Μου είχες κάποτε υποσχεθεί πως θα σταθούμε εκεί
να κοιτάμε μαζί
το φανάρι να ανάβει
πότε πράσινο και πότε κόκκινο.
να κοιτάμε μαζί
το φανάρι να ανάβει
πότε πράσινο και πότε κόκκινο.
Ξαπλωμένοι σε μια γκρίζα άσφαλτο,
πιασμένοι από το χέρι,
σαν να μην υπάρχει άλλος κανείς
παρά μόνο εμείς....
πιασμένοι από το χέρι,
σαν να μην υπάρχει άλλος κανείς
παρά μόνο εμείς....
εμείς...
δυο ξένοι μα γνωστοί θαρρείς από χρόνια...
εμείς...
σαν δυο στάλες από την ίδια καταιγίδα..
εμείς...
Που τόσο γρήγορα γίναμε εσύ και εγώ...
Εσύ εκεί και εγώ εδώ...
Σε μια γκρίζα πόλη...
τόσο κοντά μα τόσο μακριά..
Σε μια γκρίζα φωνή....
που δεν φτάνει ποτέ εκεί
και
δεν έρχεται ποτέ εδώ....
Κι αν κάποτε σε δω να περνάς...
θα σου πω...
Μην δίνεις όρκους που δεν θα κρατήσεις....
μοιάζουν με αστέρια που δεν λάμπουνε ποτέ....
Αντίο...
μην πεις τίποτε...
Σαν ρούχο δανεικό μοιάζουν τα λόγια σου πια...
Μόνος διάλεξες τον δρόμο δίχως γυρισμό....
Δεν έχω αλλάξει...
είναι που με πρόδωσες τόσες φορές....
Και αυτή η προδοσία πονάει ακόμη.....
Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνεια μάτια σου.
Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιο ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.
Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.
δυο ξένοι μα γνωστοί θαρρείς από χρόνια...
εμείς...
σαν δυο στάλες από την ίδια καταιγίδα..
εμείς...
Που τόσο γρήγορα γίναμε εσύ και εγώ...
Εσύ εκεί και εγώ εδώ...
Σε μια γκρίζα πόλη...
τόσο κοντά μα τόσο μακριά..
Σε μια γκρίζα φωνή....
που δεν φτάνει ποτέ εκεί
και
δεν έρχεται ποτέ εδώ....
Κι αν κάποτε σε δω να περνάς...
θα σου πω...
Μην δίνεις όρκους που δεν θα κρατήσεις....
μοιάζουν με αστέρια που δεν λάμπουνε ποτέ....
Αντίο...
μην πεις τίποτε...
Σαν ρούχο δανεικό μοιάζουν τα λόγια σου πια...
Μόνος διάλεξες τον δρόμο δίχως γυρισμό....
Δεν έχω αλλάξει...
είναι που με πρόδωσες τόσες φορές....
Και αυτή η προδοσία πονάει ακόμη.....
Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνεια μάτια σου.
Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιο ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.
Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.
47 κίτρινα φύλλα:
Μην κοιταξεις ποτε πισω σου !!!!
Η ζωή είναι ωραία...κοίτα γύρω σου...όχι πίσω...ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή ποτέ από τη δύση...Φιλιά πολλά
σαν τραγούδι δανεικό
Αναστασία μου όποτε ακούω αυτό το τραγούδι (Τυφλός), μου έρχεσαι εσύ στο νου... τέλειο κομμάτι!
Ωραία τα λόγια σου αν και μελαγχολικά. Πολλές φορές, αν και καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να τραβήξουμε μπροστά, είναι τόσο δύσκολο να το κάνουμε... σε νιώθω.
Μια μεγάλη αγκαλίτσα για σένα!
Γλυκιά μου..
μη φοράς ρούχα δανεικά..
Ντύσου με τα ρούχα της αγάπης σου,
που σου πάνε τόσο πολύ..!
Πονάει κάθε αποχωρισμός και κάθε υπόσχεση που δώθηκε αλλά δεν πραγματοποιήθηκε.
