Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Τάσος Λειβαδίτης

Θα θελα να μιλήσω
Απλά
Όπως ξεκουμπώνει κανείς το πουκάμισό του
Και δείχνει ένα παλιό σημάδι
Όπως κρυώνει ο αγκώνας σου
Γυρίζεις
Και βλέπεις ότι είναι τρύπιος
Όπως κάθεται στην πέτρα ένας σύντροφος και μπαλώνει τη φανέλα του.
Να μιλήσω αν μια μέρα ξαναγυρίσω
Κουβαλώντας μια βρώμικη καραβάνα γεμάτη ξενητειά
Κουβαλώντας στις τσέπες μου δυο γροθιές σφιγμένες
Να μιλήσω απλά-
Μονάχα μια στιγμή ν΄ακουμπήσω κάπου τα δεκανίκια μου.

Κάποτε ονειρευόμαστε να γίνουμε μεγάλοι ποιητές
Μιλούσαμε για τον ήλιο.
Τώρα μας τρυπάει η καρδιά
Σαν μια πρόκα στην αρβύλα μας.
Εκεί που άλλοτε λέγαμε ουρανός, τώρα λέμε κουράγιο.
Δεν είμαστε πια ποιητές
Παρά μονάχα σύντροφοι
Με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.

Απόψε λέμε να σου γράψουμε μάνα,
Μήπως ακούσουμε τη βροχή
Να περπατάει με τα λυωμένα σου τσόκαρα
Μήπως δούμε το χαμόγελο σου
Να κρέμεται σαν παγούρι πάνω απ ΄τη δίψα μας.
Μας ταίzουν σάπιες πατάτες : μην ανησυχείς
Μας βρίζουν και μας χτυπάνε : να μας αγαπάς
Ίσως να μη γυρίσουμε – μα εσύ ν΄ανάψεις τη λάμπα
μάνα θα ρθουν άλλοι…

Αγαπημένη
Μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει
Μπορεί να χαϊδεύω στις στέπες μου τα ψίχουλα
Της ανάμνησης
Ακόμα καίνε οι παλάμες μου που κάποτε σε κράτησαν,
Μα δεν μπορώ να γυρίσω.
Πως ν΄αρνηθώ το ξεροκόμματο που μοιράσαμε είκοσι άνθρωποι,
Πως ν αρνηθώ τη μητέρα μου που καρτεράει μια κούπα φασκόμηλο,
Πως ν αρνηθώ το παιδί μας που του τάξαμε ένα χωνάκι ουρανό,
Πως ν αρνηθώ τον Νικόλα-
Τραγουδούσε μάθαμε καθώς τον πυροβολούσαν.

Να μ΄αγαπάς.
Κι όταν κάποτε ξαναγυρίσω
Βαστώντας σαν ένα μεγάλο μπόγο την καρδιά μου
Θα καθίσουμε στα φαγωμένα σκαλοπάτια.
Δεν σ΄αρέσουν πια τα ροζιασμένα μου χέρια – θα πω.
Θα χαμογελάσεις και θα σφίξεις τα χέρια μου.
Έν΄άστρο θα κουδουνίζει στο βρεγμένο ουρανό.
Μπορεί
και να κλάψω.



Ένας πόλεμος πάντα αφήνει "σημάδια" και πόνο και δάκρυα......

54 κίτρινα φύλλα:

Διάττων είπε...

Το να μιλήσω εγώ για την αξία του Λειβαδίτη, είναι άκρως περιττό. Την ξέρεις κι εσύ , όπως την ξέρουν και πάρα πολλοί ακόμα (προσωπικά, πάντως, τον λατρεύω). Απλά, λοιπόν σου παραθέτω λίγους στίχους του...

Στην ηλικία μου χιονίζει, χιονίζει αδιάκοπα
δίψασα για όλη τη ζωή, κι όμως την άφησα
για ν’ αρπαχτώ απ’ τα πελώρια αγκάθια της αιωνιότητας,
η σάρκα μου ένας επίδεσμος γύρω απ’ το αυριανό μου τίποτα
κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει στον πόνο μου
εκτός απ’ τον ίδιο μου τον πόνο –είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα.

e-ioannis είπε...

Εισαι πολυ ρομαντικη !!!
μου αρεσει αυτο !!!!

tovenito είπε...

δεν είναι απίστευτη η μουσική;
και πόσο ταιριάζει..
ήμουν που ήμουν με κατάφερες

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ είπε...

