Σήμερα είναι γιορτή....

Άνοιξε την ένταση της μουσικής,
όλα γύρω της άρχισαν να χορεύουν.
Οι νότες χτυπούσαν
στον τοίχο,
στα έπιπλα
και γυρνούσαν σε εκείνη!

Πλησίασε την ντουλάπα της,
την άνοιξε,
τα μάτια της καρφώθηκαν
σε εκείνο το μαύρο φόρεμα.









Χαμογέλασε,
Το τράβηξε βιαστικά
και το
φόρεσε.

Πέρασε ένα ζευγάρι
σκουλαρίκια
στα αφτιά της.












Έβαψε τα χείλη της...















Η μυρωδιά από το
αγαπημένο της άρωμα
απλώθηκε στο σώμα
της..

Εκείνες τις γόβες που φλέρταρε
μέρες σε κάποια βιτρίνα
μέχρι να
καταφέρει
να τις κατακτήσει...

Χτένισε τα μαλλιά της
και
στερέωσε
ένα άνθος από το αγαπημένο
της λουλούδι...









Πλησίασε τον καθρέφτη της...

Χαμογέλασε ξανά...


Δεύτερη φορά μέσα σε λίγη ώρα...
Κάτι είχε αλλάξει μέσα της...

Αυτό το χαμόγελο όμως το χάρισε
σε εκείνον
που το ζήτησε τόσο γλυκά...

Αν μπορούσε θα τον αγκάλιαζε
και θα του έλεγε.....

Σ'ευχαριστώ....που υπάρχεις....


Άνοιξε την πόρτα
και βγήκε
στον κόσμο...
στο φως ...
στο όνειρο...

Σήμερα είναι γιορτή....
Για εκείνη...
Για όλο τον κόσμο...

Για την καρδιά της
που άνοιγε φτερά και πάλι....


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Εκεί που τα κοιτάζει όλα από ψηλά......

Δεν ήθελε να απαντήσει,
μα το τηλέφωνο συνέχιζε να χτυπά σαν τρελό.
Ήξερε τι θα της έλεγε,
το είχε ξανά δει το έργο.
Δάκρυα,
ικεσίες ,
συγνώμες που σβήνουν όπως τα σ'αγαπώ πάνω στην άμμο.

Όχι δεν θα τον άφηνε να μπει ξανά στην ζωή της.
Τώρα που άρχισε να αναπνέει ξανά,
τώρα που οι παλμοί της καρδιάς της έχουν βρει τον φυσιολογικό ρυθμό τους.
Τώρα που έμαθε τα βράδια να αγκαλιάζει το μαξιλάρι και να κλαίει κρυφά μην
την ακούσουν τ'αστρα και σβήσουν το φως που κοιτάζει......

Μήνυμα:
Απάντησε μου σε παρακαλώ,
το ξέρω πως το ακούς,
ξέρω πως το κρατάς στα χέρια σου και το κοιτάζεις,
απάντησε μου.

Πως είναι δυνατόν να την ξέρει τόσο καλά.
Ήθελε να πετάξει το κινητό στον τοίχο.
Να το ακούσει να σπάει σε κομμάτια με την ελπίδα πως έτσι δεν θα ακούσει την καρδιά της να φωνάζει.

Τόσες αναπάντητες κλείσεις,
σαν τα "γιατί" που φώναζε όταν τον έβλεπε να φεύγει.
Να απομακρύνεται από την ζωή της χωρίς να δώσει εξηγήσεις,
-γιατί έτσι πρέπει της είχε πει
Γιατί έτσι πρέπει κι εκείνη αφήνει το τηλέφωνο να χτυπά ξανά και ξανά.

Δεύτερο μήνυμα:
Θέλω να σε δω,
σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό.
Αν μ'αγαπάς έστω και λίγο μην μου το κάνεις.

Μα πως τολμά να μιλά για αγάπη,
τι ξέρει εκείνος από αγάπη.
Πως τολμά κι εκείνη να μην απαντά;
Πως αντέχει;
Ναι τολμά όπως τόλμησε εκείνος να κλείσει πίσω του την πόρτα με θόρυβο.
Ένα θόρυβο που τον ακούει ακόμη στα αφτιά της.

