She's a maniac, maniac on the floor....

Ψάχνει τον ρυθμό στους χτύπους της καρδιάς.

Στον πραγματικό κόσμο κανείς δεν την έχει δει.

Λένε πως είναι τρελή,

Μα αυτή έχει βαδίσει σε επικίνδυνη ζώνη.

Όταν ο χορευτής γίνει ολόκληρος ένας χορός.

Μπορεί να σε κόψει σαν το μαχαίρι,

Όταν το δώρο γίνει φωτιά….

She's a maniac, maniac on the floor

And she's dancing like she's never danced before…

Μπορείς να την αγγίξεις μα ποτέ δεν την κρατάς….

Κόντρα στον άνεμο βαδίζει…

Τα βήματα της φιγούρες που ποτέ δεν θα δεις….

Μια ζωή σε μια στιγμή…

Μπορεί να έρθει ή απλά να προσπεράσει….

Σε σπρώχνει σε κόσμο που ποτέ δεν γνώρισες….

Άγγιξε την μα δεν θα την κρατήσεις…

Ποτέ δεν σταματά με βήματα κόντρα στον άνεμο….

She's a maniac,

Maniac I sure know

And she's dancing like she's never danced before…

Βγαίνω στην βροχή….

Βγαίνω στην βροχή….

Χωρίς ομπρέλα…

Δεν με νοιάζει να βραχώ….

Αλήθεια δεν με νοιάζει….

Οι στάλες χαϊδεύουν το πρόσωπο μου….

Τα μαλλιά μου….

Βαδίζω πιο αργά….

Τα τακούνια μου αφήνουν τα σημάδια τους

στους βρεγμένος δρόμους….

Δεν με νοιάζει να βραχώ…

Αλήθεια δεν με νοιάζει….

Τα ρούχα μου κόλλησαν πάνω μου….

Πήραν το σχήμα του σώματος μου…

Τα μαλλιά μου πέφτουν στο πρόσωπο μου…

Τώρα βαδίζω πιο αργά….

Δεν με νοιάζει να βραχώ….

Αλήθεια δεν με νοιάζει…..

Δεν έχω προορισμό….

Δεν θέλω να φτάσω κάπου…

Θέλω απλά να κινούμε παρέα με τις στάλες….

Ν΄ακούω τον ήχο τους…

Πάνω στα πεζοδρόμια…..

Στους δρόμους…..

Πάνω μου……

Δεν με νοιάζει που είμαι μούσκεμα…..

Σαν να μην φορώ ρούχα πια….

Εγώ ….

Η καρδιά μου….

Και οι χτύποι της…..

Μισώ την βροχή….

Σου το έχω πει αυτό;

Μα αλήθεια δεν με νοιάζει να βραχώ…….

Ευχαριστώ τον protoplasto για τον ήχο της βροχής!!

ΣΣΣΣΣΣΣ

She will come........

she will go.....

She'll lay belief on you.....

The lady from another grinning soul....

Cologne she'll wear.....

Silver and Americard......

She'll come, she'll go.......

How can life become her point of view....





SHe Will bE yOur lIviNg eNd.....

Σαν χθες μου φαίνεται!!

Ευχαριστώ πολύ τον Σπύρο για την υπέροχη αυτή φωτογραφία

Κοίταξε αυτό το σημάδι στο γόνατο μου,
Εχθές δεν ήτανε που τρέχαμε γρήγορα να κρυφτούμε
πίσω από εκείνη την μεγάλη ξύλινη πόρτα στη αποθήκη της γιαγιάς;
Κι εγώ σκόνταψα σε εκείνο το τραπεζάκι
που είχε χρόνια στην γωνία για να κατεβαίνει και να πλέκει.
Από το δυνατό σου γέλιο μας άκουσαν και μας βρήκανε.

Εχθές δεν ήτανε;
Σαν χθες μου φαίνεται!

Κοίτα κι αυτήν την φωτογραφία.
Δυο μικρά δίδυμα κοριτσάκια σαν δυο σταγόνες νερό ίδια και όμοια,
έτοιμα να βουτήξουν τα δάχτυλα τους μέσα στην τούρτα γενεθλίων.