Θέλει να μιλήσει απλά !
Οι εξουσιαστές τον θεωρούν βραχνά !
Ο κόσμος σαστίζει συχνά !
Ο φόβος το κορμί μας διαπερνά !
Και τί μένει απ'όλα αυτά ;
Η ποίηση του Λειβαδίτη , να μας προβληματίζει ξανά !
ΜΠΡΑΒΟ ! Για την ανάρτησή σου. Καλό βράδυ και καλό Σ/Κ σου εύχομαι.

Ανωνυμα Επωνυμος είπε...

οταν οι καιροι το επιβαλλουν...το παθος απο ερωτας γινεται απογοητευση και η απογοητευση οργη και οι ποιητες που πρωτερα υμνουσαν τον ερωτα ,αφηνουν παραμερα την πενα τους και πιανουν τα "οπλα" τραγουδωντας τον πολεμικο παιανα..

καιροι φρικης και κοινωνικης αδικιας...αραγε στην παλαιστινη προλαβαινουν ναγαπησουν;
ναι...αλλα μεχρι να τους ρημαξουν οι σφαιρες

εμεις εδω βλεπουμε τον ηλιο να δυει και ερωτευομαστε..ενω το παιδι με τη σφεντονα κοιταει τον ηλιο να πεφτει στη θαλασσα και σκεφτεται..
"σα να θελει να πνιγει...
ο κακομοιρης..."

spyros1000 είπε...

ΩΡΑΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ.
ΤΗΝ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ.

b|a|s|n\i/a είπε...

και αφήνει σημάδια που δεν ξεχνιούνται μα και δεν διδάσκουν/μαθαίνουν

Bουλα. είπε...

Αγαπημενη φραση...

"τώρα", μου λέει, "θα πάμε μακριά",
"μα δε βλέπεις", του λέω, "μας ξέχασαν",
"γι' αυτό" μου λέει .
"Τάσος Λειβαδίτης"

αγαπημενος...

Eleni Dafnidi είπε...

Καλή σου χρονιά Anastasia μου, με πολλές όμορφες αναρτήσεις όπως αυτή.

Ανώνυμος είπε...

Τι μπορεί να πει κανείς για τον Τάσο... δεν είναι απλά αγαπητός... προσωπικά για μένα είναι ένας απέραντος ουρανός...

Μόνο με τους στίχους του μπορώ να μιλήσω...

Αντίο

Κάποτε μια νύχτα θ' ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων γι να
περάσουν οι παλιές μέρες

οι κλειδούχοι θα' χουν πεθάνει, στις ράγες θα φυτρώνουν
μαργαρίτες απ' τα παιδικά μας πρωινά

κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος από τόσους χειμώνες

τόσα τρένα που δεν σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,

οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι

που είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;

Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ' την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά
απ' αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό

κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε
έξω

όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με
τους νεκρούς μου φίλους.

Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα
δε θα γραφτούν ποτέ...

Τάσος Κάρτας είπε...

Έρχονται κάποτε όλα μαζεμένα:
Λόγια που τα προμελετήσαμε,
μα που όταν ήρθε η ώρα
δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή
Έρχονται όλα μαζεμένα
μέσα σε μια στιγμή
εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα
ή απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φως... (από την ΚΑΝΤΑΤΑ)

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

KAΛΗΜΕΡΑ.ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΕΓΩ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ;

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Κι ύστερα, όταν κάποιος μπαίνει στη ζωή σου, είναι σα να σου παίρνει μια ακόμη βελόνα γραμμοφώνου, ώσπου τελικά, πρέπει να τραγουδήσεις μόνος σου...
Τάσος Λειβαδίτης

Καλημέρα φίλη μου!

flash είπε...

"Εκεί που άλλοτε λέγαμε ουρανός, τώρα λέμε κουράγιο"
έτσι μιλάει πάντα ο Λειβαδίτης, απλά... στην καρδιά...
Απλές αλήθειες είναι αυτές.
Τι να σου πω Αναστασία μου; Ήρθα και διάβασα τα δύο τελευταία ποστ... Για να είμαι ειλικρινής πρόλαβε και με έκανε κομμάτια ο Νερούντα στο προηγούμενο... εκεί να δεις πρόσβαση στην καρδιά... απευθείας!
Πέτυχες δύο από τους αγαπημένους μου, έβαλες και την μουσική αυτή, τον στίχο που περνάει από πάνω και φερνει στο νου μια άλλη μουσική και μια αγαπημένη φωνή, πολλές οι εικόνες, οι ήχοι, τα συναισθήματα τα ερωτήματα, όλα όσα λέγονται και αυτά που αποσιωπούνται χορεύοντας προκλητικά ανάμεσα στις λέξεις... όλα αυτά μαζί και όλα με την προσωπική σου, ευαίσθητη, ξεχωριστή ματιά... να είσαι καλά! Ένα όμορφο Σαββατοκύριακο να περάσεις!

