Μια μελωδία που διαπερνά τη σιωπή,

Την ήσυχη απουσία,
Την ερημιά.

Νότες που
σαν βελούδο αγγίζουν την άχρωμη ύπαρξη.

Ξεχνάς,
θυμάσαι
Κλαίς,
Γελάς

Όλα ένα κουβάρι μπερδεμένο,
Που η αρχή και ποιο το τέλος!!

Μόνο εσύ,

Μόνο εσύ ξέρεις,
Μόνο εσύ αγγίζεις περίτεχνα αυτά που
Κανείς δεν τόλμησε να δει.

Γιατί με κοιτάς;
Τι περιμένεις να φέρει πίσω ο χρόνος;
Αυτά που αφήσαμε να φύγουν
Ή όσα προσπεράσαμε;

Γιατί δεν μιλάς;
Δεν έχω τι άλλο να πω,
Δεν ξέρω αν δεν μπορώ ή αν δεν θέλω.
Μόνη μες στο σκοτάδι παλεύω να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου .
Μόνη, έτσι αισθάνομαι εδώ και πολύ ώρα ... Περπατώ με δυσκολία.

Αναμνήσεις , μιας ζωής που δεν επέλεξα να ζήσω .
Ο πόθος μέσα μου για εσένα μου ρημάζει τα σωθικά
κι εσύ συνεχίζεις ακάθεκτος να κλέβεις λίγο - λίγο την ψυχή μου
και να τρυπώνεις σαν λαθρεπιβάτης μες στο γεμάτο από ΄σένανε μυαλό μου ...

Δεν σου λέω τίποτε .
Άλλωστε , εσύ μου το ΄χες πει πως μέσα απ΄ την σιωπή μπορούμε να εκφράσουμε χιλιάδες σκέψεις ...
Μην μιλάς !
Μη σου λέω ...
Κράτα μου σφιχτά το χέρι και μην μιλάς ...
Άκου μονάχα την σιωπή μου να σου φωνάζει σιγά πόσο καιρό σε καρτερούσε ...
Μην μιλάς σου λέω , κοίτα με χωρίς δικαίωμα και μην μιλάς ...