Κι εγώ που δεν έμαθα ποτέ να κλαίω
κοίταξε με απόψε
δεν μπορώ να σταματήσω τον λυγμό μου.
Μικρά κρυστάλλινα "γιατι" σταλάζουν στης ψυχής μου
το καινό.
Μαζεύω ότι έμεινε από τον χαλασμό κι αφήνω τα όρια μου
να χαράξουν τη νέα τους πορεία.
Κι εγώ που δεν έμαθα ποτέ να κλαίω χορεύω
στης παλίρροιας τον άστατο ρυθμό.
Κοίταξε με .... απόψε μοιάζω με κάποια
που δεν είμαι εγώ...

Περπατώ στους δρόμους της πόλης,
Νιώθω μόνη μέσα στο πλήθος.
Μια μοναξιά που υπάρχει όχι λόγω της έλλειψης ανθρώπων,
Αλλά λόγω της διαφορετικής ποιότητας του ενός ανάμεσα
Στους άλλους.
Σε λίγο ξημερώνει…..επαφίεμαι στις αδηφάγες σκέψεις μου.
Χωρίς όρια,
με μόνη παρέα το λιγοστό πια φως του φεγγαριού.
Θα με αφήσει κι αυτό…..όπως φεύγουν όλα.
Μένεις στην άκρη του δρόμου απλά να αναπνέεις το άρωμα
Της φυγής τους.
Πόσα «γιατί» μπορούν να χωρέσουν σε μία πρόταση;
Πόσες απουσίες μπορεί να αντέξει ο χτύπος της καρδιάς;

….φυγή….δικαιολογία ή ανάγκη;

Εξαρτημένη στους απέραντους μονόδρομους της ζωής μου
Χάθηκα στα όριο της λήθης…..

Ιδιογράφως

Kατόπιν πρόσκλησης από τον nikiplo πήρα την μεγάλη απόφαση να εμφανίσω τον απαράδεκτο γραφικό μου χαρακτήρα.
είθιστε οι γυναίκες να κάνουν όμορφα γράμματα η τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση έχουμε.
Να που ήρθε η στιγμή να αποδείξω το αντίθετο.
Ευχαριστώ πολύ τον nikiplo για την πρόσκληση του. Κι εγώ με την σειρά μου καλώ σε αυτό το παιχνίδι τους. thoughts, memories_8umises , ελενα, Κωνσταντίνος π, protoplastos

... Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι:

Πάρε ένα στυλό και γράψε κάτι.Γράψε λοιπόν, σκανάρισέ το και ανέβασέ το στο blog σου. Ειδοποίησε για τη συμμετοχή σου " Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το:
http://autographcollectors.blogspot.com/

για το :
http://autographcollectors.blogspot.com/

Στης φυγής το υγρό μονοπάτι,

Στης σιωπής τις άχρωμες νότες.

Γυρεύω την φωτιά που ακόμα καίει.

Γυρεύω λίγο από του χθες τη λήθη…

Στον δρόμο της επιστροφής καρφώνω
Την καρδιά μου.

Κοίταξε με ζητώ ακόμα… εκείνους που άφησα να ληστέψουν

Τα όνειρα μου..

Τάσος Λειβαδίτης

.....Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του......

Μη με ρωτάς γιατί μελαγχολώ στης μοναξιάς μου
τους βροχερούς χειμώνες, ίσως μάτια μου
στον κόσμο αυτό που ζω οι γυναίκες
που ερωτεύονται να μένουν πάντα μόνες.