SDRyche είπε...

"Κι εσύ βαδίζεις...", "Σαν ρούχο δανεικό" και τώρα αυτό.
Με εικόνες και λέξεις γεμάτες, που λένε πολλά..
Τις κρατάω τις σκέψεις μου για να σε ξαναδιαβάσω. Να προσπαθήσω να σε καταλάβω λίγο πιο πολύ, χωρίς να ξέρω αν θα τα καταφέρω.
Την καλησπέρα μου!

day-dreamer είπε...

Λειβαδίτης...
Τι να πω στην δημιουργία του;

Θα μιλήσω για την επιλογή σου...
μου είναι πιο εύκολο...
Πραγματικά ιδιαίτερη...!
Να μιλήσω για τους γυρισμούς...
δεν μου είναι εύκολο...
Πόσο να περιμένει ακόμα η καρδιά;
Και πόσο ποναέι η ανάσα όταν γέρνει πάλι στον ώμο σου!
Παράξενοι οι γυρισμοί στα αλήθεια...
Πιο παράξενοι αυτοί που περιμένουν...
Γι αυτούς που επιστρέφουν δεν θα πω. Απλά λυπάμαι που είναι λίγοι!

Ονειρικά Φιλιά απο μια ονειροπόλα! :)

Ανώνυμος είπε...

Μένω στον πόνο της φρίκης και ουρλιάζει το μέσα μου, επαναστατεί. Με κάθε τροπο. Με κάθε ποιήμα, με κάθε εικόνα, με κάθε λέξη. Αραγε τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτό με βασανίζει.

Καλή χρονιά ψυχή μου

eirini είπε...

Τόσο όμορφο δέσιμο στίχων και μουσικής... μας μάγεψες φίλη μου!

zoyzoy είπε...

Πολύ ωραίο πάντρεμα στίχων και μουσικής.Λέξεις απλές μιλούν στην καρδιά.Μέσα στην μαυρίλα του πολέμου παίρνει την πένα και ζωντανεύει τα συναισθήματα. Υπέροχος Λειβαδίτης!!

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Τρομερή η επιλογή του κομματιού από σένα.
Όσο για τον Λειβαδίτη Μεγάλος Δάσκαλος.

Καλό βράδυ

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

λατρεμενος πολυ ο Λειβαδιτης κι εχω δει οτι τον αγαπας κι εσυ σαν εμενα...
μα ειναι τοσο μα τοσο προσιτος και μοναδικος μεσα απο τα γρεφομενα του...
παντα μιλαει στην καρδια...

και η μουσικη επενδυση που διαλεξες ειναι καταπληκτικη...

σιωπω...

νεραιδενια φιλακια!!!

Madame de la Luna είπε...

"Θα χαμογελάσεις και θα σφίξεις τα χέρια μου.
Έν΄άστρο θα κουδουνίζει στο βρεγμένο ουρανό.
Μπορεί
και να κλάψω"

Με τσάκισε αυτό απόψε (αλλά το χρειαζόμουν). Και να δεις που λίγο πριν, διάβαζα ποίημα του Λειβαδίτη...

Μπορεί και να κλάψω, ναι. Αλλά τουλάχιστον δεν θα 'χω οπισθοχωρήσει.

Καλό ξημέρωμα. Φιλί!

Σταλαγματιά είπε...

@ Diatton,

Διάλεξες ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα, φυσικά ξεχωρίζω τόσα πολλά!!
Το καθένα για κάτι διαφορετικά.
Σ'αυτό ξεχώρισα αυτούς τους στίχους:

"–είμαι εδώ, ανάμεσά σας, κι ολομόναχος,
κ’ η ποίηση σα μια μεγάλη αλήθεια που την ανακαλύπτεις ύστερ’ από χρόνια,
όταν δεν μπορεί να σου χρησιμέψει πια σε τίποτα."

ανάμεσα σας και ολομόναχος-τα αισθήματα του σύγχρονου ανθρώπου, μόνος μέσα σε πλήθος...και η ποίηση μια μεγάλη αλήθεια, όταν την ανακαλύψεις δεν πια κανένα νόημα!!!