Εχθές δεν ήτανε που σβήσαμε το πρώτα μας κεράκι;
Σαν χθες μου φαίνεται!

Να κι αυτή η κούκλα !
Την τραβούσαμε πότε η μια και πότε η άλλη φωνάζοντας
πως είναι δική μου –όχι σου λέω δική μου είναι.
Οι φωνές μας είχαν καλύψει όλο το δωμάτιο.
Μέχρι που κράτησες την μισή εσύ και την μισή εγώ,
Έτσι όπως έμεινε η καημένη στα χέρια μας…

Εχθές δεν ήτανε;
Σαν χθες μου φαίνεται!!

Και τώρα ετοιμάζεσαι να σκαρφαλώσεις τα σκαλιά της εκκλησίας,
Κι εγώ θα είμαι εκείνη που θα ενώσει δυο ζωές σε μια!!!

Ετοιμάζεσαι,
Διαλέγεις,
Απορρίπτεις,
Επιλέγεις,
Φοράς…..

Όπως τότε που φορούσαμε κρυφά τις γόβες της μαμάς
και σουλατσάραμε στον άδειο διάδρομο
προσπαθώντας να ισορροπήσουμε,
Κρατώντας η μια το χέρι της άλλης….

Όπως τότε που βάφαμε τα χείλη
και πηγαίναμε στον καθρέφτη
δείχνοντας η μία στην άλλη πόσο τέλεια μας ταίριαζε
το χρώμα που επιλέξαμε….

Εχθές δεν ήτανε;
Για μένα εχθές θα είναι πάντα ..

Τάσος Λειβαδίτης

Θα θελα να μιλήσω
Απλά
Όπως ξεκουμπώνει κανείς το πουκάμισό του
Και δείχνει ένα παλιό σημάδι
Όπως κρυώνει ο αγκώνας σου
Γυρίζεις
Και βλέπεις ότι είναι τρύπιος
Όπως κάθεται στην πέτρα ένας σύντροφος και μπαλώνει τη φανέλα του.
Να μιλήσω αν μια μέρα ξαναγυρίσω
Κουβαλώντας μια βρώμικη καραβάνα γεμάτη ξενητειά
Κουβαλώντας στις τσέπες μου δυο γροθιές σφιγμένες
Να μιλήσω απλά-
Μονάχα μια στιγμή ν΄ακουμπήσω κάπου τα δεκανίκια μου.

Κάποτε ονειρευόμαστε να γίνουμε μεγάλοι ποιητές
Μιλούσαμε για τον ήλιο.
Τώρα μας τρυπάει η καρδιά
Σαν μια πρόκα στην αρβύλα μας.
Εκεί που άλλοτε λέγαμε ουρανός, τώρα λέμε κουράγιο.
Δεν είμαστε πια ποιητές
Παρά μονάχα σύντροφοι
Με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.

Απόψε λέμε να σου γράψουμε μάνα,
Μήπως ακούσουμε τη βροχή
Να περπατάει με τα λυωμένα σου τσόκαρα
Μήπως δούμε το χαμόγελο σου
Να κρέμεται σαν παγούρι πάνω απ ΄τη δίψα μας.
Μας ταίzουν σάπιες πατάτες : μην ανησυχείς
Μας βρίζουν και μας χτυπάνε : να μας αγαπάς
Ίσως να μη γυρίσουμε – μα εσύ ν΄ανάψεις τη λάμπα
μάνα θα ρθουν άλλοι…

Αγαπημένη
Μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει
Μπορεί να χαϊδεύω στις στέπες μου τα ψίχουλα
Της ανάμνησης
Ακόμα καίνε οι παλάμες μου που κάποτε σε κράτησαν,
Μα δεν μπορώ να γυρίσω.
Πως ν΄αρνηθώ το ξεροκόμματο που μοιράσαμε είκοσι άνθρωποι,
Πως ν αρνηθώ τη μητέρα μου που καρτεράει μια κούπα φασκόμηλο,
Πως ν αρνηθώ το παιδί μας που του τάξαμε ένα χωνάκι ουρανό,
Πως ν αρνηθώ τον Νικόλα-
Τραγουδούσε μάθαμε καθώς τον πυροβολούσαν.

