Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Κρυφή σκιά



Περπατώ στα μονοπάτια του μυαλού κι εκείνη με ακολουθεί,
ακούω την ρυθμική αναπνοή της
και εκείνον τον ανατριχιαστικό θόρυβο που αφήνουν τα βήματα της.
Κάποιες στιγμές μου ψιθυρίζει,
δειλά στην αρχή,
για όσα άφησα πίσω μου.
Γρατσουνά με τα νύχια της τις πληγές που ακόμη αιμορραγούν.
Της φωνάζω να πάψει μα εκείνη καλύπτει την φωνή μου με την δική της.

Απόψε βρέχει,

τραβάω τις κουρτίνες και στέκομαι στο περβάζι,
οι στάλες χορεύουν πάνω στους δρόμους γεμίζοντας μικρά ποτάμια
που τρέχουν
θαρρείς και προσπαθούν να προλάβουν κάτι.
Μια μελωδία απλώνεται στον χώρο,
απορροφώντας την εκκωφαντική σιωπή.

Κάποιος μου είχε πει πως έρχεται μια στιγμή που πρέπει να φύγεις.
Ακόμη κι α αγαπάς πρέπει να φύγεις....

στα επίμονα "γιατί" μου δεν απάντησε ποτέ,
με φίλησε βιαστικά και χάθηκε.

Την στιγμή που έξω η βροχή κάλυπτε την κραυγή μου
και μούσκευε την ψυχή μου ως το μεδούλι.

Αστείες δικαιολογίες για εκείνους που δεν αγάπησαν ποτέ κι ας
το είπανε χιλιάδες φορές.

Το μυαλό επαναστατεί...
τραβάω την κουρτίνα,
όχι δεν θέλω να βλέπω
δεν θέλω να ακούω
δεν θέλω να νιώθω πια...

Στην αποθήκη του μυαλού μου πέρασα διπλά λουκέτα,
τα κλείδωσα όλα μέσα και έκρυψα το κλειδί...

Μια ρυθμική αναπνοή ακούγεται ....
κι εκείνο το ανατριχιαστικό τρίξιμο
που αφήνουν πίσω τους τα βήματα...

δεν θέλω να σ'ακούσω ξανά,
θέλω να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου....
φύγε σε παρακαλώ.....
φύγε.
Μα η ανάσα γίνεται πιο γρήγορη...

Δεν θα φύγει ποτέ.

Θα είναι πάντα δίπλα μου....

να μην συγχωρεί ποτέ τα λάθη μου.
Να ξεθάβει νεκρές θύμησες,
να σκαλίζει πληγές.

Θα είναι πάντα εκεί στιγμές που ο πόνος θα γίνεται ασήκωτο φορτίο,

να μου λέει πως φταίω ...
πάλι φταίω...για όλα.

Πάντα θα μου δείχνει εκείνα που θέλω να ξεχάσω....

ο κρυφός εαυτός μου.....
ο εκδικητικός εαυτός μου που πάντα στρέφεται εναντίον μου.
Η κρυφή σκιά μου......



Μια αδέξια προσπάθεια ανταπόκρισης στο παιχνίδι που με κάλεσε η φίλη μου
evaggelia-p.
Η κρυφή μας σκιά,
ο δεύτερος εαυτός μας.

46 κίτρινα φύλλα:

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Καθόλου αδέξια,το ποιο αισθαντικό κείμενο σου που έχω διαβάσει.
Τόσο που με ανάγκασε να κλείσω τη μουσική.
Κι αν τα κάνει όλα αυτά η σκιά είναι γιατί αποζητά τη συμφιλίωση κατά βάθος θέλει το καλό μας,είναι η κινητήρια δύναμη μας.

Καλό βράδυ

Artanis είπε...

Αν σου πω, πως η δική μου και η δική σου συμμετοχή στο ίδιο παιχνίδι που μας κάλεσε το ίδιο άτομο, η Ευαγγελία, είναι παρόμοιες, θα το πιστέψεις;
Αλλά εγώ θα την ανεβάσω μάλλον το Σάββατο...Προηγείται μια άλλη ανάρτηση, προγραμματισμένη από μέρες, και δεν μου αρέσει να βγαίνω από το πρόγραμμα...
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, φιλιά πολλά...

Τρελός του Χωριού είπε...