Μα όσο είσαι εσύ αληθινή και τίμια και κρατάς καθάρια τη ματιά σου από τα σύννεφα που αφήνουν όλοι να μπαίνουν στην καρδιά τους,
να ξέρεις πως εκείνο το απρόσμενο όνειρο που κρύβεται σε μια στροφή στο δρόμο της ζωής σου,
θα σε βρει, θα σε αγγίξει και θα γίνει δικό σου..!
Την αγάπη μου έχεις!
*και πολλές ευχές για το νέο έτος!*
Μια αξημέρωτη νύχτα η ζωή μας..
Μ΄ ένα φεγγάρι να συσπάται στο κορμί μας..
Συγκινεί πάντα ο λόγος σου Αναστασία μου..
Και αγγίζει ανάλαφρα..
Τη θερμή καλησπέρα μου..
teleio, mageutiko kai melagxoliko....filia kai kalo sou vradi!!
Ήλπιζα να βρω το χαμόγελό σου με το νέο έτος, μα βρήκα κάτι πιο ολόκληρο, το πρόσωπό σου. Όμορφη Αναστασία τις ευχές μου για καλή χρονιά!
Τι θεωρείς ποιο ορθό?
Να θρηνούμε χαμένες αγάπες-η μάλλον-την αδυναμία μας να τις ξεπεράσουμε...?
Η να ξεχυθούμε σαν τον άνεμο μπροστά ,ποιο πλούσιοι και κατασταλαγμένοι απ' τις εμπηριές...να απολαύσουμε και να χαρούμε άλλον,νέο,ποιο συνταρακτικό και όμορφο έρωτα ?
Καλό βράδυ
Από τότε που σταμάτησα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω.
Κι από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε,
έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους.
OLYMPIANS "ΨΕΥΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ"
ολα θα πανε καλα ......
Τη γνώμη μου για τη .. ζωή τη ξέρεις..η ζωή είναι ωραία ..αρκεί να προσπαθείς να βλέπεις μόνο τη λαμπερή μεριά της, την άλλη άστην για κλειστά μάτια!
σήκω τα μάτια. και δες τον ουρανό. τόσα αστέρια. με λάμψη.
Αναστασία...
κάθε μέρα που ξημερώνει, η ιστορία γυρίζει σελίδα και γράφει κάτι νέο που έρχεται...
Σε φιλώ πολύ... Και κοίτα το άλλο πρωί...
Με άγγιξε τόσο πολύ αυτό που έγραψες. Πραγματικά κλαίω γιατί δεν υπάρχει κανείς εκεί για μένα και φοβάμαι και το χειρότερο δεν υπάρχει ούτε καν μία ανάμνηση να κρατηθώ όλες τώρα που τις χρειάζομαι ξαφνικά έχουν χαθεί. Βοήθεια...
Μην κοντοστέκεσαι στις άσχημες "βιτρίνες", παρακάτω έχει ένα σωρό....
Φιλί και Γλαρένες αγκαλιές
REM -DRIVE
Ε ΠΑΔΙ KANEΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΣ ΜΩΡΟ ΜΟΥ
Ε ΠΑΙΔΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΩΡΟ ΜΟΥ
TO ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΜΩΡΟ ΜΟΥ
Ollie, ollie. Ollie ollie ollie ΕΙΣΑΙ ΤΩΡΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ
@ Ιωάννη,
δεν υπάρχει το "πίσω" για μένα, είναι μονόδρομος πια..
@ Γλυκιά μου Έλενα,
η ζωή είναι μία για τον καθένα μας
και γλυκιά πολύ, το ξέρω πως κάθε πρωί ένας νέος φωτεινός ήλιος θα ανατείλει !!!
Φιλί γλυκό!!
@ tovene592,
διάλεξες ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια,
το ανακάλυψα πρόσφατα χάρη σε έναν φίλο!!
Σ'ευχαριστώ πολύ!!
@ Ειρηνούλα μου,
η μεγάλη μου αγάπη είναι όλα εκείνα τα τραγούδια μιας εποχής που δυστυχώς δεν έζησα!!
Γιαυτό και το επέλεξα!
Μπροστά βαδίζω, τώρα πια!!
Μια ζεστή αγκαλιά για σένα!