Ήθελε να απαντήσει,
όχι για να τον ακούσει ούτε να του πει πως της λείπει,
μα για να φωνάξει με όση δύναμη έκρυβε τόσο καιρό μέσα της.
Σαν καζάνι που έβραζε.
Να φωνάξει πως τον λυπάται.
Ναι τον λυπάται,
τίποτε δεν έμεινε να νιώσει γιαυτόν παρά οίκτο.
Γιατί εκείνη,

έκλαψε,

πόνεσε,

λύγισε,

έσπασε ότι βρήκε μπροστά της.

Μα το ξεπέρασε.

Εκείνον,

τις αναμνήσεις,

τα χέρια του,

το άρωμα του,

την αγκαλιά του...

όλα ....

τα ξεπέρασε.

Το μόνο που έμαθε είναι πως εκείνη ξέρει να αγαπά και να τα δίνει όλα.
Όσα έχει και όσα δεν έχει.
Όλα,
χωρίς να φοβάται μην μείνει άδεια.
Όλα,
γιατί στην αγάπη δεν χωράνε όρια ούτε "πρέπει".

Και τώρα έμεινε εκεί να κοιτάζει το τηλέφωνο και να σκέφτεται....

Του απάντησε με μήνυμα:

Φύγε...
ξανά όπως τότε...
ότι είχαμε το σκότωσες.
Δεν έχω την δύναμη να ζωντανέψω κάτι που έχει πια πεθάνει.
Δεν ξέρω και αν θέλω....
μην με ξανά πάρεις τηλέφωνο.
Βαδίζω σε άλλα μονοπάτια πια....

Το τηλέφωνο σταμάτησε....

δάκρυα άρχισαν να κυλούν αυλακώνοντας το πρόσωπο της.

Δεν ήξερε γιατί έκλαιγε....
είχε υποσχεθεί να μην κλάψει ξανά.....

Σηκώθηκε βιαστικά,
άνοιξε την πόρτα,
βγήκε έξω και την έκλεισε δυνατά,
για να ηχεί στα αφτιά της ο δικός της θόρυβος πια.

Ανέβηκε ξανά εκεί...
εκεί που ξέρει πως θα βρει ξανά τον εαυτό της,
εκεί που κρατά όλη την πόλη σε μια αγκαλιά.

εκεί που τα κοιτάζει όλα από ψηλά......

Ευχαριστώ ξανά τον protoplasto που στόλισε τόσο όμορφα τα λόγια με αυτό το βίντεο!!!

Κάθε που νιώθω μοναξιά...

Αυτός ψιθύριζε με ένα αποτσίγαρο σβηστό στα χείλια

Άκουσε ακόμη τούτο....

στο φεγγάρι
τ' αγάλματα λυγίζουν
κάποτε...

κι η φλόγα
γίνεται
δροσερή πικροδάφνη..

η φλόγα που καίει τον άνθρωπο θέλω να πω!

είναι το φως...
ίσκιοι της νύχτας...



Κάθε που νιώθω μοναξιά
Σκέφτομαι πως υπάρχεις
Και θέλω να'ρθω εκεί κοντά
Τίποτα να μην πάθεις

Θα πλέξω χρώμα της φωτιάς
Με το χαμόγελό σου
Σε άδεια δωμάτια σκοτεινά
Θα βλέπω απ'το φως σου

Να με θυμηθείς
Να με θυμηθείς
Δεν φταίω εγώ...
Μέσα μου θα ζεις...

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το

άρωμα των Χριστουγέννων μου

ξυπνά τις πιο γλυκές αναμνήσεις.

Χρώματα,

Φώτα,

Αγκαλιές,

Ευχές,

Μάτια που λάμπουν και

βλέμματα γεμάτα αγάπη!!

Όλα να με αγγίζουν γλυκά και να με μεθούν την μέθη της τρυφερότητας!!!

Ήχοι και χαμόγελα και αρώματα ποτίζουν την ψυχή μου και εγώ χορεύω

στον ρυθμό τους!!!

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα θα ξανά έβαφα γαλάζια την θάλασσα…..

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα

σε κάθε γωνιά της

γης!!!

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα στις καρδιές όλων!!!

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα

Σε σένα

Σε μένα

Σε εκείνους

Σε όλους!!!!!!