Κρυφή σκιά μας ,ειναι η εικονα μας στον Ηλιο

jacki είπε...

Το διαβάζω σε πολλά μπλοκς αυτό το παιχνίδι μα από εσένα μου άρεσε πολύ. Καλή μου Αναστασία η σκιά σου πρέπει να είναι πιο φωτεινή από μερικές υπάρξεις.
Το τραγούδι που παίζει με συνεπήρε.
Καλό βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ δε θα μάθεις πόσο μου λείπεις.
Δεν την αντέχω τόση μοναξιά.
Ποτέ δε θα μάθεις πώς χτυπάει η καρδιά μου
όταν σε βλέπω από μακριά.

Ποτέ δε θα μάθεις πως για σένανε πίνω.
Να ξεκολλήσω όμως δεν μπορώ.
Ποτέ δε θα μάθεις πως πονάω όταν σε βρίζω.
Είναι που θέλω να σ’ έχω μόνο εγώ.

Δεν ξέρω πια τι θέλω,
μη με παρεξηγείς.
Δεν ξέρω αν περιμένω,
δεν ξέρω αν ξαναρθείς.
Ξέρω πως για σένα μόνο ζω.

Ποτέ δε θα μάθεις πως σε είχα πιστέψει.
Ήσουν για μένα όλη η ζωή.
Ποτέ δε θα μάθεις πως με έχεις διαλύσει.
Είσαι μια ψεύτρα που αδιαφορεί.

Ανώνυμος είπε...

Η σκιά μου
http://www.youtube.com/watch?v=LomryBx4eQI

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

εκει ειναι παντα να μας θυμιζει ολα αυτα που θελουμε να ξεχασουμε...
δεν ξερω γιατι ειναι αυτος ο ρολος της...
ποσο σε νιωθω οταν προσπαθεις να αποφυγεις τις θυμησες...οταν ποναει τοσο το παρελθον και εκεινη το βγαζει στην επιφανεια...
στα γιατι σου ομως δεν θα απαντησει ποτε ουτε αυτη...ισως να σε φιλησει βιαστικα και να σου πει πως ετσι επρεπε οπως εκανε και καποιος αλλος...
μου εμεινε ομως πολυ αυτο που εγραψες...για εκεινους που ξεστομισαν το σ'αγαπω τοσες φορες κι ομως δεν το εχουν νιωσει...γιατι αραγε το λενε;
αλλη μια αναπαντητη ερωτηση...

πολλα νεραιδενια φιλακια κουκλιτσα μου!

Unknown είπε...

Υπάρχουν νύχτες που οι λύκοι είναι
σιωπηλοί και μόνο το φεγγάρι ουρλιάζει.
Απόψε βρέχει
ξεκίνα ένα ταξίδι καινούργιο με χαρές και όνειρα
να είσαι ο εαυτός σου και
όχι αυτός που θέλουν οι άλλοι
μπορεί να πονάς αλλά είσαι χαμένη
αν δεν προσπαθήσεις
ένα ποτήρι κόκκινο κρασι με τραβηγμένη την
κουρτίνα
για να απολαύσεις την βροχή

Σταλαγματιά είπε...

@ Κωνσταντίνε μου,
σ'ευχαριστώ πολύ!!!
Συμφιλίωση με εκείνη δεν θα υπάρξει ποτέ,
δεν ξέρω αν δεν το θέλουμε ή αν απλά δεν γίνεται.
Το μόνο που ξέρω είναι πως έρχεται στιγμές που νιώθεις πως όλα σ'έχουν βάλει στόχο και σε πυροβολούν.
Μια ακόμη σφαίρα λοιπόν...ίσως για να μην ξεχάσουμε ποτέ τα λάθη μας,
ίσως την κουβαλάμε μέσα μας και την ξυπνάμε εμείς...
καλό ξημέρωμα

@ Artanis μου σε πιστεύω,
είναι που επικοινωνούμε με έναν μαγικό τρόπο και εκφραζόμαστε σαν ο ίδιος άνθρωπος.
Θέλω πολύ να διαβάσω τα λόγια της δικής σου σκιάς.
Σε φιλώ γλυκά.

@ Καλέ μου τρελέ χαίρομαι που σε ξανά βλέπω μετά από τόσο καιρό,
μου έλειψαν οι τρελές αλήθειες σου.
Η κρυφή σκιά μας είναι η αντανάκλαση μας!!
Καλό ξημέρωμα

Σταλαγματιά είπε...

