Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Μέρες σιωπηλές,
Έρχονται και φεύγουν σαν σκιές.
Περιθώρια κενά που πάνω τους στριμώξαμε τόσες αναμνήσεις!
Τώρα μας κοιτάζουν μόνο.
Ξεχασμένες, θολές.
Θα μπορούσα να σου πω για τα βράδια εκείνα που μέσα στο άδειο
Δωμάτιο σε αναζητούσα.

Ψηλαφίζοντας όσα άφησες πίσω σου.
Θα μπορούσα να σου πω για όλα τα ανείπωτα δάκρυα μέσα
Στην αρρωστημένη σιγή.

Θα μπορούσα να σου πω πως σ΄αγαπώ με κάθε χτύπο της καρδιάς μου
Πιο πολύ.

Κι ας μην σου το είπα ποτέ.
Κι ας μην τόλμησα ποτέ να το εκφράσω.

Τώρα όλα μοιάζουν ακίνητα, μαρμαρωμένα.
Θαρρείς και σταμάτησε ακόμα και η γη την τρελή πορεία της.
Όλα μακριά σου φαντάζουν μικρά και ασήμαντα.

Υποτιπόδοι, μισά.
Σαν τα όνειρα μου χωρίς το χέρι σου μέσα στο δικό μου.
Πόσο άργησα!

Σε έχασα ή σε άφησα να φύγεις;

Τρομάζω,

Πως ξημερώνει ακόμα όταν δεν μπορώ να δω τα μάτια σου.
Όταν δεν μπορώ να αγγίξω τα χείλη σου.

Πως υπάρχω ακόμα χωρίς την θέρμη της αγκαλιά σου!

Έκλεισε ο κύκλος ή χάσαμε το κλειδί;

Θυμάμαι,

Δεν μου μένει τίποτε άλλο παρά να θυμάμαι,
Να ελπίζω και να απελπίζομαι.

31 κίτρινα φύλλα:

diage είπε...

Μέρες σιωπηλές δίχως αύριο.Κενό ένα μεγάλο κενό παντού.

Να έχεις ένα όμορφο βράδυ.

Σταλαγματιά είπε...

Καλό σου βράδυ diage,
και να θυμάσαι πως μετά την σιωπή της νύχτας ξημερώνει μια θορυβώδες μέρα!!!

Aristodimos είπε...

Πολλές φορές η σιωπή λέει πολλά περισσότερα απ οτι κρύβουν οι λέξεις...

Την καλημέρα μου

Αρης

Artanis είπε...

Καλημέρα Αναστασία...
Όμορφα πολύ τα λόγια σου, και λυπημένα...Μα όπως λες κι εσύ, πάντα ξημερώνει μια μέρα, και ανατέλλει ο ήλιος...
Μια τέτοια μέρα ξημέρωσε κιόλας...

Μαρια Νικολαου είπε...

Τον έχασα.. γιατι ετσι θέλησε χωρις να θέλει...

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Θα 'ρθει ξανά εκείνη η μέρα που μετά τη βροχή θα αποκαλυφθεί το χρωματιστό ουράνιο τόξο!

Και η θορυβώδης μέρα ήρθε... και δεν είναι και τόσο κακός ο ήχος της, Πάει; Υπόσχεση!

Τρελός του Χωριού είπε...

Σιωπή
Η ανάσσα των Αγγέλων
μα και ο θάνατος των Ανθρώπων

Τρελός του Χωριού είπε...

Paraligo na to ksexaso
Mia prosklisi ,anthismeni ,sas perimenei ston kipo tou trelou.

Μαργαρίτα είπε...

Κι αναρωτιέμαι αν όλα αυτά
τα έζησα εγώ.. ή κάποια άλλη!!
Τόσο μακρινά φαντάζουν..
μακρινά στο χρόνο.. γιατί στο νου
δεν έχουν σβήσει ακόμη!!

"Πόσο πολύ σ'αγάπησα ποτέ
δε θα το μάθεις!!!"

Πολύ όμορφο Αναστασία μου..
άγγιξε την ψυχή μου!
Σε φιλώ***

Σταλαγματιά είπε...

Άρη μου, θα συμφωνήσω μαζί σου,
κάποιες στιγμές σιωπής είναι τόσο εκκωφαντικές που χαμηλώνεις το βλέμμα για να τις αντέξεις...

