Μέρες σιωπηλές,
Έρχονται και φεύγουν σαν σκιές.
Περιθώρια κενά που πάνω τους στριμώξαμε τόσες αναμνήσεις!
Τώρα μας κοιτάζουν μόνο.
Ξεχασμένες, θολές.
Θα μπορούσα να σου πω για τα βράδια εκείνα που μέσα στο άδειο
Δωμάτιο σε αναζητούσα.
Ψηλαφίζοντας όσα άφησες πίσω σου.
Θα μπορούσα να σου πω για όλα τα ανείπωτα δάκρυα μέσα
Στην αρρωστημένη σιγή.
Θα μπορούσα να σου πω πως σ΄αγαπώ με κάθε χτύπο της καρδιάς μου
Πιο πολύ.
Κι ας μην σου το είπα ποτέ.
Κι ας μην τόλμησα ποτέ να το εκφράσω.
Τώρα όλα μοιάζουν ακίνητα, μαρμαρωμένα.
Θαρρείς και σταμάτησε ακόμα και η γη την τρελή πορεία της.
Όλα μακριά σου φαντάζουν μικρά και ασήμαντα.
Υποτιπόδοι, μισά.
Σαν τα όνειρα μου χωρίς το χέρι σου μέσα στο δικό μου.
Πόσο άργησα!

Σε έχασα ή σε άφησα να φύγεις;

Τρομάζω,

Πως ξημερώνει ακόμα όταν δεν μπορώ να δω τα μάτια σου.
Όταν δεν μπορώ να αγγίξω τα χείλη σου.

Πως υπάρχω ακόμα χωρίς την θέρμη της αγκαλιά σου!

Έκλεισε ο κύκλος ή χάσαμε το κλειδί;

Θυμάμαι,

Δεν μου μένει τίποτε άλλο παρά να θυμάμαι,
Να ελπίζω και να απελπίζομαι.