@ Jacki μου,
η δική μου σκιά είναι σκληρή ίσως για να με προστατέψει από τα όμορφα στολισμένα λόγια, τα ψευδώς ευγενικά και γλυκά.
Εκείνα που σου δίνουν ώθηση να πετάξεις κι όταν πιστέψεις πως μπορείς σου κλέβουν τα φτερά.
Τα λόγια αυτά που ξέρουμε εμείς καλά έτσι;
Σε φιλώ γλυκά

@ Ανώνυμε,


Κι είσαι ακόμα εδώ
μια και χαϊδεύω τη σκόνη σου
όπως χαϊδεύω τα φεύγω σου
είσαι ακόμα εδώ,
σίγουρα είσαι εδώ,
μα η ζωή μου που είναι;

κι είσαι ακόμα εδώ
μια και σκουπίζω τις στάχτες σου
στο σκονισμένο μπαλκόνι σου
είσαι ακόμα εδώ,
σίγουρα είσαι εδώ,
μα η ζωή μου που είναι;

Σαν τατουάζ μείνε πάνω μου
με το ανεξίτηλο χάδι σου
σαν χαρακιά στην παλάμη μου
να κουβαλά το σημάδι σου

@ Κυριάκο για ακόμη μια φορά με εκπλήσεις,
Μελά;
Μου φαίνεται πως πας γυρεύοντας να σε ζαλίσω :))))
Πάλι δεν κοιμάσαι έτσι;
Αυτό το πράσινο σύμβολο σου δεν γίνεται ποτέ γκρι;
Διάβασα το άρθρο σου σχετικά με την αρχή του κόσμου,
πλήρης ενημέρωση και ειλικρινά ένιωσα για ακόμη μια φορά πως είμαστε τόσο μικροί μπροστά στην απεραντοσύνη του σύμπαντος.
καληνύχτα

Σταλαγματιά είπε...

@ Καλή μου νεράιδα,
είναι κάποια ερωτήματα που θα μένουν πάντα αναπάντητα όσο κι αν ψάξουμε δεν θα βρούμε τις απαντήσεις.
Ίσως να τις απορρίπτουμε γιατί δεν είναι αυτές που θα θέλαμε να ακούσουμε.
Τις αποβάλει η καρδιά για να είναι ο πόνος λιγότερος.
Είναι φορές που το σ'αγαπώ μοιάζει με λεξη που την λέει μεθυσμένος, όπως σωστά λέει το άσμα.
Το επόμενο πρωί η νηφάλια μνήμη του δεν θυμάται τίποτε.
Σε φιλώ γλυκά.

@ αστερη,
υπάρχουν άνθρωποι που αυτό που είσαι το θεωρούν κάλπικο γιατί είναι ίσως πιο βολικό γιαυτός να απορρίψουν εσένα από το να απορρίπτουν τον εαυτό τους.
Μα ακόμη και τότε θα παραμένω ίδια, ψεύτικη ή αληθινή θα είμαι μόνο στα μάτια εκείνων που θέλουν έτσι να με βλέπουν.
Καλό ξημέρωμα και σ'ευχαριστώ.

Νυχτερίδας είπε...

Αγαπημένε ξένε.
Φύλαξα καποια λόγια για εσένα.
Να θυμάσαι οτι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να μας λυτρώσει μια μέρα είναι η ελπίδα.
Να θυμάσαι οτι η αγάπη ειναι δώρο και δεν μπορουν να μας το γυρησουν πίσω... αλλα μπορεί να το πετάξουν.
Να θυμάσαι οτι δεν εισαι ο μονος που νοιώθει μόνος, άρα δεν εισαι και τοσο μόνος.
Να θυμηθεις να κρατησεις και λιγες ευχες για τις δυσκολες ώρες.
και να προσεχεις... οκ; Ο δρομος ειναι δύσκολος μα πρεπει να τον βαδισουμε με αξιοπρέπια.
με αγάπη
ένας άλλος ξένος.

Σταλαγματιά είπε...

