Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Έτσι απλά...

Θάλασσες με τυλίγουν,
Όνειρα που έγιναν εφιάλτες.
Παλεύω μέσα σε στιγμές που με καταπίνουν.
Σε όνειρα που με αφανίζουν.

Το φως μοιάζει να με έχει ξεχάσει.
Ποια μοίρα ζωγραφίζει τα βήματα μου!
Κάθε μου σκέψη θολή.
Μέρες και νύχτες γεμάτες αναστεναγμούς.
Υπάρχω μα δε ζω.
Έτσι απλά βυθίζομαι σε όσα περίμενα να ΄ρθουν μα με αποκοιμίζουν.


1 κίτρινα φύλλα:

thoughts είπε...

Πολλές φορές φτάνουμε στον πάτο! Μια μικρή ελπίδα όμως είναι ικανή να μας δώσει την δύναμη για να εκτιναχθούμε και πάλι στην επιφάνεια μάχιμοι και αποτελεσματικοί!