@ Γλυκιά μου Ηλιαχτίδα,
χαίρομαι τόσο που σε ξανά βλέπω,
όχι πια δανεικά ρούχα
και εκείνες τις φρούδες υποσχέσεις τις θάβω βαθιά :)))
Σε φιλώ γλυκά!!
@ Καλέ μου Τάκη,
είναι μερικά λόγια ποιητών που νιώθεις πως γράφτηκαν για σένα,
έτσι και αυτή η αξημέρωτη νύχτα που είναι η ζωή μας!!!
Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,
Σε φιλώ!!
@ Σ'ευχαριστώ Σοφοκλή!!
Είδα βιαστικά την διαφήμιση που ανάρτησες,
καλά που την ξέθαψες;
Θα περάσω να σου την σχολιάσω,
κοιτα μην αλλάξεις ανάρτηση μέχρι να έρθω;
:))))
Φιλί ξέρεις, Σαλονικιώτικο!
@ Γλυκιά μου καναρινένια,
το χαμόγελο το έχω, κοίτα με :)))
πάλι μας χάνεσαι ε;
Σε φιλώ γλυκά και χαίρομαι που επιστρέφεις !
@ Δεν θρηνώ Κωνσταντίνε,
αλήθεια το λέω!
Με πιστεύεις;
:)))
@ ΑΣΤΕΡΗ,
olympians καλά τώρα χτύπησες φλέβα !!
Τα λατρεύω αυτά τα τραγούδια!
Πάρε μακριά τη σκέψη μου
πάρε μακριά τα μάτια μου
στην παγωνιά πώς να σκεφτώ
μες το σκοτάδι πως θα δω
Οι σκέψεις μου αδύνατες
οι νύχτες μου ατέλειωτες
το όνειρο πολύ μακριά
το φως δεν είναι πουθενά
Το όνειρο είναι μια αλήθεια που ποτέ δεν είναι αληθινή
Το σπίτι μου πολύ μακριά
δεν μου έχουν μείνει πια φτερά που είσαι ήλιε να με πας στη ζέστη σου να με κρατάς
Κάθε πρωί όταν ξυπνάς
όλο τον κόσμο εσύ γυρνάς
θα ξεκινήσουμε μαζί και ως το βράδυ θα 'μαι εκεί
Και βλέπω πάλι απ΄την αρχή μια ιστορία αληθινή το όνειρο πολύ μακριά και η αλήθεια πουθενά ...
@ Γλυκιά μου αχτίδα,
μου έλειψαν πολύ οι συμβουλές σου και στοργική αγκαλιά σου!!
Σ'ευχαριστώωωωωωω
@ Βασίλη μου,
κάθε βράδυ κοιτώ τ'αστέρια που κάρφωσες στον ουρανό μου και ονειρεύομαι,
περιμένω να πέσει κάποιο για να κάνω την ευχή μου!!
Σ'ευχαριστώ!!
@ Καλή μου Λίτσα,
το ξέρω πια καλά και έπαψα να φοβάμαι τα βράδια γιατί το φως της επόμενης μέρας θα λάμψει ξανά!!
Σε φιλώ
@ Ανώνυμε,
ίσως να υπήρχε κάποτε κάποια για σένα σε κάποια γωνιά και ίσως δεν μπόρεσες να την κρατήσεις....ή ήθελες να την αφήσεις να χαθεί...και οι αναμνήσεις...δεν χάνονται ποτέ, αλήθεια,ποτέ!!
Θέλω να σε βοηθήσω αλλά δεν έχω τον τρόπο....
@ Γλαρένια μου,
είναι φορές που μου τραβούν το βλέμμα οι τόσες βιτρίνες και άλλοτε θυμάμαι εκείνη την παλιά.
Μα όλα χάνονται κάποια στιγμή!
ΣΕ φιλώ γλυκά
@ Άνεμε υπέροχο!!
Σ'ευχαριστώ πολύ!!!
ημερισια νυχτα απο καιρο....
.........
σε καληνυχτω.....
Δεν έχω αλλάξει...
είναι που με πρόδωσες τόσες φορές....
Και αυτή η προδοσία πονάει ακόμη.....