Αγαπημένε ξένε,

μόνοι γεννιόμαστε,
μόνοι πεθαίνουμε και τίποτε δεν μας μένει πέρα απ'τις στιγμές που ζήσαμε.
Τις όμορφες,
όλες εκείνες που ξεπέρασαν για λίγο τη μιζέρια και την θλίψη,
όλες εκείνες που ταυτίστηκαν μαζί μας, που ανήκουν πια μόνο σε μας.
Επειδή πάνω απ'όλα,
θέλει τόλμη η ζωή,
θέλει πολλά κότσια η ευτυχία.
Κι η μοίρα δεν είναι κάτι απλό κι ουδέτερο,
αλλά κάτι που πλάθεται όπως το θες.
Το πρόβλημα είναι ΝΑ ΜΠΟΡΙΕΣ να το θες.

Άσε λοιπόν σε μια γωνιά το χαρτί κλείσε το στυλό
και ΖΗΣΕ !!!!

animavox είπε...

Ήταν καλό και δεν με ενδιαφέρει η ποσότητα του αληθινού ή του υπερβολικού ,για μένα το ζήτημα είναι ότι στο τέλος ήμουν έτοιμος να φωνάξω παράτα τα την ήσυχη..πνίξιμο βγήκα στη βροχή για τσιγάρο…ήταν καλό …
Πάντως μεταξύ σοβαρού και αστείου θες να σου στείλω τη σκιά μου να γνωρισθεί με την δικιά σου μπας και …εξαφανιστούν ζευγάρι πια στην κοιλάδα των σκιών… :p

Σπύρος Μπένος είπε...

Δεν θα την αποχωριστείς ποτέ αν δεν μάθεις από που έρχεται το φως που τη δημιουργεί.
Κοίτα προς τον ουρανό το φως του μόνο δεν δημιουργεί σκιά.

nikiplos είπε...

Η κρυφή σκιά του εαυτού μου, σχεδιάζει όλα εκείνα που εγώ θέλω να ξεχάσω. Συνήθως προβάλλεται σε απίθανα σημεία τη στιγμή που δεν το περιμένεις... Δεν συμβαδίζει με τα φώτα της ράμπας ούτε με τις ακτίνες του ηλίου... αυτή πάντοτε κόντρα σε όλα πάει. Η κρυφή σκιά του εαυτού μου, λιμάνι για τα χαμένα μου τα πιό αθώα όνειρα...

Φιλιά Αναστασία. Πολύ μου άρεσαν οι στίχοι σου...

Ανώνυμος είπε...

H σκια παντα χανεται στο σκοταδι..μα χανομαστε κι εμεις..δεν την αποχωριζομαστε ποτε μα και δεν μπορουμε να την κοιταξουμε καταματα...

Eleni Dafnidi είπε...

Αδέξια;
Ποιος το λεει αυτό;
Ήταν τόσο ζωντανό που σαν να έβλεπα την σκιά σου εδώ...
:)

Χριστίνα Γεωργαλλή είπε...

Αναστασία μου, είμαι απ' τους ανθρώπους που πιστεύω ότι ότι κι αν σου τύχει στη ζωή, όποια κακή πράξη κάνεις σε κάποιον, κι ας μην το θες, ότι κι αν σου κάνουν, ακόμη και να προσπαθήσεις να ξεχάσεις, κάποιος άλλος θα θυμάται. Ο εαυτός μας που κρύβεται στο υποσυνείδητο, η σκιά όπως πολύ σωστά λες.

Για ακόμη μια φορά χάρηκα που διάβασα τις υπέροχες σκέψεις σου!

Φιλάκια!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πολύ όμορφη η συμμετοχή σου και καθόλου αδέξια.

Φιλί και Γλαρένιες γκαλιές

Μαργαρίτα είπε...

Εξαιρετική η συμμετοχή σου!!

...τελικά είναι η σκιά
ο πιστός ακόλουθος και
βάναυσος τιμωρός μας
ή εμείς ο δικός της;;;

Καλό σου βράδυ Αναστασία μου!
φιλιά σε σένα και την όμορφη πόλη σου***

eisai gluka είπε...

Άνοιξες τις "βρύσες" των ματιών μου κι ένας χείμαρρος ξεχύθηκε από μέσα μου και έπνιξε ολόκληρη την ύπαρξή μου. Ο χρόνος δεν αφήνει ελπίδα καμιά!

..αγγελόσκονη.. είπε...

δεν ξέρω ποιο σημείο μου άρεσε πιο πολύ...δεν μπορώ να διαλέξω!!από τα πιο υπέροχα ποστ που έχω διαβάσει!!φιλάκια!!

eirini είπε...