Να περνάς υπέροχα στο"λιμάνι" σου και να κοιτάς την θάλασσα και για μένα!!

Σταλαγματιά είπε...

Καλή μου Artanis,
κάθε νέο πρωινό φέρνει ξανά φως στην ψυχή μας.
Μια καινούργια αρχή, σαν να ξετυλίγεται ξανά το κουβάρι!!!

Τα φιλιά μου.

Σταλαγματιά είπε...

Μαρία μου,
στην ζωή μας θα θρηνήσουμε πολλές απώλειες.
Γιατί αυτή είναι η μοίρα μας.
Μέσα από αυτές πρέπει να μάθουμε να σηκώνουμε ξανά το βλέμμα και να χαμογελάμε στον γαλάζιο ουρανό.

Σταλαγματιά είπε...

Βαΐα μου,
Η υπόσχεση είναι υπόσχεση.
Ναι λοιπόν πάει...

σ'ευχαριστώ..

Σταλαγματιά είπε...

Αγαπημένε μου τρελέ,
η σιωπή είναι το κλάμα των αγγέλων....


σ'ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση την ετοιμάζω και σε λίγες μέρες θα την αναρτήσω.

Να σαι καλά και να μοιράζεις την "τρέλα" σου!!!

Σταλαγματιά είπε...

Μαργαρίτα μου,
ο χρόνος μόνο να ξεθωριάσει μπορεί τις θύμησες. Τίποτε όμως δεν έχει την δύναμη να τις σβήσει, ακόμα κι εκείνες που πονάνε.

καλό σου βράδυ Μαργαρίτα

Σταλαγματιά είπε...

Chrisa,
έρχονται στιγμές που η καρδιά δεν έχει την δύναμη ν'ακούσει ακόμα κι όλα γύρω της ουρλιάζουν.

Σ'ευχαριστώ που πέρασες, σε φιλώ!

Ανώνυμος είπε...

Λόγια της πλώρης υπέροχα
κι εκφραστικά..
Όμορφη η σελίδα σου Αναστασία..
Κι ο λόγος σου ομορφότερος..
Την καλησπέρα μου..

Ανώνυμος είπε...

Σαν τα όνειρα μου χωρίς το χέρι σου μέσα στο δικό μου...

...και ύστερα ξανα μοναχός μ'ένα ωραίο παράθυρο στο χέρι,που το είχα βρεί μες στ'όνειρο...

Σταλαγματιά είπε...

Γειά σου Τάκη,
καλώς ήρθες στη πλώρη!!
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Καλή σου νύχτα

Σταλαγματιά είπε...

Ανώνυμε φίλε,
ξανά μονάχος είπες και δεν είσαι ο μόνος.
Η μοναξιά κάποιες φορές μοιάζει με το αναπόφευκτο.
Έρχεται και φεύγει χωρίς ποτέ να υπολογίζει κανέναν μας.
Πάντα ερήμην μας!!!

ζαφορα είπε...

Όλοι περνάμε μέσα από τη δίνη
αυτών των συναισθημάτων
άλλος πολύ άλλος λίγο.
Αλίμονο σε αυτούς
που δεν ένοιωσαν έστω και μια φορά
την ανάγκη της αγάπης.

Καρδιάς φιλί

τo τέρας της «αμάθειας» είπε...

Τρομάζω γιατί είμαι άνθρωπος, θυμάμαι γιατί ζω!!!

Μέρες χαρούμενες να έρθουν :) :)

Σταλαγματιά είπε...

Zαφορά,
έχεις δίκιο η ζωή μας χωρίς την ανάγκη της αγάπης θα έμοιαζε με ασπρόμαυρο πίνακα.
Ακόμα κι όταν η αγάπη πονά...

Σταλαγματιά είπε...

Τρομάζω γιατί είμαι άνθρωπος, θυμάμαι γιατί ζω!!!

Μου άρεσε πολύ!!!
Έτσι είναι η ζωή.

Καλή σου μέρα!!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Αναστασουλιάρικό μου πλασματάκι,

θα μετρήσω ως το δέκα!

Έλα έχεις προσκλησούλα! Για να σε δω γατούλα μου!

1-2-3...10!

day-dreamer είπε...

