Περπατώ στους δρόμους της πόλης,
Νιώθω μόνη μέσα στο πλήθος.
Μια μοναξιά που υπάρχει όχι λόγω της έλλειψης ανθρώπων,
Αλλά λόγω της διαφορετικής ποιότητας του ενός ανάμεσα
Στους άλλους.
Σε λίγο ξημερώνει…..επαφίεμαι στις αδηφάγες σκέψεις μου.
Χωρίς όρια,
με μόνη παρέα το λιγοστό πια φως του φεγγαριού.
Θα με αφήσει κι αυτό…..όπως φεύγουν όλα.
Μένεις στην άκρη του δρόμου απλά να αναπνέεις το άρωμα
Της φυγής τους.
Πόσα «γιατί» μπορούν να χωρέσουν σε μία πρόταση;
Πόσες απουσίες μπορεί να αντέξει ο χτύπος της καρδιάς;

….φυγή….δικαιολογία ή ανάγκη;

Εξαρτημένη στους απέραντους μονόδρομους της ζωής μου
Χάθηκα στα όριο της λήθης…..