Με κάλεσε και μένα η κόκκινη ομπρέλλα να παίξω αλλά δεν νομίζω να το κάνω... ξέρεις γιατί;
Γι'αυτό που μόλις είπες... "να μην συγχωρεί ποτέ τα λάθη μου.Να ξεθάβει νεκρές θύμησες,να σκαλίζει πληγές".
Μπράβο σου που είχες την τόλμη να παίξεις και μάλιστα τόσο όμορφα και τρυφερά ταυτόχρονα.
Μ'άρεσε πολύ αυτό που διάβασα, κάποιες φορές βρήκα σημάδια της δικής μου σκιάς.
Καλό βράδυ Αναστασία!

Σταλαγματιά είπε...

@ animavox,
υπερβολικά μοιάζουν όλα στην ψυχή μας μέχρι να τα προσπεράσουμε.
Ύστερα μας φαίνονται ακόμη και αστεία, με απόσταση ασφαλείας θα τα βλέπουμε τόσο μικρά.
Όσο για το "προξενιό"
χαχα αν είναι να με απαλλάξει από την παρουσία της θα ήταν χαρά μου :)))
καλο σου βράδυ

@ Σπύρο πως θα μπορούσα να μάθω από που έρχεται,
από το πουθενά μέχρι το παντού και θα τα αγγίζει όλα αλλά και τίποτα...
καλό σου βράδυ

@ Nikiple μου,
κόντρα σε όλα, μόνιμος αντιρρησίας να επαναστατεί σε όλα,
θα μπορούσα άραγε να κάνουμε λάθη χωρίς να την ακούσουμε να διαμαρτύρεται;
Όταν σβήνουν τα φώτα της ράμπας αρχίζει το δικός θέατρο.
Καλό σου βράδυ καλέ μου Νikiple

Σταλαγματιά είπε...

@ Παπαρούνα μου,
δεν την βλέπουμε ποτέ, την νιώθουμε,
την ακούμε.
Μας ακολουθεί κι όσο κι αν προσπαθούμε να κλείσουμε τ'αυτιά δεν μπορούμε.
Σε καληνυχτώ

@ Ελένη σ'ευχαριστώ πολύ πολύ!!!
Καλό σου βράδυ

@ Γλυκιά μου Χριστίνα,
θα συμφωνήσω μαζί σου,
οι πράξεις μας μπορεί να περάσουν μα δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Πάντα θα υπάρχει κάποιος να τις κρατά είτε η συνείδηση μας είτε κάποιος τρίτος.
Όμως πιστεύω πως η συνείδηση θα μένει πάντα εκείνη που θα μας θυμίζει το κάθε τι πιο έντονα από τον καθένα.
Καλή σου νύχτα

Σταλαγματιά είπε...

@ Καλέ μου γλάρε
σ´ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ.

@ Μαργαρίτα μου,
μοιάζει με κρίκους της ίδιας αλυσίδας,
οι πράξεις μας την ξυπνούν κι εκείνη ξυπνά εμάς.
Σου στέλνω γλυκά φιλιά από μένα και την πόλη μου!!

Σταλαγματιά είπε...

@ eleanadim16,
ο χρόνος μοιάζει με ποτάμι που τα παρασέρνει στο διάβα του όλα,
περνούν και χάνονται δεν γυρίζουν ποτέ πίσω μα έχουν αφήσει κάτι να θυμίζει το πέρασμα τους.
Καλώς σε βρίσκω

@ γλυκιά μου αγγελόσκονη,
τα λόγια σου αγγέλων λόγια,
σ'ευχαριστώ πολύ πολύ.
Καλό σου βράδυ!!


@ Ειρήνη μου,
πολλές φορές η θύμηση των λαθών μας μας ταρακουνά να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο μας.
Όσο κι αν μας πονά μας μαθαίνει.
Σ'ευχαριστώ πολύ,
σου στέλνω γλυκά φιλιά

Cassiel είπε...

Γλυκεια μου Αναστασια, η σκια μας ειναι εκεινη που μας ξερει περρισοτερο απο ολους, αυτην πρεπει να ακουσουμε οσο και αν ποναμε γιατι οσο δεν την ακουμε τοσο πιο βιαιη γινεται και τοσο πιο πολυ ποναμε...εχω περασει απο εκεινο το μονοπατι, δεν γινοταν να μην την βγαλω στον ηλιο, να λιαστει και κεινη λιγο...να παρει ενα χρωματακι!!