Αχ βρε συνονόματηηηη!!! Στην ίδια κατάσταση είμαι... προσπαθώ να το δω θετικά... να το προσπεράσω, να το παραβλέψω. Τέτοια συναισθήματα δεν παραγράφονται. Τα πνίγω αλλά αναδύονται συχνά. Λόγια ίδια με τα δικά σου. Μοναξιά, απουσία. Λέω να παω παρακάτω. Τρομάζω. Θυμάμαι.

Έκλεισε ο κύκλος ή χάσαμε το κλειδί;


Εγώ το κλειδί το έχω ακόμα. Φυλαχτό στο λαιμό μου. Εκείνος ίσως άλλαξε την κλειδαριά...

Oneiro-Vatis είπε...

Θα μπορούσες να του πεις..
Αν μπορούσες να του πεις,τίποτα δεν θα ακουγόταν,τίποτα δεν θα έβγαινε με σειρά...
Παρά μόνο τα μάτια σου θα ψιθύριζαν ότι έχεις να πεις...

Πιάσε την θύμηση και κάνε την βροχή.

Ασε τις αναμνήσεις να παίζουν βουβές μπροστά στα μάτια σου και άσε τα δάκρυα να τις βυθίζουν,αν όχι να τις ξορκίζουν ,αμαρτίες που πρέπει να αφεθούν στο χωροχρόνο που ανήκουν.


Στην πλώρη του πλοίου που "λογοδοτείς" έχεις δύο μοναδικές επιλογές,να ρεμβάζεις ανέμελα το παρελθόν ,η απλά να πάρεις το επόμενο πλοίο προς λιμανάκια ευτυχίας...

Ταπεινά Ονειροβάτης.

και αν ακούστηκαν όμορφα όλα αυτά δές πόσο δύσκολα στην πραγματικότητα μπορεί να είναι...
http://oneiro-vatis.blogspot.com/2008/02/blog-post_20.html

Σταλαγματιά είπε...

Κοπέλα μου,
Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση
Θα ανταποκριθώ λίαν συντόμως.

Τα φιλιά μου!

Σταλαγματιά είπε...

Day-dreamer,
Τα δυνατά συναισθήματα δεν παραγράφονται
Ακόμα και να θέλεις να τα παραβλέψεις δεν γίνεται.
Σαν δυνατός αέρας σκορπίζουν τα πάντα γύρω τους
Μέχρι τη στιγμή που θα καταλαγιάσουν και θα αφήσουν
Στην τρελή πορεία τους χαρακιές.

Εκείνος που αλλάζει κλειδαριά δεν θα βρει ποτέ ξανά
Τον δρόμο της επιστροφής…….

Σταλαγματιά είπε...

Oneiro-vari,
Τα μάτια μου δεν ψιθυρίζουν απλά,
φωνάζουν,
Ουρλιάζουν,…

Δεν αρκεί……

Έχεις δίκιο οι επιλογές είναι μόνο δύο…
Επιλέγω λοιπόν να πάρω το επόμενο πλοίο
Προς λιμάνια ευτυχίας…..μου τα χρωστάει!!!

Σ΄ευχαριστώ πολύ…..

nikiplos είπε...

Καλησπέρα… Ούτε αφήνουμε κάποιον να φύγει ούτε τον «χάνουμε». Απλά έτσι τα φέρνει η ζωή… Εκεί που ορκιζόμαστε ότι θα είμαστε δίπλα στον άλλον/η, πριν λαλήσει ο πετεινός, τον έχουμε αρνηθεί τρεις φορές… Και σβήνουν όλα αυτά? Ο χρόνος «γιατρεύει» τις πληγές? Ούτε το ένα ούτε το άλλο… μένουν εκεί αφημένα σαν ένα περιβόλι ή χωράφι, που αφήσαμε και χέρσωσε… μα κάτω από τα αγριόχορτα και τη λάσπη, υπάρχουν εκεί αφημένα τα αναθήματά μας, τα δώρα, και όλα εκείνα τα ερείπια του δικού μας τότε, που σήμερα είναι κάτι άλλο αλλού… κάπου, κάπου μες τη νύχτα στοιχειώνουν σαν εφιάλτες οι παλιές μορφές και έρχονται στον ύπνο μας που μας βρίσκουν ξαρμάτωτους και μας ανησυχούν. Μα πάντα ξημερώνει η επόμενη ημέρα, που όλα ξεδιαλύνουν και λέμε: όνειρο ήταν…