Δεν ξερω γιατι παντα σε διαβαζω τις νυχτες...
και μετα...
χανω τον υπνο μου!!!!
Δεν έχω αλλάξει...
είναι που με πρόδωσες τόσες φορές....
Και αυτή η προδοσία πονάει ακόμη..
ξες τι ποναει πιο πολυ ???
για μενα???
η ανοσια που παθαινεις απ τα χτυπηματα!!!!οταν σε πληγωνουν και δεν πονας πια γιατι το εχεις συνηθισει!!!!!αυτο με ποναει αφανταστα!!!!!!
εμενα.....
δεν ξερω αν ταυτιζεσαι μ αυτο....η αν εχεις φτασει ποτε εκει........μακαρι οχι.....
Τόσο ευαίσθητη,τόσο πονεμένη!!
Είναι η καρδούλα σου που τραυματίζεται εύκολα ή εκείνοι που δεν την κατάλαβαν και την λεηλάτησαν τόσο άθλια.
Πάλι έγραψες. Πονάει πολύ όταν χωρίζει το εμείς και γίνεται εσύ κι εγώ. Κουράγιο κουκλίτσα μου. Όλα θα φτιάξουν. Το εγώ θα βγει έξω μια βόλτα και ίσως ένα άλλο εσύ το αγαπήσει πολύ, και ίσως ένα άλλο εσύ σκουπίσει τα δάκρυά του.
Καλημέρα.
ο χρόνος είναι γιατρεύει αλλά και ανατρέπει καταστάσεις. Μας δίχνει την πραγματική αξία όσων λέμε και την αντοχή τους στο διάβα μας στη γη.
Σου εύχομαι τα καλύτερα για το 2009
Εμείς... και μετά Εσύ και Εγώ ... δύο ξένοι στην ίδια πόλη... διαφορετικοί δρόμοι, στάσεις, όνειρα...
Κοινό παρελθόν... ομιχλώδες παρόν... διαφορετικό μέλλον.
Ρούχα φορεμένα δανεικά... που πρέπει να επιστραφούν...
Ουφφφφφ ... ένας αναστεναγμός μόλις βγήκε ... Παρόλα αυτά εγώ σου εύχομαι από καρδιάς το νέο έτος να σου προσφέρει απλόχερα αυτά που αξίζεις (και πίστεψέ με είναι πολλά) ...
Φιλιά πολλά και να προσέχεις τον εαυτό σου ...
θαρρεις καμμια φορα οτι ο πονος εμφανιζεται σε ολους με την ιδια μορφη..
μια μελαγχολικη μελωδια τωρα παιζει στο μυαλο μου,
τα ματια λαμπουν..
εγινα καπνος.
μάλλον δεν αξίζει!
αλλά γιατί ασχολούμαστε αφού πονάμε;
άβυσσος η ψυχή μας!
απλώς χαμογέλα!
οι ορκοι που δεν κρατηθηκαν, ειναι αστερια με αδυναμο φως..
οι ορκοι που δεν κρατηθηκαν, ηταν επιθυμιες περα απο τις δυναμεις μας..
καλο βραδυ αναστασια!!!
σαν ματωμενα χωματα καπου στην παλαιστινη
σαν αποτροπαιο μωσαικο απο πετρεσ και ανθρωπινες σαρκες
σαν εβραικη συναγωγη που οι φωνες πνιγονται στον θορυβο
ενα αλλοπροσαλο ηλεκτρονικο παραληρημα απλωνεται μπροστα μου
"σαν ρουχο δανεικο" ντυθηκαν την ειρηνη
μα...πλεον ΒΙΑΣΑΝ και παρατησαν
γυμνη την παλαιστινη
λυπαμαι αλλα δεν μπορω να σαγαπησω τωρα...ειπε ο αγωνιστης στην αγαπημενη του
αυτο το εσυ κι εγω τι ομορφα που γινεται εμεις και γεμιζει υποσχεσεις τη ζωη μας...
μα σαν χωρισει καποτε και ξαναγινει εσυ κι εγω σχιζεται η ψυχη στα δυο λες κι εμαθε απο παντα να ζει με το εσυ...
λες και ξεριζωνεται απο μεσα μας ενα δικο μας κομματι...
