Σάββατο 12 Απριλίου 2008























Από τότε που με θυμάμαι, έχω στο μέτωπο σημάδι το ερωτηματικό.
Παρατηρώ χωρίς έλεος ακόμα και την φύση, που δεν επιδέχεται κριτική.
Παρατηρώ και περιμένω. Κάποτε πίστευα πως υπάρχουν απαντήσεις με μεγάλη σημασία. Πίστευα πως αξίζει τον κόπο να πέσεις στην καρδιά της θαλασσοταραχής για να τις ανακαλύψεις κι έλεγα πως χάνει το χρόνο εκείνος που κάθεται συνέχεια στη γαλήνη της άπνοιας. Τώρα καταλαβαίνω πως δεν υπάρχουν κύματα και φουρτούνες, δεν υπάρχει γαλήνη μήτε άπνοια. Φαντασιώσεις είναι και το λιμάνι και η θαλασσοταραχή.
Αντιθέσεις κι αντιφάσεις, ανόμοια που φτιάχνουν μια αρμονία. Έτσι είναι η φύση. Αλλά εμείς χαθήκαμε στις λέξεις. Για να επικοινωνούμε τις έχουμε, να μπερδευόμαστε καταφέρνουμε. Τεντώνεται ανάμεσα στα δύο άκρα η ζωή μας. Πολλές φορές, παρατεντώνεται και σπάει. Καλό και κακό, σωστό και λάθος. Με τόση πια προσήλωση στο μαύρο και στο άσπρο, χάνουμε όλες τις αποχρώσεις ανάμεσα.

3 κίτρινα φύλλα:

Ο Αλχημιστης είπε...

Πρέπει να είμαστε γενναιοι και να ζούμε την ζωή όπως μας έρχεται. "Πρώτα βουτάμε στον ωκεανό και μετά ανοίγουμε τα μάτια μας να δούμε που βρισκόμαστε" μου είχει πεί ένας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο και δεν το ξεχνώ ποτέ όταν είναι να πάρω μια απόφαση με αβέβαιο αποτέλεσμα. Αν κάτσεις και το σκεφτείς πάει τελείωσε...δεν θα κάνεις ποτέ ενα βήμα μπροστά.
Όσο για το ότι είμασε χαμένοι στην μετάφραση (στα λόγια) θα συμγωνήσω απόλυτα. Δεν μπορείς να καταλάβεις πια τι λένε οι άλλοι....

Σταλαγματιά είπε...

Η γοητεία του αγνώστου,
έτσι είναι,
αν οι επιλογές μας είχαν προβλέψιμα αποτελέσματα η ζωή μας θα ήταν ανιαρή,
σαν ταινία που έχουμε δει δεκάδες φορές.

diage είπε...

"Κοίτα με καλά πίσω από το φάσμα του φανταστικού και ζήσε από την πραγματικότητα μου."Σήκωσε το κεφάλι και ανέπνευσε πριγκίπισσα.