Καλώς ήρθες!

@ Σ'ευχαριστώ Ιωάννη!
Καλο ξημέρωμα

@ tovene592,
ο Σπανουδάκης δημιούργησε ακόμη μια φορά ένα αριστούργημα, αγγίζει την ψυχή και σε γεμίζει μια γλυκιά μελαγχολία...

καλέ μου δεν ήθελα να σε μελαγχολήσω, μα ξέρω πως μόνο ευαίσθητες ψυχές αγγίζει !!!
Γλυκό ξημέρωμα

Σταλαγματιά είπε...

@ Σκόρπιες σκέψεις,
η ποίηση του Λειβαδίτη μας έμεινα για να σκεφτόμαστε τι έζησαν, να προβληματιζόμαστε, να μιλάμε απλά, όπως αναπνέουμε, απλά όπως αγαπάμε!
Σ'ευχαριστώ,
Καλό ξημέρωμα !

@ Κατ' εξακολούθηση ανώνυμε,

"Οι άνθρωποι που μας χώριζαν οι ίδιοι σε ξανάδιναν σε μένα.
Και σ'έβρισκα μέσα στη σιωπή, σ'ένα άστρο, στην απόφαση μας
σ'αυτό το ξεφτισμένο ημερολόγιο που μ'άφησε ο διπλανός μου πριν πεθάνει,
σ ένα παγούρι που το λιγοστό νερό του καλαηδούσε σαν το γέλιο σου,
σ'έβρισκα στ'αναμένα μας τσιγάρα που φέγγαν στο σκοτάδι σαν τα δάκρυα σου,
σ'εβρισκα στην απελπισία μας, στην ελπίδα μας, σ'ενα μικρό κασκόλ, τ'άλλο το φόραγε ένας σύντροφος την ώρα που ντουφεκιζόταν.
Σ είχα ξανάβρει όλες τις νύχτες που δεν ήξερα αν θα σε ξανά δω.
Σ'έβρισκα αγαπημένη στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων"

Γιατί φίλε ανώνυμε η αγάπη ζει σε όλες τις συνθήκες....απλα την παραμερίζουμε.
Καλό ξημέρωμα

@ Καλό ξημέρωμα Σπύρο.

Σταλαγματιά είπε...

@ Βασίλη αυτό ειναι το πιο σημαντικό,
ότι όσοι τον ζουν τό μόνο που τους μένει είναι φρίκη και θάνατος και ο φόβος πως η ζωής τους θα γίνει ξανά παιχνίδι στα χέρια των "μεγάλων".
Καλό ξημέρωμα!

@ Βούλα μου θα μπορούσα να διαβάζω στίχους του ώρες ατέλειωτες.
Είναι τόσα πολλά αυτά που ξεχωρίζω και τα σιγομουρμουρίζω!!
Καλό ξημέρωμα!

@ Ελένη μου σ'ευχαριστώ πολύ καλή χρονιά και σε σένα!

Σταλαγματιά είπε...

@ Οδοιπόρε με τους στίχους του θα μιλήσω ξανά!

"Αντίο λοιπόν
για να είναι πάντοτε τα μάτια σου γελαστά
αντίο
για να μην χαθούν οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε,
αντίο
για να μην μας τρομάζει η νύχτα να μην μας κλέβουνε τον ουρανό
αντίο
για να πάρει τέλος πια η αδικία στον κόσμο
αντίο"

Καλό ξημέρωμα φίλε

@Τάσο Κάρτα,

"Άνθρωποι που συναντήσαμε μια νύχτα, μα που το βλέμμα τους όρισε πια για πάντα τη ζωή μας. Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που όταν ήρθε η ώρα έδωσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή, έρχονται όλα κάποτε, μαζεμένα, μέσα σε μια στιγμή, εκεί που ανεβαίνεις ανύποπτος μια σκάλα ή απλώνεις το χέρι στο σκοτάδι ψάχνοντας για το φως, μονάχος σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο ή μέσα στο πλήθος και τα φώτα, που να πας τότε, που θα κρυφτείς. Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου.

@ Γλυκιέ σκρουτζάκο σ'ευχαριστώ που περνάς σε φιλώ γλυκά!

Σταλαγματιά είπε...

@ Λίτσα,
δεν ξέρω ποιο θα μπορούσα να ξεχωρίσω,
ήταν ένας μαγικός άνθρωπος που μιλούσε τόσα απλά με τους στίχους του στις καρδιές και άφηνε τον προβληματισμό και την σκέψη.
Μοναδικός και αγαπημένος.
Γλυκό ξημέρωμα!

