Αυτή η σκάλα δεν καταιβαίνει....

Χρόνια σε περίμενα και με περίμενες.
Να με κοιτάς, να σε κοιτώ.
Εκείνο το τρομερό "σ΄αγαπώ" μας να τρέχει και να κρύβεται πίσω από λέξεις και κινήσεις.
Να το ποθούμε, να το τρέμουμε.
Να το αποζητούμε, να το αποδιώχνουμε....
Χρόνια και χρόνια,
μαζί και μακρυά,
φίλοι και ξένοι,
ελεύθεροι και κατάδικοι σε μια αγάπη που σιγοβράζει.
Έπρεπε να γλιτώσω από σένα.
Αν κάποτε είχες μιλήσει θα με έσωζες.
Θα σου έδινα την ζωή μου που άγρια περιφερόταν έξω από τις κλειστές σου πόρτες.
Όμως δεν μίλησες ποτέ.....

Έφυγα για χρόνια μακριά σου.

Με την βαλίτσα, το μπλε παλτό, τον αέρα.
Από το σταθμό έξω από το χωριό.

Ένας χρόνος, δύο χρόνια, τρία χρόνια, οκτώ, εννιά.
Έγινες μια πληγίτσα τόση δα που άμα την σκαλίσω τρέχει αίμα.
Ασκήθηκα πια να μην την σκαλίζω ...

Όλα μακριά σου είναι πιο εύκολα,

καμιά φορά και διασκεδαστικά.

Κι εγώ μπορώ να σε αποφύγω ψάχνοντας σε σε πρόσωπα άλλα,
σε μάτια άλλα,
σε σώματα άλλα
κι όλα κάτι από σένα μου θυμίζουν και με

παρηγορούν.
Υπάρχεις κι αλλού δεν μπορεί.
Έλεγα και ξανά έλεγα στον εαυτό μου.
Υπάρχεις κι αλλού κι αυτό το αλλού θα με απελευθερώσει...

Ήρθα πίσω εχθές

με το ίδιο τραίνο
που με πήρε πριν δέκα χρόνια.

Η διαδρομή ήταν πάλι ίδια
από την ανάποδη.

Ο αέρας
που ακόμη φυσά εκεί ασταμάτητα πάνω στα φύλλα.

Ο δρόμος
πίσω από το πάρκο
που περπατούσα τα μεσημέρια
και στεκόμουν να κοιτάξω το σπιτάκι
που στην αυλή του
είχε τα πιο όμορφα τριαντάφυλλα.
Ο δρόμος του σπιτιού σου.

Τα σπίτια με τα δέντρα μπροστά και τα κλειστά παράθυρα.

Η μαύρη σιδερένια αυλόπορτα.

Η ξύλινη πόρτα ύστερα με την άγκυρα στο κουδούνι.
Το χολ,
Η σκοτεινή σκάλα με το φθαρμένο χαλί.
Τα απότομα σκαλοπάτια.

Το μεγάλο παράθυρο με τα χρωματιστά τζαμάκια σαν εκκλησία.
Το απογευματινό φως το λιγοστό που σβήνει.

Το κεφαλόσκαλο.

Εσύ!!!

Σηκώνω το κεφάλι μου και σε κοιτώ.
Σκύβεις το κεφάλι σου και με κοιτάς.
Και το βλέπω.
Ποτέ δεν έφυγα από σένα.
Ούτε βήμα δεν έκανα μακριά σου...