μα σαμπως ειναι κι αλλιως...;
δικο μας δεν εγινε εκεινο το εσυ...δικο του δεν εγινε και το εγω μας...;
το ενα πως να χωριστει ανωδυνα σε δυο τωρα...;
ετσι μονο με μια αποφαση...με εναν αλλιωτικο δρομο απο εκεινον που χαραξαμε σαν "εμεις"...
ποναει πολυ...
και καμια φορα συνηθιζουμε να φοραμε ακομα και μετα απο καιρο εκεινο το δανεικο ρουχο που καποτε απλοχερα μας χαριστηκε...
μεχρι ποτε δεν ξερω...
ισως μεχρι η ψυχη να ζεσταθει...
μα κι αυτο δεν εμαθα ακομα πως και ποτε γινεται...
την αγαπη μου αναστασια μου!!!
ΜΗ ΣΤΕΚΕΣΑΙ ΣΤΑ ΑΣΧΗΜΑ.ΠΡΟΧΩΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.
ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΟΡΕΞΗ.
εμείς...
μαζί...
μέσα στη ζωή...
καλησπέρα
@ issalle,
ημερήσια νύχτα...σαν τις λευκές νύχτες...
καλό σου βράδυ!!
@ Καλή μου Βούλα στην δική σου γραφή
βρίσκω κομμάτια δικά μου...γιατί κάποια αισθήματα είναι ίδια σε όλους!!!!
Σε φιλώ γλυκά!!
@ Γλυκιά μου παπαρούνα,
ξέρεις τι πιστεύω;
Πως η ανοσία στα αισθήματα του άλλου υπάρχει δεν την αποκτά κάποιος στην πορεία και ίσως αυτό να μοιάζει με χάπι που το χρυσώνουμε γιατί αδυνατώ να πιστέψω πως μπορεί κάποιος να πάψει να νιωθει!!
Γλυκό φιλί!
@ zoyzoy μου δεν μπορούν όλοι να μας καταλαβαίνουν ούτε να μας νιώθουν και δεν είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν!!
Δεν πειράζει εμείς θα βρούμε εκείνους που μπορούν να ακούσουν τους χτύπους της δικής μας καρδιάς!!
Σ'ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου!
@ jackoyli μου δεν ψάχνω να φτιάξω τίποτε,
όλα έχουν πάρει το δρόμο της φυγής εδώ και καιρό, ξέρεις πως κάποιες φορές απλά θυμόμαστε χωρίς την ίδια ένταση πια!!
Άντεεε είπες θα έρθεις που είσαι :)))
@ evlaho,
ο χρόνος...ναι τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει το τικ τακ του ρολογιού και ευτυχώς!!
Ενα γλυκό χαμόγελο για σένα!!
@ οδοιπόρε,
σε αυτό το βιαστικό πέρασμα μας από την ζωή θα συναντήσουμε ανθρώπους που κάποιοι θα γίνουν εμείς και κάποιοι απλά θα προσπεράσουν.
Έτσι δεν είναι όμως η ζωή;
@ Θαλασσινέ μου,
ο αέρας που φέρνεις κάθε φορά μου είναι αρκετός για να χαμογελάσω!!
Σ'ευχαριστώ!
Φιλι γλυκό!!
@ FIXXer,
τα αισθήματα αλλάζουν χέρια τακτικά,
κάνουν κύκλους, από μένα σε εσένα σε εκείνον σε όλους!
@ Κατμαντου,
καλή ερώτηση αλλά δεν υπάρχει απάντηση, υπάρχει;
Χαμογελω ήδη!!
Φιλί!!
@ Φεγγαρένια μου,
με συμφέρει να το δω έτσι
οι ορκοι που δεν κρατηθηκαν, ηταν επιθυμιες περα απο τις δυναμεις μας..
ναι ίσως είναι πέρα από τις δυνάμεις μας!!
Σε φιλω γλυκά
@ Ανώνυμε,
η Παλαιστίνη αιμορραγεί και είναι θλιβερό,
μα πιο θλιβερό είναι που ο αγωνιστής δεν μπορεί πια να αγαπά....