@ Flash μου,
όλα ξεχωριστά το καθένα και μαζί συνθέτουν την μοναδικότητα της δημιουργίας.
Σε αγγίζουν γλυκά και σε ταξιδεύουν το κάθε ένα με τον δικό του τρόπο.
Ο Νερούδα επίσης υπέροχος, ο Σπανουδάκης με την εκπληκτική μελωδία του και τα διάφανα κρίνα με την υπέροχη φωνή του ερμηνευτή!!
Δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κανένα!
Σ'εύχαριστώ
σε φιλώ γλυκά!

@ Hey,
φαντάρε στα μπλε μαύρα μάτια κάναμε να σας δούμε,
μας λησμονήσατε :((

Θα περιμένω τις σκέψεις σου και ξέρω πως θα με καταλάβεις,
όπως πάντα!!!!
Γλυκό ξημέρωμα, είναι ήδη 3!!

Σταλαγματιά είπε...

@ day-dreamer,
γυρίζουν πραγματικά λίγοι μα είναι σίγουρο που γυρίζουν εκείνου που δεν έφυγαν ουσιαστικά ποτέ...για εκείνους που περιμένουν θα αναρωτηθώ πως αντέχουν...πραγματικά χαράζει ο πόνος....

χαίρομαι που σε βλέπω ξανά :)))
Καλό ξημέρωμα!!

@ Fredula,
είναι παράξενο το πόσο μπορούν να σε κάνουν κομμάτια τα λόγια, ίσως γιατί περιγράφουν τόσα έντονα συναισθήματα....

Καλή χρονιά γλυκιά μου!!

@ Γλυκιά μου Ειρήνη σ ευχαριστώ πολύ!!
Φιλί γλυκό!

Σταλαγματιά είπε...

@ Zoyzoy μου μέσα στην φρίκη του πολέμου...και κοίτα πόσο έντονα είναι αυτά που νιώθουμε μόνο διαβάζοντας γιαυτον, χωρίς να τα έχουμε ζήσει....

Λατρεύω τον Σπανουδάκη και ειδικά το συγκεκριμένο κομμάτι!!
γλυκό ξημέρωμα!

@ Σ'ευχαριστώ πολύ Κωνσταντίνε μου!!
Σε φιλώ!


@ Νεράιδα μου,
αυτό τον έκανε τόσο αγαπητό,
η ικανότητα του να μιλάει απλά για τόσο δύσκολες καταστάσεις,
η ικανότητα του να "παντρεύει" την φρίκη του πολέμου με τον έρωτα και να μας προσφέρει ανάμεικτα συναισθήματα!!
Σ'ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου
σε φιλώ.

@ Κυρα του φεγγαριού,
τα δάκρυα είναι λύτρωση ...
ναι μπορεί και να κλάψω ....μα θα σταθώ ξανά ...και θα χαμογελάσω ....μα πόσα δάκρυ ακόμη;
τόσα βράδια...κρυφά κι από τ'άστρα...

Γλυκό ξημέρωμα!!

ΑνωΡά7 είπε...

Δεν ξέρω τι να πω...απλά υπέροχο...

''Ένας πόλεμος πάντα αφήνει σημάδια και πόνο και δάκρυα...πράγματι...''

Καμιά φορά όμως σκέπτομαι πως αν δεν είχε γίνει πόλεμος θα έγραφαν οι ποιητές τόσο ωραία ποιήματα ή οι συγγραφείς τόσο συγκλονιστικά πεζά...;

Καλησπέρα Αναστασία μου!!!

FiXXXer είπε...

λογια που σκαβουν τρυπες στην ψυχη μας..για να πεφτουν τα δακρυα...
λογια που σου βαζουν φωτια και εσυ δεν θελεις να τρεξεις να σωθεις..
απλα να μεινεις εκει και να καεις ολακερος..
ισως να κλαιω..

HaLiaS είπε...

"Δεν είμαστε πια ποιητές
Παρά μονάχα σύντροφοι
Με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα."

δεν έχουν καιρό για ποίηση...
αποκλεισμένοι...στη δική τους γη...
ξεγελώντας τον θάνατο.