Να μ΄αγαπάς.
Κι όταν κάποτε ξαναγυρίσω
Βαστώντας σαν ένα μεγάλο μπόγο την καρδιά μου
Θα καθίσουμε στα φαγωμένα σκαλοπάτια.
Δεν σ΄αρέσουν πια τα ροζιασμένα μου χέρια – θα πω.
Θα χαμογελάσεις και θα σφίξεις τα χέρια μου.
Έν΄άστρο θα κουδουνίζει στο βρεγμένο ουρανό.
Μπορεί
και να κλάψω.



Ένας πόλεμος πάντα αφήνει "σημάδια" και πόνο και δάκρυα......

Σαν ρούχο δανεικό

Μου είχες κάποτε υποσχεθεί πως θα σταθούμε εκεί
να κοιτάμε μαζί
το φανάρι να ανάβει
πότε πράσινο και πότε κόκκινο.

Ξαπλωμένοι σε μια γκρίζα άσφαλτο,
πιασμένοι από το χέρι,
σαν να μην υπάρχει άλλος κανείς
παρά μόνο εμείς....

εμείς...

δυο ξένοι μα γνωστοί θαρρείς από χρόνια...

εμείς...

σαν δυο στάλες από την ίδια καταιγίδα..
εμείς...








Που τόσο γρήγορα γίναμε εσύ και εγώ...

Εσύ εκεί και εγώ εδώ...
Σε μια γκρίζα πόλη...
τόσο κοντά μα τόσο μακριά..
Σε μια γκρίζα φωνή....
που δεν φτάνει ποτέ εκεί
και
δεν έρχεται ποτέ εδώ....

Κι αν κάποτε σε δω να περνάς...
θα σου πω...



Μην δίνεις όρκους που δεν θα κρατήσεις....

μοιάζουν με αστέρια που δεν λάμπουνε ποτέ....








Αντίο...
μην πεις τίποτε...

Σαν ρούχο δανεικό μοιάζουν τα λόγια σου πια...


Μόνος διάλεξες τον δρόμο δίχως γυρισμό....

Δεν έχω αλλάξει...

είναι που με πρόδωσες τόσες φορές....

Και αυτή η προδοσία πονάει ακόμη.....








Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνεια μάτια σου.

Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιο ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.

Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.

Κι εσύ βαδίζεις.....

Κι εσύ βαδίζεις…

Ανάμεσα σε δρόμους....

σε χρόνους....

με βροχή....

Με ήλιο....

Με αγέρα...

Με όνειρα...

Κι εσύ βαδίζεις….

Ανοίγεις τα χέρια ν αγκαλιάσεις τ΄αστέρια

Να σταθούν μες στην παλάμη σου....

Να φωτίσουν την ζωή σου....

Την βροχερή κραυγή σου...

Κι εσύ βαδίζεις....

Στο χθες....

Το σήμερα.....

Το αύριο.....

Κοίτα που τώρα όλα αλλάζουν χρώμα ξαφνικά....

Κι αυτή η μυρωδιά από τα ξεθωριασμένα φύλλα....

Σαν αποτύπωμα στης ψυχής σου την σελίδα......

Κι εσύ βαδίζεις.....

Ψάχνοντας κάπου να πιστέψεις....

Μια σκέψη να δώσει νόημα σ'ένα κορμί...

Να δεις τον ήλιο να αφήνει τον ίσκιο του στους τοίχους

της ζωής σου.....

Κι όλο βαδίζεις......

Ψάχνοντας κάποιον ν΄αγαπήσεις.....

Μέχρι τα μάτια σου να στεγνώσουν …

Μα πως ν΄αγαπήσεις με μια πίστη σκουριασμένη.....

Πώς να γυρίσεις με μια κίνηση μουδιασμένη....

Κι όλο βαδίζεις.....

Με την λάμψη μιας ψευδαίσθησης στο βλέμμα....

Κι όμως βαδίζεις;

Στ΄ αλήθεια βαδίζεις;

Αγάπα με όπου κι αν είσαι.....

Αγάπα με όποιος κι αν είσαι...

Αγάπα με ......