Τα σημάδια της φυγής σου ακολουθώ υπνωτισμένη.

Δεν ξέρω που με πάνε……απλά βαδίζω.

Σε μια τρελή πορεία που το φως της μέρας αγκαλιάζει το σκοτάδι.

Δεν ξέρω άλλο δρόμο από το γυρισμό.

Δεν έχω άλλο τρόπο από το να ……σ΄ αγαπώ!

Ξεκινώ το ταξίδι αυτό

Χωρίς προορισμό.

Δίχως πυξίδα.

Με μόνο οδηγό την ανάγκη μου για σένα…..

Ως την στιγμή που στη σιωπή θα βουλιάξει η πνοή μου.

Εκεί,

στα όρια της αντοχής μου.

Γεμίζω τα καινά μου με τελείες

και εκεί στο Γολγοθά της μοναξιάς μου

απλώνω τα χέρια να σε βρω

Αν ζούσα έστω και μία στιγμή χωρίς να μ΄αγαπάς
Θα γινόμουν ήρωας……..

Λιγόλογος και διστακτικός,
ήσυχος και αφελής,
σαν τη μικρή σταθερή σταγόνα που τρυπάει το βράχο ευκολότερα απ΄ τον ορμητικό χείμαρρο.
Τρύπησες το μυαλό μου και τη ζωή μου όλη κι επειδή δεν είχες ορμή,
με γέμισες σιγά σιγά ολόκληρη.
Κι επειδή δεν ένιωσα πάθος μου έγινες σιγά σιγά συνήθεια.
Η ζωή μου να γίνεται μια σκονισμένη ευθεία σαν δρόμος που οδηγεί στο πουθενά κι εγώ να εθελοτυφλώ.
Η φενάκη της ασφάλειας.
Νομίζεις πως βλέπεις το μέλλον σου και χαλαρώνεις εφησυχασμένος πως πέρα από τις απρόσμενες συμφορές δε διακρίνεις τίποτα ανησυχητικό.
Αυτή είναι και η πιο συνηθισμένη παράβλεψη : το απρόσμενο.
Ε.Ομηρόλη

Ο αγώνας, η μιζέρια του «κάθε μέρα» γίνεται αύριο.
Τις νύχτες σε πνίγει το «χτες» και χάνεις το χρόνο.
Πηδάς το «σήμερα» για εκείνο που νομίζεις πως θα έρθει.
Μένεις στου κενού την μοναξιά. Κρύα τα δωμάτια τότε,
Ψηλοτάβανα. Ξύλινες σκάλες για να ακούς βήματα και να
Θυμάσαι πως έχεις μια καρδιά.
Σαν συμφορά που γίνεται και τρέχουν τα τακούνια στο παρκέ
να την προλάβουνε

Από τότε που με θυμάμαι, έχω στο μέτωπο σημάδι το ερωτηματικό.
Παρατηρώ χωρίς έλεος ακόμα και την φύση, που δεν επιδέχεται κριτική.
Παρατηρώ και περιμένω. Κάποτε πίστευα πως υπάρχουν απαντήσεις με μεγάλη σημασία. Πίστευα πως αξίζει τον κόπο να πέσεις στην καρδιά της θαλασσοταραχής για να τις ανακαλύψεις κι έλεγα πως χάνει το χρόνο εκείνος που κάθεται συνέχεια στη γαλήνη της άπνοιας. Τώρα καταλαβαίνω πως δεν υπάρχουν κύματα και φουρτούνες, δεν υπάρχει γαλήνη μήτε άπνοια. Φαντασιώσεις είναι και το λιμάνι και η θαλασσοταραχή.
Αντιθέσεις κι αντιφάσεις, ανόμοια που φτιάχνουν μια αρμονία. Έτσι είναι η φύση. Αλλά εμείς χαθήκαμε στις λέξεις. Για να επικοινωνούμε τις έχουμε, να μπερδευόμαστε καταφέρνουμε. Τεντώνεται ανάμεσα στα δύο άκρα η ζωή μας. Πολλές φορές, παρατεντώνεται και σπάει. Καλό και κακό, σωστό και λάθος. Με τόση πια προσήλωση στο μαύρο και στο άσπρο, χάνουμε όλες τις αποχρώσεις ανάμεσα.

....Μια λέξη,
μια λέξη σου είναι αρκετή,
μόνο μια λέξη και μπορεί να με βγάλει απ΄το μαρτύριο,
μόνο μια λέξη από σένα και μπορώ να είμαι ευτυχισμένη ξανά.
...αν μ΄έβλεπες τώρα,
θα ντρεπόμουνα πολύ.
Τα μάτια μου είναι σαν ματωμένα απ΄το κλάμα και σου γράφω γονατιστή.
Γονυπετής σε ικετεύω,
αγάπη μου,
μόνο μια λέξη....

....Mόνο αφήστε με μες στ΄όνειρο,
γιατί εκεί κανείς δεν πεθαίνει....