"Μας βρίζουν και μας χτυπάνε : να μας αγαπάς
Ίσως να μη γυρίσουμε – μα εσύ ν΄ανάψεις τη λάμπα
μάνα θα ρθουν άλλοι…"

τραγικά τα πρόσωπα...μάνες.
τι κουράγιο να χάνεις τα παιδιά σου, πριν προλάβουν να ονειρευτούν, πριν προλάβουν να ερωτευτούν, πριν προλάβουν να ζήσουν.
έτσι άδικα, χωρίς αιτία...
μα πώς να υπάρχει αιτία θανάτου σε ΠΑΙΔΙΑ;

"Πως ν αρνηθώ τον Νικόλα-
Τραγουδούσε μάθαμε καθώς τον πυροβολούσαν."

πιο κει άλλα παιδιά παίζανε...
κι αλλα ήταν στο σχολείο...
μα πώς μπόρεσαν...;


"Έν΄άστρο θα κουδουνίζει στο βρεγμένο ουρανό.
Μπορεί
και να κλάψω."

μπορεί...

η μουσική παίζει πάνω από μία ώρα...με συνόδευσε στην κυριακάτικη ραστώνη.

σ ευχαριστώ.

καλό απόγευμα μικρή μου πριγκιπέσα.
ας είναι η σκέψη μας κι η προσευχή μας και εκεί...

fish eye είπε...

Απόψε λέμε να σου γράψουμε μάνα,
Μήπως ακούσουμε τη βροχή
Να περπατάει με τα λυωμένα σου τσόκαρα
Μήπως δούμε το χαμόγελο σου
Να κρέμεται σαν παγούρι πάνω απ ΄τη δίψα μας.
Μας ταίzουν σάπιες πατάτες : μην ανησυχείς
Μας βρίζουν και μας χτυπάνε : να μας αγαπάς
Ίσως να μη γυρίσουμε – μα εσύ ν΄ανάψεις τη λάμπα
μάνα θα ρθουν άλλοι…

nikiplos είπε...

ο Λειβαδίτης είναι τεράστιος, και περιγράφει με άπειρη ψυχή τον πολεμιστή στο "μέτωπο". Πέρα από τους συμβολισμούς που μπορεί οποιοσδήποτε να προσδώσει, ο πόλεμος αφήνει πάντα σημάδια. Καμιά φορά με πολύ βάρος.

Το τραγούδι του Νικόλα πριν τον πυροβολήσουν, μπορεί να μιλούσε για αγάπη και για αγριολούλουδα. Μα πόση αξία έδωσε ο Νικόλας στους στίχους...
Η μάνα με τα ροζιασμένα χέρια που υπομένει τις βρισιές του κόσμου.
Η αγαπημένη, που περιμένει... γιατί αλήθεια αυτός να είναι ο ρόλος της? Βέβαια και η αναμονή θέλει δύναμη.


Πόσο παράξενο, η μοίρα πως μπλέκει τους ανθρώπους και γράφει ανεξίτηλα σημάδια στην μνήμη και την καρδιά τους. Ακόμη και κάτω από τις πιο παράξενες συνθήκες.

να είσαι καλά, πολλά φιλιά

jacki είπε...

Αγαπημένε
Μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει
Μπορεί να χαϊδεύω στις στέπες μου τα ψίχουλα
Της ανάμνησης
Ακόμα καίνε οι παλάμες μου που κάποτε σε κράτησαν,
Μα δεν μπορώ να γυρίσω.


Να μ΄αγαπάς.
Κι όταν κάποτε ξαναγυρίσω
Βαστώντας σαν ένα μεγάλο μπόγο την καρδιά μου
Θα καθίσουμε στα φαγωμένα σκαλοπάτια.
Δεν σ΄αρέσουν πια τα ροζιασμένα μου χέρια – θα πω.
Θα χαμογελάσεις και θα σφίξεις τα χέρια μου.
Έν΄άστρο θα κουδουνίζει στο βρεγμένο ουρανό.
Μπορεί
και να κλάψω.


Υπέροχο.. κι εσύ καταλαβαίνεις τι εννοώ. Υποκλίνομαι στο Λειβαδίτη..
Καλημέρα κοπέλα μου.

Σταλαγματιά είπε...

@ ΑνώΡα7,
Οι ποιητές θα έγραφαν για την αγάπη και τα όνειρα που βρίσκουν μια θέση στην καρδιά.
Ο πόλεμος όμως…..είναι σκληρός και θα προτιμούσα να μην διάβαζα ποτέ γιαυτόν, να μην υπήρχε…

Καλή εβδομάδα!

