Πέμπτη 24 Απριλίου 2008


Τα σημάδια της φυγής σου ακολουθώ υπνωτισμένη.

Δεν ξέρω που με πάνε……απλά βαδίζω.

Σε μια τρελή πορεία που το φως της μέρας αγκαλιάζει το σκοτάδι.

Δεν ξέρω άλλο δρόμο από το γυρισμό.

Δεν έχω άλλο τρόπο από το να ……σ΄ αγαπώ!

Ξεκινώ το ταξίδι αυτό

Χωρίς προορισμό.

Δίχως πυξίδα.

Με μόνο οδηγό την ανάγκη μου για σένα…..

Ως την στιγμή που στη σιωπή θα βουλιάξει η πνοή μου.

Εκεί,

στα όρια της αντοχής μου.

Γεμίζω τα καινά μου με τελείες

και εκεί στο Γολγοθά της μοναξιάς μου

απλώνω τα χέρια να σε βρω

2 κίτρινα φύλλα:

artemis είπε...

Γεννησε στην ψυχη σου την μορφη του,συννεχεια θα ειναι διπλα σου δεν θα σου λειπει ποτε...αν απλοσεις τα χερια θα φτασεις να αγγιξεις αυτο που υπαρχει σε εσενα που ανηκει στο ολον του ενος του δικου σου συμπαν....
ο πονος ειναι η αιτια να ανθηση ο καινουργιος βλαστος αυτος που καποιοι ισοπεδωσανε!!!


αγαπα χωρις ποτε να παψεις.

Σταλαγματιά είπε...

Artemi ,

Στο δικό μου σύμπαν υπάρχει μόνο ένας πλανήτης
Κι εγώ γυρίζω συνεχώς γύρω του,
Όπως γυρίζει η γη γύρω από τον εαυτό της….

Πως μπορώ να πάψω να αγαπώ ακόμα κι όταν με πονά!!!