Ο κάθε μεγάλος πόνος μοιάζει με σταθμό,
με ξεκίνημα.
Μέσα του γεννιέται πάντοτε η αμφισβήτηση.
Όλα εκείνα που πιστεύεις μοιάζουν πια αστεία και δεν έχεις χρόνο
να αναλύσεις τις αιτίες.
Πνίγεσαι μέσα στην αδικία και πολλές φορές εύχεσαι να μπορούσες
να πάρεις εκδίκηση, να χαστουκίσεις μ΄όλη σου τη δύναμη τη μοίρα.
Μόνο που όλη σου η θέληση κι η πίστη δουλεύουν πια για άλλους σκοπούς,
για να μπορέσεις να κρατηθείς όρθιος και ζωντανός.

Τελευταία σφαίρα

Δώσαμε τόσες μάχες,
Με τον ίδιο μας τον εαυτό, με τις στιγμές που χάσαμε,
Με τον χρόνο που στο βιαστικό πέρασμα του σκόρπισε ότι αγαπήσαμε.
Μάχες που ακόμα κι αν χάσαμε κρατήσαμε στην καρδιά τις στάχτες.
Τρόπαια,
Να μας θυμίζουν πως υπήρξαμε κι εμείς μια σκιά στο φως όσων δεν φτάσαμε.
Κι εσύ,
μην μ΄ αγαπήσεις ξανά,
δεν έχω τίποτε να σου δώσω.
Είμαι αδρανής,
Ανίδεη αν έχω την δύναμη,
Αν μπορώ να γυρίσω πίσω.
Μην μ’ αγαπήσεις,
Μόνο…
Φύλαξε μου την τελευταία «σφαίρα» της λήθης….

Σαν εξιλέωση

Όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν,
Μια ευθεία γραμμή που πάνω της ζωγράφισα τα όνειρα μου.
Πορεία χαραγμένη σαν μαύρη σκιά.
Τα βήματα μου πάνω σε σκακιέρα,
Υποτακτικοί ενός ονείρου που βούλιαξε στην λήθη.
Στάλες βροχής ξεθωριάζουν άγγιγμα ξένο.
Δαχτυλικά αποτυπώματα πάνω σε λείες επιφάνειες.
Δεν έμεινε τίποτε.
Ο άνεμος τα πήρε μακριά μου,
Ξέχασα να γυρίσω πίσω, χάθηκα.
Η γραμμή έγινε κύκλος κι εγώ γυρίζω ξανά και ξανά,
Σαν μαριονέτα που τα νήματα της κρατάνε χέρια ξένα.
Από την αρχή στο τέλος και από το τέλος στην αρχή.
Η βροχή συνεχίζει την ρυθμική πορεία της και εγώ περπατώ αγγίζοντας τις στάλες,
Σαν εξιλέωση, σαν απόπειρα φυγής……….

Έτσι απλά...

Θάλασσες με τυλίγουν,
Όνειρα που έγιναν εφιάλτες.
Παλεύω μέσα σε στιγμές που με καταπίνουν.
Σε όνειρα που με αφανίζουν.
Το φως μοιάζει να με έχει ξεχάσει.
Ποια μοίρα ζωγραφίζει τα βήματα μου!
Κάθε μου σκέψη θολή.
Μέρες και νύχτες γεμάτες αναστεναγμούς.
Υπάρχω μα δε ζω.
Έτσι απλά βυθίζομαι σε όσα περίμενα να ΄ρθουν μα με αποκοιμίζουν.

Κάποτε μου είπαν να κοιτώ τ΄ άστρα και να κάνω όνειρα.
Κι εγώ έκλεινα τα μάτια και ζωγράφιζα ένα καινούριο κόσμο
Κάποτε μου είπαν να χαμογελώ και να ελπίζω
Κι εγώ κάθε πρωί άπλωνα τα χέρια μου να αγκαλιάσω το αύριο
Κάποτε μου είπαν πως ότι αξίζει δεν χάνεται ποτέ
Κι εγώ άνοιγα τα παράθυρα μου να μπει μέσα ο άνεμος.
Κάποτε μου είπαν «μην φοβάσαι τη βροχή, είναι εξιλέωση»
Κι εγώ περπατούσα στους δρόμους αφήνοντας τις στάλες της
Να αγγίζουν το πρόσωπο μου……με την ελπίδα πως θα φτάσουν στην
Ψυχή μου, στην άδεια καρδιά μου.
Τώρα τ΄ άστρα έσβησαν και σκοτεινιά σκέπασε την ύπαρξη μου,
Τώρα γυρίζουν αδειανά τα απλωμένα μου χέρια
Τώρα ο άνεμος φυσάει με μανία πάνω στα παράθυρα μου.
Κι εγώ φοβάμαι,
Τη βροχή,
Το αύριο,
Το τώρα,
Το ποτέ των χωρισμών,
Το πάντα της απώλειας.
Το μισό της φυγής,
Το ολόκληρο της ανάμνησης.
Κάποτε σε έψαχνα
Τώρα απλά περιμένω.