@ FiXXer,
Είναι λόγια που αφήνουν αλμυρή πορεία στο πρόσωπο, την καρδιά, την ψυχή…σε αφήνουν να χαθείς ολότελα….μα ναι …θα κλάψω…

@ Μικρέ μου πρίγκιπα,
Κανείς δεν είναι πια ποιητής, δεν μένει χρόνος για όνειρα παρά μονάχα για δάκρυα.
Σ΄έναν κόσμο που άλλοι επέλεξαν πως θα ζήσει και άλλοι όρισαν μέχρι που θα φτάνουν τα όνειρα.

Φιγούρες τραγικές, ήρωες χωρίς επιλογή, πολεμιστές με το ζόρι….

Και ο Νικόλας…στο μικρό εκείνο χρόνο πρόλαβε να τραγουδήσει, πρόλαβε να κρεμάσει ένα χαμόγελο στα χείλη, μέχρι να μαρμαρώσει για πάντα….

Ένα άστρο θα κουδουνίζει στον συννεφιασμένο ουρανό…ποιος αντέχει να μην κλάψει….

Η μουσική….ήμουν σίγουρη πως θα σ΄αγγίξει…

Καλή εβδομάδα μικρέ πρίγκιπα με περισσότερα χαμόγελα και λιγότερα δάκρυα….

Σταλαγματιά είπε...

@ Φεγγαρένια μου,
Το κομμάτι αυτό που ξεχώρισες είναι το πιο συγκλονιστικό.
Η φιγούρα μιας μάνας, η σκέψη της, να μένει στην ψυχή σαν στήριγμα.
Πάντα θα είναι το στήριγμα και εκείνη που θα μένει πάντα εκεί….
Σε φιλώ γλυκά!
Καλή εβδομάδα !!

@ Καλημέρα μικρή μου Chrisa,
Χρόνια πολλά και σε σένα καλή μου!!
Φιλιά γλυκά!

@ Καλέ μου Nikiple,
Τι θα μπορούσαμε να πούμε εμείς όταν μιλούν οι στίχοι του.
Σαν καρφί στην καρδιά μοιάζουν τα λόγια αυτά.
Όνειρα που σταμάτησαν βίαια,
Αγάπες που περίμεναν στο παράθυρο να προσμένουν έναν γυρισμό που ίσως δεν γίνει ποτέ…
Και η μοίρα…εκείνη που ορίζει τα βήματα μας και αφήνει τα σημάδια της…
Ναι, ακόμη και κάτω από τις πιο παράξενες συνθήκες!!!!
Να έχεις μια όμορφη μέρα και μια γλυκιά εβδομάδα!
Σε φιλώ γλυκά!

Σταλαγματιά είπε...

@ jacki μου,
Ο έρωτας χωράει και στα πιο δύσκολα μέρη,
Στα πιο βαθιά δάκρυα,
Υπάρχει, για να γεμίζει την καρδιά με ελπίδα και προσμονή.
Υπάρχει για να ομορφαίνει την ασχήμια που ζωγραφίζει τα τοπία
Γύρω και μέσα τους…
Πάντα θα υπάρχει!!!
Καλή εβδομάδα και φιλιά πολλά!

LAMBROS είπε...

Όπως ανάφεραν και οι περισσότεροι! Τα λόγια είναι περιττά ... Τι μπορείς να πείς για να χαρακτηρίσεις αυτό το αριστούργημα;

Sideras είπε...

«…Δεν είμαστε πια ποιητές
Παρά μονάχα σύντροφοι
Με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα…»
Τελικά δεν θα πω άλλη κουβέντα ,μόνο εύχομαι να νιώσουμε την ολότητα σ’ αυτά τα λόγια. Και να επουλώσουμε τις πληγές μας ο καθένας.

Σιδερένια καλησπέρα σου αισθησιακή μου.

Aurangel είπε...

Απλά τέλεια επιλογή!!!!!
Την καλημέρα μου.
Angel kiss

eva είπε...

"Ένα άστρο θα κουδουνίζει στον βρεγμένο ουρανό."

Μοναδικός ποιητής. Και σου πηγαίνει τόσο πολύ!

Πολλά φιλιά :)

island είπε...

Και ο Λειβαδίτης αφήνει λέξεις, μπας και καταλαγιάσει αυτό ο πόλεμος. Πάντα επίκαιρος.

Καλησπέρα

Theogr ο κηπουρός είπε...

Όμορφο ποίημα και όμορφη ανάρτηση. Καλή εβδομάδα.

Ανώνυμος είπε...

"Όπως το θρόισμα του ανέμου
διαχέεται άφθαρτο
στο γυμνό σου κορμί
για να στάξει ο ουρανός
το αμόλευτο δάκρυ του.."

