασσα έχει γίνει.....

(Στίχοι: Χάρης Καφετζόπουλος
Μουσική: Άκης Τριανταφύλλου)

Σε εκείνους......

My Immortal .....

Δεν ήξερε αν έπρεπε να μείνει ή να φύγει.
Τα πόδια της έμεναν ακίνητα μα η καρδιά της ήθελε να τρέξει μέσα στο σκοτάδι.
Να ακούσει τα βήματα της πάνω στους δρόμους
και την λαχανιασμένη της ανάσα να γεμίζει την νύχτα ήχους...

Δεν το έκανε.
Μαρμαρωμένη έστεκε εκεί...
Να τον κοιτάζει και να προσπαθεί να καταλάβει τι έλεγαν τα λόγια του.
Τον κοίταζε χωρίς να τον βλέπει.
Τον άκουγε χωρίς να μπορεί να τον ακούσει...
Δεν ήξερε τι φοβόταν περισσότερο.
Την νέα αρχή,
τον εαυτό της,
την μοναξιά της που έστεκε δίπλα της και της ψιθύριζε δειλά.
Της έλεγε "όχι".
Της φώναζε "μη".

Είχε καιρό να ακούσει τους χτύπους μιας καρδιάς.
Μιας καρδιάς που της έλεγε "είμαι εδώ για σένα".
Και η δική του καρδιά το έλεγε με κάθε της χτύπο μα....
Δεν ήθελε ...δεν ήθελε να είναι κανείς εδώ για εκείνη...
Ήθελε εκείνη να είναι εκεί για κάποιον μα όχι έτσι....
Μισά,
Υποκατάστατα,
Με αποστάσεις,
Με διαδρομές που δεν μπορεί να ακολουθήσει....

Εκείνος γέρνει ...μειώνει την απόσταση ανάμεσα τους...
Τα πόδια της μουδιασμένα,
τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν,
η αναπνοή της έγινε γοργή...
Ήξερε τι ήθελε μα περισσότερο ήξερε τι δεν ήθελε...
Χαμηλώνει τα μάτια ...
Γυρίζει το βλέμμα...

Ξημερώματα Σαββάτου κι εκείνη βαδίζει μόνη στα στενά δρομάκια μιας πόλης
που όλα δίπλα της φωνάζουν...
Λάθη και σωστά τρέχουν γύρω της
Κάνουν κύκλους μέσα στο μυαλό της.

Άραγε έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή του ανθρώπου
που ξέρει τι γίνεται μέσα του;
Που όλα είναι ταχτοποιημένα,
οι ερωτήσεις ξεκάθαρες,
οι απαντήσεις δοσμένες
οι κρίσεις εύκολες να ξεπεραστούν;

Δεν είναι η ζωή που σου τα ζητάει,
Εσύ...
Εσύ είσαι που ζητάς.
Ζητάς μα τα θέλεις χάρισμα.
Και χαρίσματα δεν υπάρχουν...

Ήξερε καλά από τι υλικά ήταν καμωμένη,
μα στάλα δεν γνώριζε για όσα πάνω της είχανε γράψει,
είχανε δέσει κόμπους τις άκριες και δεν αφήναν το σκοινί να απλωθεί ...