LAMBROS είπε...

Καλημέρα Αναστασία !
Ο βασικός λόγος που πήρα το θάρρος να σου στείλω αυτό το σχόλιο είναι ο τίτλος του blog σου. Είναι το βιβλίο που διαβάζω τώρα (Λόγια της πλώρης - Καρκαβίτσας) και ειλικρινά με έχει συννεπάρει ... Ελπίζω να το έχεις διαβάσει γιατί είναι πραγματικά καταπληκτικό ...
Συγχαρητήρια για το blog σου !!!

kryos είπε...

Το αδέξιο που το είδες μπορείς να μου πεις ?
Έχεις ένα δικό σου μοναδικό τρόπο να γράφεις Αναστασία και πραγματικά είναι ένα ακόμη κείμενο γεμάτο τρυφερότητα και ευαισθησία .... με κίνδυνο να γίνω κουραστικός θα πω για μια ακόμη φορά πως χαίρομαι που δημιουργήθηκαν τόσο όμορφες καταθέσεις ψυχής για ένα "παιχνίδι" που ξεκίνησε από δικές μου σκέψεις.

Θέλω να σ ευχαριστήσω που τελικά αποφάσισες να προσθέσεις κι εσύ την δική σου σελίδα στο "τετράδιο της σκιάς μας" .... έγινε πολύ όμορφο..

Να έχεις ένα υπέροχο απόγευμα σου εύχομαι με πολλά πολλά χαμόγελα !!!

Φιλιά !!!

? είπε...

Τελικά όλοι έχουμε τη κρυφή μας σκιά.Καλό βράδυ..

ΚΩΣΤΑΣ ΒΛΟΥΤΗΣ είπε...

Έχεις σκεφτεί να εκδώσεις βιβλίο.

Αξίζει, νομίζω, ο κόπος.

Την πολύ καλησπέρα μου.

vloutis.wordpress.com
vloutis.blogspot.com

Ονειροφερμένος είπε...

κι εχω πεθυμησει το μαυρο της..
το θορυβο της ψυχης..
μ' ακολουθει οπου κι αν παει..
κι ομως μου λειπει..
δε βρεχει αποψε εδω..
ποτε δε βρεχει..
κι αν φυγεις..
θα 'χω τη σκια σου για να σε θυμαμαι..

Σταλαγματιά είπε...

@ Cassiel,
ξέρεις γιατί τα λόγια της πονάνε;
Γιατί ενδόμυχα γνωρίζουμε πως έχει δίκιο και αυτή η συνειδητοποίηση μας ξυπνά απότομα, όπως το οξυγόνο που αναπνέει για πρώτη φορά το νεογέννητο.
Καλο ξημέρωμα.

@ Lambro,
σε καλωσορίζω λοιπόν στον σπίτι μου.
Φυσικά και έχω διαβάσει τα Λόγια της πλώρης και είναι αυτή η αλμύρα τους που ζήλεψα τόσο και την δανείστηκα.
Καλώς ήρθες!!

@ Καλέ μου Krye,
ήταν μια υπέροχη ιδέα αυτή για να εκφράσουμε τις ανασφάλειες μας και ίσως έτσι καταφέρουμε να τις νικήσουμε.
Εγώ σ'ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες.
Καλό ξημέρωμα να έχεις

Σταλαγματιά είπε...

@ Νίκο αυτό το ξέρουμε πια καλά,
στον καθένα μας φωλιάζει μια δεύτερη φωνή.
Να έχεις ένα όμορφο βράδυ

@ Σ'ευχαριστώ Κώστα αλλά δεν θα τολμούσα ούτε καν να το σκεφτώ αυτό.
Καλό σου βράδυ.

@ Ονειροφερμένε,
Ποια όνειρα σε φέρανε σ'αυτά τα μονοπάτια ;
Γιατι στάζει σαν μια πληγή η κάθε λέξη σου;
Το άσπρο να ζητάς και να το ακολουθείς,
Κι αν δεν βρέχει ποτέ στο δρόμο σου βρέχει στην ψυχή σου
και αυτή η βροχή μπερδεύει τα βήματα σου.
Κλείσε τις πόρτες κι άκου μόνο τον θόρυβο της....και μην κοιτάξεις ποτέ ξανά στα σκοτεινά

kat. είπε...

