Λιγόλογος και διστακτικός,
ήσυχος και αφελής,
σαν τη μικρή σταθερή σταγόνα που τρυπάει το βράχο ευκολότερα απ΄ τον ορμητικό χείμαρρο.
Τρύπησες το μυαλό μου και τη ζωή μου όλη κι επειδή δεν είχες ορμή,
με γέμισες σιγά σιγά ολόκληρη.
Κι επειδή δεν ένιωσα πάθος μου έγινες σιγά σιγά συνήθεια.
Η ζωή μου να γίνεται μια σκονισμένη ευθεία σαν δρόμος που οδηγεί στο πουθενά κι εγώ να εθελοτυφλώ.
Η φενάκη της ασφάλειας.
Νομίζεις πως βλέπεις το μέλλον σου και χαλαρώνεις εφησυχασμένος πως πέρα από τις απρόσμενες συμφορές δε διακρίνεις τίποτα ανησυχητικό.
Αυτή είναι και η πιο συνηθισμένη παράβλεψη : το απρόσμενο.
Ε.Ομηρόλη