Πέμπτη 3 Απριλίου 2008


Κάποτε μου είπαν να κοιτώ τ΄ άστρα και να κάνω όνειρα.
Κι εγώ έκλεινα τα μάτια και ζωγράφιζα ένα καινούριο κόσμο
Κάποτε μου είπαν να χαμογελώ και να ελπίζω
Κι εγώ κάθε πρωί άπλωνα τα χέρια μου να αγκαλιάσω το αύριο
Κάποτε μου είπαν πως ότι αξίζει δεν χάνεται ποτέ
Κι εγώ άνοιγα τα παράθυρα μου να μπει μέσα ο άνεμος.
Κάποτε μου είπαν «μην φοβάσαι τη βροχή, είναι εξιλέωση»
Κι εγώ περπατούσα στους δρόμους αφήνοντας τις στάλες της
Να αγγίζουν το πρόσωπο μου……με την ελπίδα πως θα φτάσουν στην
Ψυχή μου, στην άδεια καρδιά μου.
Τώρα τ΄ άστρα έσβησαν και σκοτεινιά σκέπασε την ύπαρξη μου,
Τώρα γυρίζουν αδειανά τα απλωμένα μου χέρια
Τώρα ο άνεμος φυσάει με μανία πάνω στα παράθυρα μου.
Κι εγώ φοβάμαι,
Τη βροχή,
Το αύριο,
Το τώρα,
Το ποτέ των χωρισμών,
Το πάντα της απώλειας.
Το μισό της φυγής,
Το ολόκληρο της ανάμνησης.
Κάποτε σε έψαχνα
Τώρα απλά περιμένω.

2 κίτρινα φύλλα:

memories_8umhses είπε...

Μην αφήνεις τα συναισθήματα να σε παραλύουν, θεώρησε τα επιλογές !!

mirca είπε...

Oτι πιο όμορφο έχω διαβάσει...