Την λύπη την κατοίκησα

Γδύσου κι από τα μάτια μου πάρε νερό και πλύσου ο χωρισμός θυμήσου είναι χειμωνανθός....


















Tη λύπη την κατοίκησα σε νύχτα και σε μέρα σ΄ αφήνω στον αέρα για να σε βρώ
στο φως.....

κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει το φως πριν βασιλέψει θα σ' αρνηθώ ξανά........






Ευχαριστώ θερμά την Madame de la luna που μου έδωσε το κομμάτι αυτό!!!

Κι ύστερα...

Κι ύστερα σου μιλώ για μένα….

Πως να μιλήσω στ'άστρα…..

Έχω τόσα βαθιά κρυμμένα…

Όνειρα...

Εφιάλτες...

Χαμόγελα...

Δάκρυα....

Μια αγκαλιά γεμάτη αγκάθια μου φιλάει η ζωή…..

Κι ύστερα για το δάκρυ μου μιλάς...

πως να στολίσω τα νερά...

πως να μιλήσω στ άστρα....

Μέσα στα μάτια μου βαθιά να ψάξεις...

την ηχώ της φωνής μου ν' ακούσεις...

μύρισε το άρωμα μου...

και...

νιώσε με.....

αν το αντέχεις....

νιώσε με...

άγγιξε με.....

για όσο σε χρειάζομαι....

και αγάπα με....

όσο ακόμα πονώ....

αγάπα με...

όσο δυνατά μπορείς....

αγάπα με....

και κράτα με....

σφυχτά...

κράτα με....

φέρε μου πίσω την αυγή

και πάρε μου την νύχτα....

κι ύστερα μου μιλάς για τα τραγούδια

που έγιναν περιστέρια και φωλιές.....

και φύγαν μεσ' στο δειλινό ....

και πια δεν θα γυρίσουν....

πως .....

πως να μιλήσω στ'άστρα.....

κι ύστερα μου μιλάς για μοναξιά....

λες.....

λες και δεν έχω νιώσει.....

μέσα στην τόση ερημιά.....

έχουν περάσει δειλινά που μ'έχουνε σκοτώσει ....

Ας παίξουμε!!!

Και ξεκινώ!!!

Αναγνωρίζει κάποιος αυτό το μαγαζί;
Βρίσκεται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Ακόμη;
Λίγη προσπάθεια;

Ωραία θα το μαρτυρήσω,
είναι το Μπιτ Μπαζάρ!!!
Ας το κρατήσουμε αυτό και προχωράμε σε κάτι πιο εύκολο.

Ε τώρα αυτό όλοι το γνωρίζουμε!!!

Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί,

Μην με ρωτήσετε τι μάρκα δεν γνωρίζω.

Ας πούμε...χμμ δεν θυμάμαι, επιλέξτε μια

μάρκα και κρατήστε το κι αυτό.

Και τώρα σε κάτι ακόμη πιο εύκολο!!!

Εδώ τώρα τι να πω,
δεν χρειάζονται συστάσεις έτσι;
Όλοι αναγνωρίσατε ποια είναι η εικονιζόμενη.
Η Jacki μας!!!

Και ανακεφαλαιώνουμε,

ένα Μπιτ Μπαζάρ,

ένα κόκκινο κρασί

και η Jacki μας!!

Προσθέστε ακόμη ένα σαββατόβραδο
γέλια,

σχόλια,
γυναικείες κουβέντες,
Ελληνική μουσική
και
έχουμε το αποτέλεσμα!!

Δάκρυα αγγέλου ...

Μ΄ακούς που σου φωνάζω...

Μην φύγεις...

Μην μ΄αφήσεις...

Η φιγούρα σου διαγράφεται θολή...

Μην φύγεις ...

Μην μ΄αφήσεις...

Σταματήστε το χρόνο...

παγώστε την στιγμή....

Δεν μπορεί να είναι αλήθεια πως σε χάνω....

Ένας άγγελος μας κοιτάζει από ψηλά...

Είναι δακρυσμένος....

Δάκρυα αγγέλου πέφτουν πάνω μου....

Μ΄ακούς που σου φωνάζω....

Μην φύγεις...

Μην μ΄αφήσεις....

