Κυριακή 13 Απριλίου 2008


Ο αγώνας, η μιζέρια του «κάθε μέρα» γίνεται αύριο.
Τις νύχτες σε πνίγει το «χτες» και χάνεις το χρόνο.
Πηδάς το «σήμερα» για εκείνο που νομίζεις πως θα έρθει.
Μένεις στου κενού την μοναξιά. Κρύα τα δωμάτια τότε,
Ψηλοτάβανα. Ξύλινες σκάλες για να ακούς βήματα και να
Θυμάσαι πως έχεις μια καρδιά.
Σαν συμφορά που γίνεται και τρέχουν τα τακούνια στο παρκέ
να την προλάβουνε

4 κίτρινα φύλλα:

diage είπε...

Ακόμα φοβάμαι το φως της μέρας.Βλέπεις το αύριο με τρομάζει.Μα αλήθεια σου λέω το χθες είμαι εγώ.

Σταλαγματιά είπε...

Το χθες φωτίζει τα βήματα μας για να βαδίσουμε στο αύριο.
Το φως του ακολουθούμε σαν φωτεινό άστρο.
Μην σε τρομάζει το αύριο θα είναι πάντα μια νέα αρχή!!!

Ο Αλχημιστης είπε...

«Το παρελθόν ανύπαρκτο

Το μέλλον ανυποψίαστο

Παρόντες

μες στην πλήρη στιγμή

μες στην αιωνιότητα» (Ρίτσος, 1984: 224)

Ανώνυμος είπε...

Μια συνεχής μάχη με τον χρόνο, να μάθεις από τα λάθη του χθες, να προλάβεις να ζήσεις το σήμερα και να έχεις ένα καλύτερο αύριο..
Πάντοτε όμως ο χρόνος βγαίνει νικητής!