Υπέροχος κι αγαπημένος πάντα
Τάσος Λειβαδίτης
γλυκιά μου Αναστασία..
Τη θερμή καλησπέρα μου..

Σταλαγματιά είπε...

@ Άλλωστε τι να πεις όταν μιλούν οι στίχοι και ο άστατος ρυθμός της αναπνοής σου διαβάζοντας τους!!
Γλυκό ξημέρωμα θαλασσινέ!

@ Καλέ μου Σιδερά,
είναι τόσο δύσκολο να επουλωθούν αυτές οι πληγές μα εύχομαι να μην ανοίξουν κι άλλες, εύχομαι να σταματήσει επιτέλους αυτός ο πόλεμος!
Καλό ξημέρωμα!

@Ayrangel,
ο κάθε στίχος που πέρασε από την πένα του είναι μοναδικός!!
Σ'ευχαριστώ και καλώς σε βρίσκω!

Σταλαγματιά είπε...

@ Γλυκιά Ευαγγελία,
οι πρώτοι στίχοι που έπεσαν στα χέρια μου ως έφηβη ήταν δική του και από τότε με ταξιδεύει τα βράδια!!
Φιλί γλυκό

@ island,
Οι λέξεις του φτάνουν στην καρδιά,
έχει μια μαγική ικανότητα να συνδυάζει τον πόλεμο και τον έρωτα, τα δάκρυα και την πληρότητα!!
Λίγοι το μπορούν!
Καλό ξημέρωμα

@ Κηπουρέ μου σε έχασα,
τώρα που τέλειωσαν οι γιορτές και άρχισε η δουλειά (ξέρεις τώρα)
εμφανίστηκα εγώ και χάθηκες εσύ!
Θα παίρνω απουσίες από εδώ και πέρα να ξέρεις :))))
Καλό ξημέρωμα φίλε!

Σταλαγματιά είπε...

"Όπως το θρόισμα του ανέμου
διαχέεται άφθαρτο
στο γυμνό σου κορμί
για να στάξει ο ουρανός
το αμόλευτο δάκρυ του.."


Μα τι θα μπορούσα να πω μετά από αυτούς τους στίχους εγώ!!
Απλά υποκλίνομαι!
Σ'ευχαριστώ !!
Καλό ξημέρωμα καλέ μου ποιητή!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Κάθε λέξη του και μια άλλη εικόνα, κάθε λέξη ένα όνειρο και μια πληγή, ιερό μονοπάτι χτισμένο με απλότητα, είναι δύσκολα τα υλικά της.
Θα μείνω στο κάποτε το δικό του(μας) και το τώρα των άλλων. Που παλεύουν και αντιμάχονται. Η πιο δυνατή αντίθεση.

Έχεις κάθε δίκιο να τον αγαπάς.

Σε φιλώ μικρή μου!
Και σε χαίρομαι. ΠΑΝΤΑ.

Τρελός του Χωριού είπε...

Ναι , Αναστασία μου , ενας πόλεμος αφήνει αυτά που είπες .Αφήνει όμως και χώρο για Νέα Ζωή

roadartist είπε...

Ο Λειβαδίτης είναι καταπληκτικός..

Σταλαγματιά είπε...

@Γλυκιά μου ομπρέλα ο Λειβαδίτης είναι η μεγάλη μου αδυναμία,
από τότε που άρχισα δειλά να διαβάζω τους πρώτους στίχους!!!
Τα λόγια του αγγίζουν την ψυχή κάθε φορά σαν πρώτη!!!
Καλό σου βράδυ και γλυκά φιλιά!

@ Φίλε μου τρελέ ένας πόλεμος σε αναγκάζει να ξεκινήσεις από την αρχή, ξανά στο μηδέν κι ας έχει περάσει τόσα!!
Καλό σου βράδυ

@ roadartist,
θα συμφωνήσω μαζί σου!!!

Theogr ο κηπουρός είπε...

Εδώ είμαι άλλα ως συνήθως κάνω πολλά μαζεμένα υπάρχει και μια δύσκολη κατάσταση που μου κατεβάζει την διάθεση.... θα τα πούμε κάποια στιγμή.

Σταλαγματιά είπε...

Κηπουρέ μου τι έχεις;
Δεν θέλω πρόσωπο χωρίς χαμόγελο,
σου στέλνω το δικό μου και εύχομαι ότι κι αν συνέβη να περάσει γρήγορα, τρέχοντας!
Φιλί της καληνύχτας!