Καλύπτω τα μάτια μου....

Κλείνω τ΄αφτιά μου...

Δεν θέλω να ξέρω...

Δεν μπορεί να είναι αλήθεια πως σε χάνω....

Κοιτάζω ψηλά...

Ψάχνω τον άγγελο μόνο που έχει το δικό σου πρόσωπο....

Δεν μπορείς να μ΄ακούσεις που σου φωνάζω ....

Μην φύγεις....

Μην μ΄αφήσεις....

Είσαι ήδη μακριά ....

Αφιερωμένο στον μικρό άγγελο …


Η ανάρτηση αυτή είναι ένας μικρός φόρος τιμής για τον άδικο χαμό του μικρού Αλέξη.
Ξεκίνησε διαφορετικά μα νιώθω πως τώρα του ανήκει........

Πες μου όσα θες παραμύθια μ' αγάπησε με στ’ αλήθεια. .....

Μη με κοιτάς μες στα μάτια
θα δεις μια αλήθεια κομμάτια,
θα δεις και ό,τι σου κρύβω
και το πολύ και το λίγο.

Μη με κοιτάς είναι ψέμα
που μοιάζει τόσο με σένα.
Πες μου όσα θες παραμύθια
μ' αγάπησε με στ’ αλήθεια.

Διψάω για πατρίδα κι όχι μια απλή στεριά
κι ας χάνω μια παρτίδα ζητάω κι άλλη μια.
Τι να σου πω για μένα και να μη φοβηθείς
τα φώτα είναι σβησμένα,
δε θέλω να με δεις.

Merry Christmas to everyone!!!!!

Λένε πως τα Χριστούγεννα ανήκουν στα παιδιά
και έχουν δίκιο
γιατί τις μέρες αυτές όλοι γινόμαστε παιδιά.
Η πόλη σιγά σιγά φορά τα γιορτινά της,
τα λαμπάκια φωτίζουν σε κάθε γωνιά,
χρώματα κόκκινα και πράσινα
ζωγραφίζουν τους δρόμους,
τις πλατείες,
τις βιτρίνες,
όλα μοιάζουν γιορτινά και χαρούμενα
ακόμη κι αν δεν είναι,
τις μέρες αυτές
τα κρύβουμε όλα σε παλιά συρτάρια και τα ξεχνάμε.

Τα Χριστούγεννα είναι....

αγκαλιές,
απροσδόκητοι επισκέπτες
και
γράμματα από φίλους που έχουν χαθεί από καιρό.
Καλό φαΐ,
και
η φωτιά στο τζάκι,
τα γέλια και το σόι
( αυτό βέβαια δεν είναι πάντοτε καλό ;)) )
γλυκίσματα και παιχνίδια,
λαμπάκια,
αγγελούδια και κουλουράκια,
φουσκωμένες Χριστουγεννιάτικες κάλτσες
και
οι τρεις μάγοι
Κάλαντα και κεριά
γιρλάντες και δώρα!
Όμως,
πάνω από όλα

τα Χριστούγεννα σημαίνουν Αγάπη!!!

Αγάπη που τυλίγει την καρδιά μας,
που μας γεμίζει και μας
πλημμυρίζει....


Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!!!

Notebook

Αν
η ζωή μας έμοιαζε με ταινία,

Αν
μπορούσαμε να διαλέξουμε τις στιγμές που θα ζήσουμε

Αν
μέσα από εικόνες και ήχους και αρώματα
μπορούσαμε να χαράξουμε αναμνήσεις.

Αν
μπορούσαμε να ζήσουμε τον έρωτα
με την ένταση και την δύναμη που του αρμόζει.

Αν
μέσα σε δυο μάτια άρχιζε και τελείωνε ο κόσμος μας,

Αν
με ένα χαμόγελο γέμιζε ολάκερη η ύπαρξη μας .

Αν
τα όνειρα δεν έμοιαζαν μόνο με όνειρα

και

Αν
η ζωή έμοιαζε έστω και λίγο με ταινία,

Αν....

'Cause every time we touch,

I get this feeling.

And every time we kiss I swear I could fly.

Can't you feel my heart beat fast,

I want this to last.Need you by my side.'

I wrote you 365 letters.