ο δικός μου δεύτερος εαυτός είναι μάλλον ο καλύτερος μου εαυτός!
είναι αυτός που κρύβω.. άρα και αυτός που αγαπώ πιο πολύ!!!!!!!
είναι εκείνη η πλευρά του εαυτού μου έχει αγγίζει το πονόψυχο, το ήσυχο και το ατελές!
ουφ!

spyros1000 είπε...

καλο πσκ.....

flash είπε...

Καλημέρα Αναστασία!
Πολύ πολύ όμορφο το κείμενο σου! Από την αρχή ακόμα, την φωτογραφία και τους πρώτους στίχους είχε μια χιτσκοκική ατμόσφαιρα, απολαυστική!

'Στην αποθήκη του μυαλού μου πέρασα διπλά λουκέτα,
τα κλείδωσα όλα μέσα και έκρυψα το κλειδί...'
Αυτό. Εδώ νομίζω βρίσκεται το λάθος που την τρέφει την σκιά, τον εκδικητικό εαυτό, όπως την λες.
Ψάξε βρες το το κλειδί και άνοιξε την αποθήκη, άστην να αεριστεί, ρίξε και ένα σκουπισματάκι και θα δεις, σιγά σιγά θα εξαφανιστεί ή τουλάχιστον δεν θα έχει την δύναμη να είναι τόσο εκδικητική.
Της αρέσουν ξέρεις οι σκοτεινές, υγρές γωνιές. Μην αφήνεις τίποτα στο σκοτάδι, όλα στο φως, ακόμα και αν πονέσεις θα είναι μόνο για σήμερα, μετά έρχεται ο λυτρωμός.
Φιλιά!

Artanis είπε...

Αναστασία μου καλημέρα...Έπαιξα το παιχνιδάκι κι εγώ...Αν έχεις χρόνο πέρνα μια βόλτα...
Καλό Σ/Κ, φιλιά...

Σταλαγματιά είπε...

@ Κατ,
όταν ο κρυφός εαυτός μας είναι αυτός που αγαπάμε περισσότερο κρύβουμε μέσα μας μια βαθιά ευαισθησία.
Καλό σ/κ να έχεις

@ Καλό σ/κ Spyro!!!!

Σταλαγματιά είπε...

@ Flash,
Nαι ίσως έχεις δίκιο,
όσο φυλάμε κλειδωμένες τις αναμνήσεις δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από τον πόνο τους.
Όσο το σκοτάδι θα κυριαρχεί θα εμφανίζεται κι εκείνη,
μα θέλει δύναμη να ανοίξεις τις κουρτίνες και να αφήσεις το φως να δείξει ότι καιρό προσπαθείς να μην βλέπεις....

Καλώς σε βρήκα !!!

@ Artanis μου,
πέρασα και διάβασα τα λόγια σου.
Μέσα τους βρήκα δικιές μου σκέψεις!!!
Καλό σ/κ καλη μου

Leviathan είπε...

i teleutaia eikona einai ligo tromaktiki :) ...filia kai kalo weekend!!!

Σταλαγματιά είπε...

leviathan,
τρομακτική ε;
Ναι είναι λίγο :)))
καλό σαββατόβραδο φίλε

eva είπε...

Αδέξια προσπάθεια; Το κείμενό σου στάζει λυρισμό, γλυκιά μου. Οι πιο βαθιές μας σκέψεις, αυτές που κλειδώνμουμε με διπλά λουκέτα στην αποθήκη του μυαλού μας, αυτά τροφοδοτούν την σκιά μας. Ό,τι αρνούμαστε να ανασύρουμε στην επιφάνεια το βρίσκει και το ανασύρει εκείνη. Είναι καλό αυτό. Είναι καλό που υπάρχει το άλλο μας μισό για να περπατάει εκεί που εμείς φοβόμαστε να βαδίσουμε.

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την συμμετοχή σου. Ήμουν σίγουρη ότι θα έβγαινε από μέσα σου ένα μικρό αριστούργημα.

Να' σαι καλά :)

DaisyCrazy είπε...

Ευχαριστώ Αναστασία! Φοβερό κείμενο. Ο δεύτερος εαυτός μας.. η σκια που μας ακολουθεί, μας υπονομεύει, μας προκαλεί. Να’σαι καλά!