@ Γλυκιά μου νεράιδα,
θα ήταν ευτυχία κάθε εμείς να έμενε παντοτινά μαζί χωρίς να γίνει ποτέ ξανά εσύ κ εγώ,
θα υπήρχαν λιγότερα δάκρυα, αναστεναγμοί, ξάγρυπνα βράδια και βαθιές πληγές.
Μα δεν ορίζουμε πάντα εμείς την "μοίρα"... ...
Μια γλυκιά αγκαλιά για σένα!!
@ Μικρέ μου σκρουτζάκο σ ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση,
δεσμεύομαι να ανταποκριθώ μαζί με ένα ακόμη που χρωστώ στον Σοφοκλή!!
Καλό σου βράδυ μικρέ!
@ Προφήτη,
εμείς
μαζί
ή
και χώρια....
Δεν ήρθα να πω αντίο. Μόνο ένα χρόνια πολλά.
"Μην δίνεις όρκους που δεν θα κρατήσεις...."
Οι όρκοι που δεν τήρησα, σαν δώρα που τα αγόρασα και ποτέ δεν βρήκαν τον προορισμό τους...
"Αντίο...
μην πεις τίποτε..."
Ξέρεις ποτέ δεν λέω αντίο... δεν το είπα ποτέ ούτε σε μεγάλους και πολύ μακρινούς αποχωρισμούς... με φοβίζει το αντίο... Δεν το λέω ποτέ γιατί φοβάμαι... Πάντα αφήνω μεγάλα παράθυρα ανοιχτά...
"η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός."
πάντα μόνοι μένουμε... η μοναξιά μόνιμος σύντροφος... σαν ναυαγός.
"Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου."
Κάνω σινιάλα στον ορίζοντα, με την ελπίδα πως τα κύματα κι ο άνεμος θα στα φέρουν... Κι η θάλασσα κουράστηκε να στέλνει τις φωνές μας και να μην ακούγονται... γαλήνεψε κι αυτή...
(Αναστασια...γλυκια μου)
>μη φευγεις..του ειπε
>πρεπει...ο αγωνας δεν μαφηνει να σαγαπησω τωρα
ζουμε σε καιρους δυσκολους και σκοτεινους..και συ και εγω..."εμεις¨"
οταν εσυ και γω κοιταμε γυρω μας και μας θολωνει η ασχημια της πραγματικοτητας αλλα σαν εμεις βλεπουμε μονο εναν κοσμο ποιητικα φτιαγμενο δεν θα υπαρξει χωρος ουτε για σενα ουτε και για μενα...ειπε ο αγωνιστης στην αγαπημενη του και χαθηκε στην καταχνια της μαχης...
(δεν ειρωνευομαι αλλα αυτες τις μερες βλεπουμε μονο χαλια...θα ηθελα να δω τον οιστρο σας υποτη σκοπια θεματων πιο επικαιρων αλλα δυστυχως διαχρονικων...)
@ Χρόνια πολλά island
ευχαριστώ
@ Καλέ μου Nikiple,
το αντίο παρά το μικρό του μέγεθος κρύβει ένα τεράστιο βάρος, αυτό που του μεταβιβάζει η καρδιά...
χωρίζει δυο ανθρώπους παντοτινά...
πάντα μόνοι μένουμε... η μοναξιά μόνιμος σύντροφος... σαν ναυαγός.
έχεις δίκιο...πάντα μόνοι θα είμαστε ακόμη και μέσα σε χιλιάδες...
Σε φιλώ γλυκά!!
@ Φίλε ανώνυμε (που θα προτιμούσα να γίνεις επώνυμος έστω και με ψευδώνυμο)
Δεν κάνουμε διαγωνισμό έμπνευσης
υποθέτω.
Είναι θλιβερά τα όσα συμβαίνουν, το γεγονός ότι δεν τα σχολίασα δεν σημαίνει πως με άφησαν ανέπαφη.
Θα αφιερώσω λοιπόν τους στίχους του αγαπημένου μου Λειβαδίτη, γιατί εκείνος ξέρει τι σημαίνει πόλεμος, έστω και λίγο διαφορετικό.
Δημοσίευση σχολίου