I wrote you everyday for a year

Πόσο μελό να γίνω ακόμα

Αυτές τις ώρες έκανε αγώνα να μη σκέφτεται
και ν' αναρωτιέται αν έκανε καλά
να διαλέξει αυτόν τον δρόμο.
Αν τελικά αξίζει περισσότερο
να ζεις πλάι σε κάποιον,
όποιος κι αν είναι,
να κινείσαι μέσα στους ήχους,
ακόμα και κακόηχους,
ενός άλλου,
από το να μετεωρίζεσαι σ'αυτο το μαύρο τούνελ
της νύχτας με το ανυπόφορο βόμβο της σιγαλιάς
όπου τίποτα να μην επιβεβαιώνει ότι υπάρχει.
Αν είναι αλήθεια
πως δεν είμαστε παρά αντικατοπτρισμοί
στα μάτια των άλλων,
τότε εκείνη
χωρίς καθρέπτες πως να σιγουρευτεί πως ζει απόψε;
Νύχτες και νύχτες,
χρόνια και χρόνια,

μια ζωή σχεδόν
ζει χωρίς κάποιον μάρτυρα του ότι ζει.....




Σαν να μη σ' έχασα ποτέ,
στήνω σκακιέρα
να ξανακάνεις χίλια ματ στην ευτυχία
σαν στρατιωτάκι σου έτοιμο για θυσία
στα άγρια μεσάνυχτα σου λέω καλημέρα

Δωσ' μου φωνή δώσε μου χρώμα
κι' όνειρο γίνε πλάνο μου
πόσο μελό να γίνω ακόμα
για να κολλήσεις πάνω μου...

Κρυφή σκιά

Περπατώ στα μονοπάτια του μυαλού κι εκείνη με ακολουθεί,
ακούω την ρυθμική αναπνοή της
και εκείνον τον ανατριχιαστικό θόρυβο που αφήνουν τα βήματα της.
Κάποιες στιγμές μου ψιθυρίζει,
δειλά στην αρχή,
για όσα άφησα πίσω μου.
Γρατσουνά με τα νύχια της τις πληγές που ακόμη αιμορραγούν.
Της φωνάζω να πάψει μα εκείνη καλύπτει την φωνή μου με την δική της.

Απόψε βρέχει,

τραβάω τις κουρτίνες και στέκομαι στο περβάζι,
οι στάλες χορεύουν πάνω στους δρόμους γεμίζοντας μικρά ποτάμια
που τρέχουν
θαρρείς και προσπαθούν να προλάβουν κάτι.
Μια μελωδία απλώνεται στον χώρο,
απορροφώντας την εκκωφαντική σιωπή.

Κάποιος μου είχε πει πως έρχεται μια στιγμή που πρέπει να φύγεις.
Ακόμη κι α αγαπάς πρέπει να φύγεις....

στα επίμονα "γιατί" μου δεν απάντησε ποτέ,
με φίλησε βιαστικά και χάθηκε.

Την στιγμή που έξω η βροχή κάλυπτε την κραυγή μου
και μούσκευε την ψυχή μου ως το μεδούλι.

Αστείες δικαιολογίες για εκείνους που δεν αγάπησαν ποτέ κι ας
το είπανε χιλιάδες φορές.

Το μυαλό επαναστατεί...
τραβάω την κουρτίνα,
όχι δεν θέλω να βλέπω
δεν θέλω να ακούω
δεν θέλω να νιώθω πια...

Στην αποθήκη του μυαλού μου πέρασα διπλά λουκέτα,
τα κλείδωσα όλα μέσα και έκρυψα το κλειδί...

Μια ρυθμική αναπνοή ακούγεται ....
κι εκείνο το ανατριχιαστικό τρίξιμο
που αφήνουν πίσω τους τα βήματα...

δεν θέλω να σ'ακούσω ξανά,
θέλω να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου....
φύγε σε παρακαλώ.....
φύγε.
Μα η ανάσα γίνεται πιο γρήγορη...

Δεν θα φύγει ποτέ.

Θα είναι πάντα δίπλα μου....

να μην συγχωρεί ποτέ τα λάθη μου.
Να ξεθάβει νεκρές θύμησες,
να σκαλίζει πληγές.

