Έχεις κάνει ποτέ σκασιαρχείο από την δουλειά;
Όπως τότε που ήμουνα παιδί και δεν ήθελα να πάω στο σχολείο.
Μια βιαστική κακοσχεδιασμένη δικαιολογία και τσουπ ξανά στο κρεβάτι.
Η μαμά ήταν εύκολο «θύμα» για να την πείσεις πως δεν είσαι καλά,
λίγος βήχας,
λίγο ρίγος και είσαι εντάξει!
Και τότε ξεκινούσε η ανάκριση τρίτου βαθμού.
- Γιατί δεν θέλεις να πας σχολείο σήμερα;
- Μα αφού πονάει ο λαιμός μου
- Χμμ μήπως μάλωσες με την Μαρία;
- Μήπως σε έβαλε τιμωρία η δασκάλα;
- Έχετε διαγώνισμα και δεν έχεις διαβάσει πάλι;
Όλες οι απαντήσεις αρνητικές.
Και τότε έμπαιναν τα μεγάλα μέσα,
μουρμουρητά στην κουζίνα
«Β..... το παιδί δεν πήγε σχολείο σήμερα κάτι έγινε
πήγαινε εσύ μήπως σου μιλήσει».
Πω πω κρυβόμουν κάτω από τα σκεπάσματα μέχρι που μαρτυρούσα την αλήθεια για να γλιτώσω.
Τώρα σε ποιον θα πεις την δικαιολογία
αφού και ο ίδιος σου ο εαυτός δεν θα σε πιστέψει....
Το κρεβάτι δίπλα μου είναι άδειο.
H αδερφή μου έχει φύγει από ώρα κι εγώ κοιτάζω τους δείκτες να τρέχουν .
Κάποτε ήμασταν τρεις μέσα σ΄αυτό το δωμάτιο,
τώρα μείναμε δύο….
Αρνούμαι να αποχωριστώ τα ζεστά σκεπάσματα,
έχουν απορροφήσει την θέρμη του σώματος μου και έξω κάνει τόσο κρύο!!
Ένας παγωμένος ήλιος με κοιτά από την ανοιχτή κουρτίνα.
Οκτώ και πέντε!
Ορίστε άργησα,
έπρεπε να είχα ήδη ντυθεί.
Τρέχω πανικόβλητη από το ένα δωμάτιο στο άλλο.
Προσπαθώ να φορέσω το τζιν μου ,
κοίτα που όταν βιάζεσαι όλα είναι εναντίον σου.
Κι αυτά τα κουμπιά στο πουκάμισο πως είναι έτσι;
Περισσεύει ένα ή μου φαίνεται;
Κοίτα που στραβά το κούμπωσα….
Μπότες
Παλτό
Τσάντα
Έτοιμη επιτέλους!!
Ανοίγω την πόρτα……ωωωω όχι ξέχασα.
Άρωμα, δεν φόρεσα άρωμα,
Μια φιγούρα στο βάθος του διαδρόμου
με κοιτά στον πανικό μου και χαμογελά.
Χαμογελώ κι εγώ !
ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!!!