Θα είναι πάντα εκεί στιγμές που ο πόνος θα γίνεται ασήκωτο φορτίο,

να μου λέει πως φταίω ...
πάλι φταίω...για όλα.

Πάντα θα μου δείχνει εκείνα που θέλω να ξεχάσω....

ο κρυφός εαυτός μου.....
ο εκδικητικός εαυτός μου που πάντα στρέφεται εναντίον μου.
Η κρυφή σκιά μου......

Μια αδέξια προσπάθεια ανταπόκρισης στο παιχνίδι που με κάλεσε η φίλη μου
evaggelia-p.
Η κρυφή μας σκιά,
ο δεύτερος εαυτός μας.

Είναι Σαββατόβραδο ....

Είναι σαββατόβραδο,
πουθενά δεν πάω
θέλω τόσο να σου πω,
πόσο σ' αγαπάω
Μόνη ελπίδα μου μείνε η ζεστή φωνή σου
μα ψυχρά μου απαντά,
ο τηλεφωνητής σου

Πάλι χτυπάνε καμπάνες για μας
καμπάνες λύπης και όχι χαράς
κι απόψε λείπεις κι αλλού αγαπάς
άκου χτυπάνε καμπάνες για μας

Που να αφήσω απάντηση και τι να σου λέω
γράφει η κασέτα σου
σαν παιδί που κλαίω
Μα σε ποια άλλη αγκαλιά να γυρίζεις φως μου
και που ν’ αφήσω μήνυμα,
μήνυμα προσκύνημα
στους θεούς του κόσμου

Πάλι χτυπάνε καμπάνες για μας
καμπάνες λύπης και όχι χαράς
κι απόψε λείπεις
κι αλλού αγαπάς
άκου χτυπάνε καμπάνες για μας

εκείνη μόνο να τρέχει...

Ανάγκη φυγής.

Θαρρείς και ήμουν χρόνια δεμένη πίσω από τεράστια κάγκελα αιχμαλωσίας.

Σιωπηλός κατάδικος στην απεραντοσύνη του ανεκπλήρωτου.

Να φύγω...

καβάλα σε μια μηχανή να πετάξω...

τον άνεμο να αφήσω να στάζει στην ψυχή μου ελευθερία.

Να ανοίξω τα χέρια κι εκείνη να τρέχει,

να κλείσω τα μάτια κι εκείνη να τρέχει.

Δεν με νοιάζει για που...

μόνο να τρέχει,

όπως το αίμα στις φλέβες...

να τρέχει...

ο άνεμος να μπερδεύεται στα μαλλιά μου,

ν'αγγίζει το πρόσωπο μου,

να γεμίζει το μέσα μου οξυγόνο.

Κι εκείνη να τρέχει....

Ένα στενό τζιν να κρατά σφιχτά το κορμί μου...
κι εκείνη να τρέχει...

Χωρίς αποσκευές...
χωρίς προορισμό....
χωρίς "γιατί"....

εκείνη μόνο να τρέχει...

Με τα μάτια κλειστά,
τα χέρια ανοιχτά,

ένα στενό τζιν.
ο αέρας στα μαλλιά μου,
ένας απέραντος ουρανός,

μια γαλάζια θάλασσα....

κι εκείνη να τρέχει.....

μπορώ;

Dance with me

Χάραξε η μέρα το φως της,

'Ενα δειλό αεράκι μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο.

Χορεύει ζωηρά

Παιχνιδιάρικα.

Αγγίζει το πρόσωπο μου.

Χαμογελώ .

Μια μελωδία ζωντανεύει τον χώρο.

Ανοίγω την ένταση,

Ο ήχος της προκαλεί τις αισθήσεις μου,

Κινούμε στον ρυθμό της,

Μια ροκ διάθεση περνάει στο αίμα μου.

Walkin' down this rocky road….

Οι νότες γεμίζουν το δωμάτιο,

Κάθονται πάνω στα έπιπλα,

κάνουν κύκλους.

Κλείνω τα μάτια και τις ακολουθώ.

Now I'm on my feet again

Better things are bound to happen…

You should know how it feels,

my friend

Ooh, I want you to stay…

Άνοιξε την ένταση,

θα χορέψεις μαζί μου;

Γιάννενα - Ζαγοροχώρια - Πάργα